چرا نظریه انتقادی نژاد به عامل شکاف و اختلاف در آمریکا تبدیل شده؟

شهر کوپرتینو، جایی که والدین به برنامه آموزشی اعتراض کرده بودند، به طور گسترده لیبرال‌نشین است. و آن‌هایی که در شوراهای محلی و جلسات هیات امنای مدرسه‌ها ابراز نگرانی می‌کنند همگی محافظه‌کار یا سفیدپوست نیستند.

اندرو سالیوان، سخنران و روشنفکر حیطه عمومی، انتقادات وارده به نظریه انتقادی نژاد به عنوان مفهومی "غیرلیبرال" را چنین جمع‌بندی می‌کند.

او در مقاله‌ای که اخیرا منتشر کرده است می‌گوید نظریه انتقادی نژاد فرض می‌کند که "ما صرفا یک سری ساختارهای نژادی را نمایندگی می‌کنیم که در یک درگیری دائمی میان ظالمان (سفیدپوستان) و مظلومان (غیرسفیدپوستان) جا می‌گیرند"، در حالی که "پیش‌فرض لیبرالیسم این است که ما همگی فردیت داریم و می‌توانیم در مقام برابر با یکدیگر تبادل نظر منطقی بکنیم."

اما اگر قدرت مساله است - چه کسی دارد، و چه کسی می‌خواهد داشته باشد - عجیب نیست که مدرسه‌ها تنها میزبانان این اختلاف سیاسی نیستند.

منتقدان می‌گویند که برنامه‌های پیشنهادی شبکه‌های اجتماعی، شرکت‌ها و نیروهای مسلح ایالات متحده نیز، به نظرشان، به نوعی کوتاه آمدن در برابر نیروهای لیبرالیسم "بیدار" یا همان ووک(Woke‎) است.

موافقان و مخالفان چه می‌گویند؟

"شهر کوپرتینو، جایی که والدین به برنامه آموزشی اعتراض کرده بودند، به طور گسترده لیبرال‌نشین است"ادغام آگاهی نژادی در کلاس‌های درس این ایده را که آمریکا - و نهادهای آمریکایی - باید کوررنگی داشته باشند زیر پا می‌گذارد.

نیت هاچمن، عضو موسسه محافظه‌کار کلرمونت در کالیفرنیا، می‌گوید "اگر تا انتهای منطقی نظریه انتقادی نژاد پیش برویم می‌بینیم که نه تنها اساسا با درک سنتی ما از آمریکا ناسازگار است، بلکه به نظرم با هر گونه تعریف مدرن از لیبرال دموکراسی نیز تضاد دارد."

او می‌گوید ایده "تساوی حقوقی" فراتر از نسخه‌پیچی صرف سیاسی است و به معنی "رها کردن فلسفه سیاسی فراگیری است که به شکل تاریخی مانع از فروپاشی این کشور شده است."

برخی نیز عقیده دارند که آموزش "نژادپرستی نهادینه" تاثیری خلاف آن چه که مروجان نظریه انتقادی نژاد در سر دارند خواهد داشت.

سی. جی. پیرسون، فعال محافظه‌کار در دانشگاه آلاباما، در مقاله‌ای می‌نویسد که "به عنوان یک دانشجوی سیاه‌پوست، من هیچ علاقه‌ای ندارم که بعد از پرداخت شهریه سر کلاسی بروم که در آن به من می‌گویند که چیزی جز یک قربانی درمانده نیستم - که میزان تلاشی که می‌کنم، که میزان وقتی که می‌گذارم، هر چقدر هم که باشد کفایت نخواهد کرد، چرا که نژادپرستی همیشه پیروز می‌شود."

چه کسی دست بالا را دارد؟

به نظر می‌رسد که هر دو طرف فکر می‌کنند که دیگری دارد پیروز می‌شود.

منبع تصویر،

HANDOUT

توضیح تصویر،

آقای هاچمن می‌گوید "ما داریم به جوانان یاد می‌دهیم که از کشوری که قرار است به ارث ببرند متنفر باشند."

آقای لین نگران این است که قوانین ایالتی باعث ترس معلمان در سراسر آمریکا شود و آن‌ها جرات نکنند که در کلاس به موضوع نژاد بپردازند.

به نظر آقای هاچمن مخالفان این نظریه وضعیت ناگواری دارند، و اعتراضات جان سیاهان مهم است نوعی محرک سیاسی برای تغییرات ریشه‌ای بود.

