وزیر آموزش و پرورش زادروز پروین اعتصامی را تبریک گفت

حاجی میرزایی به مناسبت ۲۵ اسفند، سالروز زمینی شدن «اختر چرخ ادب» فارسی نوشت: «زادروز بزرگ بانوی شعر و شاعری و نماد زنان شایسته کشور "رخشنده اعتصامی (پروین)" گرامی باد. پروین، در تواتر تاریخ، گوهر چرخ ادب است که با محتوای پند آموز، زبان گویا و روان و مناظرات پر شور و شعور، ستاره ای پر فروغ در سپهر ادب فارسی است.»

مجسمه پروین اعتصامی در حیاط خانه خودش (تبریز)

رخشندهٔ اعتصامی ( زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ و درگذشته به تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) معروف به پروین اعتصامی، شاعر ایرانی است که از او به عنوان «پرآوازه‌ترین شاعر زن ایران» یاد شده‌است. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی زیر نظر پدرش و استادان نام آور و درخشانی چون علی اکبر دهخدا و ملک‌الشعراء بهار، سرودن شعر را آغازید. پدر پروین، یوسف اعتصامی آشتیانی، از شاعران و مترجمان برجسته دوران خود بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف توانایی‌ها، و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر نقش مهمی داشت. تنها اثر چاپ و منتشر شده از پروین، دیوان اشعار اوست که دارای ۶۰۶ شعر در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است.

"حاجی میرزایی به مناسبت ۲۵ اسفند، سالروز زمینی شدن «اختر چرخ ادب» فارسی نوشت: «زادروز بزرگ بانوی شعر و شاعری و نماد زنان شایسته کشور "رخشنده اعتصامی (پروین)" گرامی باد"عمده شهرت ادبی پروین به خاطر استفاده از سبک شعریِ مناظره در شعرهایش است. شعرهای پروین پیش از چاپ به صورت مجموعه و کتاب، در مجلهٔ بهار و منتخبات آثار ضیاء هشترودی و امثال و حکم دهخدا، چاپ می‌شد. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سی و پنج سالگی در تهران درگذشت و در حرم حضرت فاطمه معصومه (س) در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد.

زادروز پروین (بیست و پنجم اسفندماه)، به عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده‌است.

سنگ قبر پروین اعتصامی منقوش به شعری که برای مرگ خود سرود

بر سنگ قبر پروین اعتصامی، این شعر خودش نقش بسته است:

اینکه خاک سیهش بالین است

اختر چرخ ادب پروین است

گر چه جز تلخی از ایام ندید

هر چه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آنهمه گفتار، امروز

سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی دوست دلی غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست

سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و زهر جا برسی

آخرین منزل هستی این است

آدمی هر چه توانگر باشد

چو بدین نقطه رسد مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت‌گاه

خاطری را سبب تسکین است.