راه و رسم نیکوکاری

ایسنا/خراسان رضوی مرحوم پدرم وصیت کرده بود به جای اینکه یک‌سوم مالش را در جایی هزینه کنیم، برایش مدرسه بسازیم. من نیز در برگه وصیت نامه‌ام چیزی را تقسیم نکردم و آن را سفید امضا کرده‌ام تا پس از مرگم هرچه از اموالم باقی ماند را خیرات کنند.

این‌ها را محمد افشین، یکی از خیران مدرسه‌ساز در حاشیه اولین همایش خیرین نیک‌اندیش رضوی که امروز، هشتم خرداد ماه، در مجتمع شهدای سلامت دانشگاه علوم پزشکی مشهد برگزار شد، به خبرنگار ایسنا می‌گوید و ادامه می‌دهد: مرحوم پدرم وصیت کرده بود برایش مدرسه بسازیم و ما هم مدرسه‌ای در منطقه تبادکان ساختیم. این مدرسه که به نام «مرحوم جورابچیان» نام‌گذاری شد، سال ۱۳۶۲ به بهره‌برداری رسید و تا امروز دانش‌آموزان زیادی در آن تحصیل کرده‌اند.

وی می‌افزاید: این مدرسه طبق گفته مدیران آموزش و پرورش یکی از بزرگترین مدارس مشهد است که دارای تعداد زیادی کلاس درس، سالن اجتماعات و سالن قرائت قرآن با تجهیزات نسبتا خوب است.

این خیر نیکوکار در پاسخ به این سوال که هدفتان برای انجام کارهای خیر در آینده چیست، توضیح می‌دهد: همیشه آرزو داشتم یک شهرک آموزشی و فرهنگی به عنوان بنیاد فرهنگی که متشکل از مقاطع راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه باشد، به همراه خوابگاهی مخصوص دختران در مشهد احداث کنم. در حال حاضر اقدامات اولیه این طرح انجام شده و به زودی به این آرزویم خواهم رسید.

مالی که دارم امانت است و وظیفه دارم آن را بازگردانم

او در پاسخ به اینکه تا چه اندازه آمادگی دارید از مالتان وقف کنید، می‌گوید: همیشه از خدا خواسته‌ام هرچقدر مالی که به من می‌دهد، ابتدا لیاقت داشتنش را به من عطا کند.

"ایسنا/خراسان رضوی مرحوم پدرم وصیت کرده بود به جای اینکه یک‌سوم مالش را در جایی هزینه کنیم، برایش مدرسه بسازیم"مالی که من دارم، امانت است و وظیفه دارم آن را بازگردانم.  

افشین ادامه می‌دهد: پس از اینکه به نام پدرم مدرسه‌ای ساختیم، برکات زیادی در زندگی‌مان نمایان شد. از همین رو تصمیم گرفتیم از مال خودمان درمانگاهی نیز به نام مرحوم مادرم بسازیم. احساس می‌کنم با این کار نام پدر و مادرمان همیشه زنده مانده است.

او در پایان با اشاره به وصیتش عنوانش می‌کند: در برگه وصیت‌نامه‌ام چیزی تقسیم نکرده‌ام و آن را سفید امضا کرده‌ام تا بعد از مرگم وراث هرچه از اموالم باقی مانده را خیرات کنند. همیشه به فرزندانم توصیه می‌کنم انفاق و خدمت به مردم را یکی از اصول مهم زندگی خود بدانند.

سعید میرصدرایی، یکی دیگر از خیران مدرسه‌ساز، در گفت‌وگو با ایسنا می‌گوید: همیشه علاقه داشتم در مناطقی که فاقد مدرسه است و دانش‌آموزان جایی برای درس خواندن ندارند، مدرسه‌ای بسازم.

به همین دلیل از ۲۰ روستا بازدید و مشکلات آن را برررسی کردم. در نهایت روستای آقونچ در بخش احمدآباد  به هدفم نزدیک بود.

وی خاطرنشان می‌کند: مدرسه‌ این روستا به طور کامل تخریب شده بود و دانش‌آموزان در کانکس درس می‌خواندند. بر همین اساس قرار شد مدرسه‌ای برای این روستا بسازیم. ساخت این مدرسه مشارکتی اوایل سال ۱۴۰۰ آغاز و به نام مادرم نامگذاری شد و امروز مورد استفاده دانش‌آموزان روستا قرار گرفته است.

