قاضی‌زاده: ۵۰ سال پیش، رقابت بسیار سخت بود برای ماندن

قاضی‌زاده از شیوه زندگی یک خبرنگار در روزگار خود گفت: تصور کنید ما در دهه پنجاه، و حتی تا دهه شصت، ضبط صوت نداشتیم. خودکاری در جیب می‌گذاشتیم و یک دسته کاغذ کاهی را می‌زدیم زیر بغل و می‌رفتیم دنبال خبر و باید ابتکار عمل را به‌دست می‌گرفتیم. سرما و گرما نداشتیم. اغلب هم پیاده دنبال خبر می‌رفتیم. مگر اینکه حادثه‌ای چیزی رخ‌ می‌داد که کیهان، ماشین لندرورش را در اختیارمان قرار می‌داد.

او با تاکید بر اینکه رقابت برای ماندن بسیار سخت بود، اظهار داشت: آن‌زمان، روزنامه‌ها، فقط کیهان و اطلاعات و آیندگان و خبرگزاری هم، فقط پارس بود.

"قاضی‌زاده از شیوه زندگی یک خبرنگار در روزگار خود گفت: تصور کنید ما در دهه پنجاه، و حتی تا دهه شصت، ضبط صوت نداشتیم"مثل حالا نبود. رقابت سنگین بود. اگر دیر می‌آمدی، زود می‌رفتی، وا می‌دادی و خبر می‌خوردی، باخته بودی و کس دیگری جایت را می‌گرفت. وقتی در چرخه می‌افتادی، باید همه توان و نبوغ خود را صرف می‌کردی برای تولید بهترین کار. آن‌موقع، کیهان ناهارخوری هم نداشت.

خودِ من می‌رفتم لاله‌زار و سرِپایی و هول‌هولکی، یک کاسه لوبیا و نان بولکی می‌خوردم و زود برمی‌گشتم روزنامه.

روزنامه‌نگاری میدانی را فراموش کرده‌ایم

این روزنامه‌نگار پیشکسوت، سپس به آسیب‌شناسی سبک زندگی روزنامه‌نگاران و خبرنگاران در حال حاضر پرداخت و گفت: حالا خبرنگار، حتی آداب برخورد با منبع خبری را هم نمی‌داند درصورتی‌که وقتی وارد کار می‌شدیم، یکی از درس‌های اول این بود که چگونه باید با منبع خبر رفتار کرد. دیگر آنکه در آن زمان، خبرنگاران دائم در میدان بودند اما حالا وقتی از خبرنگار می‌پرسی چرا برای پوشش فلان برنامه که معلق به حوزه خودت هست، نرفتی، خیلی بی‌تفاوت می‌گوید نشد! اما در آن سال‌ها به هیچ‌وجه نمی‌شد عرصه را رها کرد چون رقیب زیاد بود. وقتی در سال ۱۳۴۹ وارد کیهان شدم حقوقم ۱۵۰ تومان و وقتی در سال ۱۳۵۶ به آمریکا رفتم، به ۵۰۰ تومان رسیده بود یعنی این تصور که در آن برهه ما درآمد قابل توجهی داشتیم، درست نیست و اما هم‌اکنون خبرنگاران توقع دارند، پس از چند سال صاحب خانه و ماشین شخصی شوند.

او همچنین به وابستگی خبرنگاران امروز به اینترنت اشاره و خاطرنشان کرد: آن‌زمان هم تلکس و تلفن و رادیوها و خبرگزاری‌های خارجی مانتد رویترز و آسوشیتدپرس بود؛ اما اینها همه برای ما صرفا کمک بود اما منبع اصلی خبر نبود. اینها ابزاری برای تقویت کار بود، اما وسیله نبود. ولی حالا خبرنگاران تصور می‌کنند با پشت میزنشینی و جست‌وجویی در اینترنت، می‌توانند کارشان را از پیش ببرند.

"خودکاری در جیب می‌گذاشتیم و یک دسته کاغذ کاهی را می‌زدیم زیر بغل و می‌رفتیم دنبال خبر و باید ابتکار عمل را به‌دست می‌گرفتیم"آن هم خبرنگارانی که مثل کارمند ساعت می‌زنند.

قاضی‌زاده اضافه کرد: معتقدم  اگر امروز روزنامه و خبرگزاری مشتری ندارد، چون روزنامه‌نگاری میدانی را فراموش کرده‌ایم و همین هم هست که روزنامه‌نگاری از اعتبار ساقط شده است. در صورتی‌که باید رفت و دید و بررسی کرد. این نکته‌ای بود که همیشه به ما می‌گفتد که باید از موضوع اثر گرفت. به همین دلیل گزارش‌هایی که خبرنگار، خودش تولید کرده، خواننده را جذب می‌کند. جز این، مخاطب نمی‌پسندد چون حرف نو می‌خواهد و روزنامه‌نگاری امروز، حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد.

۲۴۱۲۴۱