او می‌گوید "ما تابستان گذشته شاهد یک انقلاب بودیم. فشار مداوم به تمامی نهادهای ما برای اقدامات بیشتر، برای اقدامات رادیکالتر، برای این که بیشتر ضدآمریکایی باشند، بیشتر نژادگرا باشند، تعصبات نظری بیشتری داشته باشند - انرژی هنگفتی دارد صرف اوراق کردن این مملکت می‌شود."

او که تنها چند ماه پیش از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده است می‌گوید که این تعلیمات باعث رشد آگاهی نژادی - و کاهش مدارا - در برخی از دوستانش شد.

به گفته او "ما داریم به جوانان یاد می‌دهیم که از کشوری که قرار است به ارث ببرند متنفر باشند. چنین آزمایشی در تاریخ سابقه ندارد، و تنها می‌تواند ما را به جای زشتی ببرد."

شما خیلی وقت‌ها می‌توانید با قطعی نشان دادن شکست یک آرمان حامیانش را به صف کنید.

در این لحظه، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که بیشتر آمریکایی‌ها "چیز زیادی" راجع به نظریه انتقادی نژاد نشنیده‌اند، هر چند که جمهوری‌خواه‌ها (۳۰ درصد) بیشتر از دموکرات‌ها (۲۱ درصد) در این باره می‌دانند.

به زبان دیگر، جای زیادی برای ایجاد تغییر در عقاید مربوط به آموزش نژادی و تساوی حقوقی وجود دارد، آن هم تغییری قاطعانه.

آینده این بحث چه خواهد بود؟

مانند بیشتر جنجال‌های سیاسی در آمریکا، این یکی هم سر از شعبه‌های اخذ رای و دادگاه‌ها در خواهد آورد.

جمهوری‌خواه‌ها از همین حالا دارند برای انتخابات میان‌دوره‌ای برنامه‌ریزی می‌کنند تا هم بودجه انتخاباتی خود را افزایش دهند و هم نظریه انتقادی نژادی را به ریش نمایندگان فعلی دموکرات ببندند. هدفشان این است که رای‌دهندگان مستقل و میانه‌رو سفیدپوست ساکن حواشی شهرها را که خیلی با تغییرات پیشنهادی مدرسه‌های دولتی یا با این ادعا که تداوم نابرابری در جامعه آمریکا تقصیر آن‌ها است - و باید برای تصحیح اشتباهات گذشته هزینه بدهند - موافق نیستند جذب خود کنند.

گروه‌های حقوق مدنی نیز قطعا هر گونه محدودیت ایالتی برای آموزش نظریه انتقادی نژاد را به دادگاه خواهند کشید، و گروه‌های حقوقی محافظه‌کار نیز از همین حالا دارند پرونده‌های خود را آماده می‌کنند.

در ایالت ایلینوی، معلمی سفیدپوست از منطقه آموزشی خود شکایت کرده است. ادعای او این است که برنامه آموزش معلمان و مواد درسی پیشنهادی این منطقه تبعیض نژادی علیه او و شاگردانش است و نقض قوانین حقوق اجتماعی ایالات متحده محسوب می‌شود.

اما اصلا معلوم نیست که این جنجال ادامه خواهد داشت یا نه. چند سال پیش، محافظه‌کاران نسبت به تدریس قوانین شریعت اسلام در مدرسه‌های آمریکا هشدار می‌دادند - معضلی که امروزه دیگر برای کسی مهم نیست. پیش از همه انتخابات‌های میان‌دوره‌ای موضوع داغی مطرح می‌شود - برای نمونه توجه کنید به کاهش بودجه پلیس، شیوع بیماری ابولا، کاروان‌های مهاجران و افراطی‌های عضو دولت اسلامی.

اما این دعوا شاید متفاوت باشد.

مجادله می‌آید و می‌رود، اما برخورد آمریکا با گذشته‌اش، و نقشی که نژادپرستی در آن ایفا کرد، بازی‌های سیاسی گذرا نیستند.

و متنوعتر شدن جامعه آمریکا به این معنی است که بخش رو به رشدی از جمعیت آمریکا به نظر می‌رسد که خواهان شتاب بیشتر این برخورد است.

• خبرهای بیشتر را در کانال تلگرام بی‌‌بی‌سی فارسی دنبال کنید