بوکس ایران در هانگژو ناک اوت شد/ وقتی تمام راند‌های مربیان را باختیم 

خبرگزاری میزان - زمانی که تیم ملی بوکس به بازی‌های آسیایی اعزام شد توقع می‌رفت، حداقل ناکامی دوره گذشته بازی‌های آسیایی در کسب مدال جبران شود، اما نتایج حتی از بازی‌های آسیایی جاکارتا هم ضعیف‌تر بود.

از تیم ۵ نفره ایران تنها دو پیروزی بدست آمد که هر ۲ برد هم به دلیل خطا‌های بوکسور‌های رقیب بود که بازی نیمه کاره ماند.

نکته عجیب این بود که تمام بوکسور‌های ایران اواسط راند دوم تا آخر مبارزه از نظر بدنی کم آوردند و تقریبا تمام راند‌های مربیان را باختند تا ثابت شود این تیم مشکلات فراوانی دارد.

بدنسازی غیر اصولی و کم آوردن بوکسور‌ها یک از اصلی‌ترین دلایل عدم کسب نتیجه مناسب بود.

در کنار این موضوع مشکلات فنی را هم نباید نادیده گرفت و برای مثال می‌توان به ضد تاکتیک عالی بوکسور چینی مقابل دانیال شه‌بخش اشاره کرد که گارد موافق دانیال را به خوبی آنالیز کرده بود و اصلا اسیر جا به جایی‌های بوکسور ایرانی نشد و در نهایت بازی را برد، اما بوکسور ما در هر ۳ راند به یک شیوه مبارزه کرد و شکست خورد.

سید شاهین موسوی هم شانس اصلی کسب مدال و حتی سهمیه بود که متاسفانه خیلی زود مقابل بوکسور تاجیکستانی باخت و از دور رقابت‌ها کنار رفت.

دژاوو کابوس‌وار شکست‌های ایمان رمضان‌پور مقابل بوکسور‌های هندی هم برای چندمین بار تکرار شد تا او هم از رسیدن به مدال باز بماند.

علی حبیبی‌نژاد نیز برای دومین بار مقابل بوکسور تایلندی باخت و طوفان شریفی هم که در مبارزه دوم جایی برای حرف باقی نگذاشت.

اگر با خودمان روراست باشیم قرعه بوکسور‌ها اصلا بد نبود، اما دیگر واژه‌هایی مانند قرعه بد، ناداوری، بوکسور‌ها کم نگذاشتند و ... برای هیچکس جذابیت ندارد و مخاطب بوکس از این رشته مدال می‌خواهد. بوکس ایران می‌تواند با سیاست درست آینده روشنی با تیم مدیریتی جدید خود داشته باشد.

گام نخست در راستای بهبود شرایط می‌تواند انتخاب سرمربی خارجی از کشور‌های صاحب بوکس در دنیا باشد.

حسین نهرودی از بزرگان بوکس است که می‌تواند به عنوان یک مشاور فنی کنار رییس فدراسیون قرار بگیرد، اما برای قرار گرفتن در کنار رینگ نیاز به یک طرز تفکر جدید داریم که بهترین گزینه هم می‌تواند انتخاب سرمربی خارجی و آشنا با علم روز دنیا باشد. در کنار این موضوع استفاده از یک بدنساز کاربلد هم می‌تواند به تیم ملی کمک کند.

همچنین شاید بهتر باشد در کنار بوکسور‌های باتجربه تیم ملی به برخی جوانتر‌ها هم فرصت داده شود تا رفته رفته تغییر نسل شکل بگیرد و حضور در تورنمنت‌های تدارکاتی پیاپی هم نقش پررنگی در پیشرفت بوکس ایران خواهد داشت.

مخلص کلام اینکه بهتر است این تیم با شرایطی که دارد فعلا قید حضور در دور اول رقابت‌های انتخابی که در ایتالیا برگزار می‌شود را بزند، چون این بدن‌های ناآماده و توجیه سریالی شکست‌ها، در مبارزه با بهترین بوکسور‌ها دنیا جواب نمی‌دهد.

بوکس ایران می‌تواند سهمیه المپیک کسب کند و حتی فاصله خود را با آسیا کاهش دهد، اما باید انتقاد‌ها را شنید و مشکلات را پذیرفت، اما اگر قرار باشد هرکسی ساز خودش را بزند و هر نتیجه ضعیفی را به قبل و مشکلات گذشته ربط داد هیچ مشکلی حل نمی‌شود.

امید می‌رود نتایج بسیار صعیف تیم ملی در هانگژو تلنگری باشد تا سیاست‌ها تغییر کند و بوکس هم به ریل موفقیت بازگردد.

انتهای پیام/