می‌شود با مال کم هم کارهای بزرگ کرد

میرصدرایی ادامه می‌دهد: ساخت مدرسه برای منطقه‌ای که دانش‌آموزانش در یک کانکس درس می‌خوانند، لذت‌بخش است. از این بابت احساس آرامش دارم؛ از اینکه مالم را در راستای هدفم هزینه کرده‌ام.

"من نیز در برگه وصیت نامه‌ام چیزی را تقسیم نکردم و آن را سفید امضا کرده‌ام تا پس از مرگم هرچه از اموالم باقی ماند را خیرات کنند"برای کار خیر منابع مالی بالا نیاز نیست؛ می‌شود با مال کم هم کارهای بزرگ کرد.

مرضیه ملازم‌قمی، مدیر مدرسه زهرا یاوری و خیر مدرسه‌ساز نیز می‌گوید: سال ۱۳۹۹ و پس از فوت پدر و مادرم مدرسه‌ای به نام مرحوم مادرم زهرا یاوری در منطقه خین عرب مشهد احداث کردیم.

او با اشاره به هدفش از این کار خیرخواهانه می‌افزاید: با بررسی‌هایی که انجام دادیم، متوجه شدیم در این منطقه مدرسه‌ای فعالیت می‌کند که به دلیل فضای کم و تعداد بالای دانش‌آموزان، دختر و پسر مجبور هستند با هم درس بخوانند. بنابراین با همفکری خواهر و برادرها این مدرسه را با اعتبار چهار میلیارد تومان ساختیم.

این نیکوکار می‌گوید: با توجه به اینکه نام پدر و مادرم با این کار زنده شد و صلوات‌هایی که هر روز دانش‌آموزان برای مادرم هدیه می‌کنند، احساس می‌کنم مادرم همیشه زنده است. برای همین با خواهر و برادرانم تصمیم گرفتیم یک مدرسه کوچکتر نیز از مال خودمان خیرات کنیم تا ماندگار شود.

انفاق کردن نه‌تنها اموال را کم نمی‌کند بلکه آن را افزایش می‌دهد 

ملازم‌قمی بیان می‌کند: انفاق کردن نه‌تنها از اموال چیزی کم نمی‌کند بلکه آن را افزایش می‌دهد. ما از آنچه به عنوان ارث در اختیارمان بود، بخشیدیم اما خداوند در ارث باقی مانده برکتی عطا کرد که با آن به چیزهایی زیادی رسیدیم.

نابینایان نیازهای ویژه‌ای دارند که کمتر به آن توجه شده است

در ردیف جلوی سالن و در میان مهمانان ویژه حضور خانمی مسن و آراسته روی ویلچر جلب توجه می‌کند. به سراغش می‌روم و در شلوغی جمعیت در مسیر سالن صرف ناهار همراهش می‌شوم.

خودش را ثریا خسروکیانی معرفی می‌کند؛ ۸۵ ساله است، کارشناس پرستاری است و بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی مشهد.

به گفته خودش اقداماتی برای بچه‌های استثنائی انجام داده است.

از انگیزه‌اش برای انتخاب این مسیر سوال می‌کنم که می‌گوید: از سال ۸۶ جذب مدرسه امید شدم و آنجا کودکان نابینا و دانش‌آموزانی را دیدم که نیازهای خاصی داشتند و نتوانستم نسبت به این موضوع بی‌تفاوت باشم.

خسروکیانی احداث راه برای کودکان نابینا را از اولین اقداماتش ذکر می‌کند و ادامه می‌دهد: تلاش کردم با ایجاد راه مخصوص کودکان نابینای مشهد، گوشه‌ای از مشکلاتشان را حل کنم اما هنوز مسیرهای زیادی است که مورد نیاز شدید کودکان نابیناست؛ از جمله ابتدای خیابان فرامرز عباسی پنج تا ابتداء میدان جانباز. بر همین اساس از فرماندار مشهد تقاضا کردم برای این مسیرها نیز راه مخصوص نابینایان ایجاد شود.

وی نصب بلندگو در اتوبوس‌ها و ساخت رمپ در اتوبوس‌ها برای توان‌یابان را از سایر اقداماتش عنوان می‌کند و می‌افزاید: برای خدمت به کودکان استثنائی هر کاری که از دستم برآمده و در توانم بوده، از قبیل تهیه گوشی تلفن همراه، تهیه لباس، تهیه کمک‌هزینه تامین مواد غذایی و کمک‌هزینه تحصیلی و... را انجام داده‌ام.

این خیر تاکید می‌کند: کودکان نابینا استعدادهای زیادی دارند که کسی از آن مطلع نیست. بسیاری از آن‌ها تا مقاطع دکتری نیز ادامه تحصیل می‌دهند اما کمتر کسی به نیازهای‌شان اهمیت می‌دهد و همین امر من را واداشت که وارد این مسیر شوم.

سلامت دانش‌آموزان اولویت من است

مهدی مروج تربتی از دیگر خیرینی است که او نیز علاوه بر خدماتی که در سایر حوزه‌ها انجام داده اما بیشتر اقداماتش در زمینه ورزش و ایجاد سالن‌های ورزشی است.

از انگیزه‌اش برای ورود به  این حوزه پرسیدم که پاسخ داد: از آنجایی که ورزش با سلامتی دانش‌آموزان سروکار دارد، اهمیت آن کمتر از درس خواندن نیست چرا که هنگامی که یک دانش‌آموز در سلامتی کامل باشد، می‌تواند درسش را بهتر فرا گیرد.

وی که فعالیت‌های خیرخواهانه‌اش را از ۲۰ سال پیش آغاز کرده، تاسیس سالن‌های ورزشی استاندارد و باشگاه فوتبال را از جمله اقداماتش در این حوزه ذکر می‌کند و می‌گوید: برای نواحی مختلف آموزش و پرورش مشهد سالن ورزشی ساخته‌ام.  

مروج ساخت سالن‌های ورزشی غیرتوپی در تربت حیدریه و ساخت سالن‌های ورزشی در فضای آزاد برای فوتسال را از برنامه‌های آینده خود عنوان می‌کند.

در تمام مدت گفت‌وگو با این خیر شاهد، مشاهده می‌کردم که بازیکنان یک تیم ورزشی ارتباط دوستانه‌ای با این خیر داشتند.

وی می‌گوید: یکی از اقداماتی که انجام داده‌ام، تاسیس باشگاه فوتبال پایه است که این بچه‌ها جزو بازیکنان  آن باشگاه هستند.

محسن سخن‌سنج، مسئول یکی از باشگاه‌های ورزشی است که مهدی مروج موسس و حامی آن بوده است.

وی که به همراه بازیکنان تیمش برای قدردانی در این همایش حاضر شده بود، عنوان می‌کند: برای پاسداشت خدماتی که این خیر در حوزه ورزش مشهد انجام داده، به همراه بازیکنان باشگاه به این همایش آمدیم تا قدردان زحماتش باشیم.

 

وی می‌افزاید: این خیر در مشهد باشگاهی به نام فرزند مرحومش تاسیس کرد که هر سال شاهد حضور ۱۵۰ نفر از جوانان و نوجوانان در رده‌های سنی بین ۱۴ تا ۲۰ سال هستم که در مسابقات لیگ کشور حضور دارند.

تعلیم و تربیت زیربنای همه توسعه‌هاست

درادامه گفت‌وگویی داشتم با غلامعلی رأفتی، خیر مدرسه‌سازی که با تعصب خاصی از کار در این حوزه سخن گفت.

رافتی که به گفته خودش ۴۰ سال است در حوزه مدرسه‌سازی فعالیت دارد، از حوزه تعلیم و تربیت به عنوان زیربنای همه‌ توسعه‌ها یاد می‌کند و می‌گوید: نیاز به تعلیم و تربیت و آموزش یک نیاز اساسی و همگانی است؛ بنابراین هر چه در این حوزه کار کنیم، باز هم کم است.

وی از آموزش و پروش به عنوان بزرگترین سازمان کشوری چه به لحاظ نیروی انسانی و چه به لحاظ مخاطب یاد کرد و گفت: متاسفانه در زمینه آموزش از استاندارد جهانی بسیار عقب هستیم؛ بنابراین لازم است که فعالیت‌های بیشتری در این مزنیه انجام گیرد.

انتهای پیام