سنگ نگاره ایلامی «کورنگون» رو به نابودی

سیاوش آریا گفت: سنگ نگارۀ ایلامی نامدار به کورنگون، بر اثر گذشت زمان، عوامل طبیعی و محیطی، بی تفاوتی برخی از سرپرستان فرهنگی کشور، مرمت و رسیدگی نکردن و محافظت از سوی مدیران و سرپرستان میراث فرهنگی و بدتر از همه، عوامل انسانی و دستبرد قاچاقچیان اموال تاریخی – فرهنگی در حال از میان رفتن است.

کارشناسان سنگ نگاره ایلامی نامدار به «کوُرِنگوُن» در شهر نوبنیاد رستمِ ممسنی در سرزمین پارس را کهن‌ترین و ارزشمندترین نگارکندِ (نقش برجسته) ایلامی ایران می‌دانند که از دید پژوهش‌های تاریخی و باستان شناختی از جایگاه ویژه‌ای نزد پژوهندگان برخوردار است. با این همه، سنگ نگارۀ ایلامی کورِنگون در یک دهۀ گذشته با دشواری‌های بسیار فراوانی دست و پنجه نرم کرده است.

نخستین و کهن‌ترین سنگ نگاره ایلامی ایران که یک موضوع مذهبی و صحنه‌ای از بارعام خدایان را به نمایش می‌گذارد در جایی به نام کورانگون یا کورانگان تراشیده شده است.

بر روی صحنه، یکی از بزرگترین خدایان ایلامی و به گمان فراوان خدای اینشوشیناک بر روی تختی از چَنبره مار با کلاه شاخ دار ویژۀ خدایان با پیراهنی بلند نشسته و با دست چپ، سرِ ماری را که بدن چنبره آن تخت او را تشکیل می‌داد، گرفته است.

او گفت: یکی از ریشه ای‌ترین چالش‌های یادمان‌های تاریخی و فرهنگی در ایران، بی گمان کمبود بودجه و نیروی انسانی در وزارت خانۀ میراث فرهنگی است که بیشتر یادگار‌های گذشتگان را با چالش جدی رو به رو کرده است. این دشواری بزرگ، سرانجام و سرنوشت تلخی را برای کهن‌ترین و بی مانندترین سنگ نگارۀ ایلامی کشور رقم زده است.

کنشگر و پژوهشگر تاریخ ایران و میراث فرهنگی در فارس خطاب به نمایندگان مردم در خانه ملت (مجلس) گفت: چرا نمایندگان مردم در مجلس پیگیر افزایش بودجه وزارت میراث فرهنگی نبوده و نیستند. مگر نه این که، یادمان‌های تاریخی و ملی از آن همه مردم است و شناسنامه و هویت تک تک ایرانیان به شمار می‌آید. پس چرا وضعیت بودجه وزارت میراث فرهنگی تا این اندازه آشفته است و نمایندگان مردم در خانه ملت پیگیر این موضوع نیستند.

او می‌گوید: همین چند روز پیش بود که وزیر میراث فرهنگی گفته بود که برای نگهبانی و مرمت هر اثر تاریخی در ایران کمتر از ۳۰ هزار تومان بودجه داریم! و این یعنی فاجعه...

"مگر نه این که، یادمان‌های تاریخی و ملی از آن همه مردم است و شناسنامه و هویت تک تک ایرانیان به شمار می‌آید"چرا دولت فکری اساسی برای بودجه و ساختار میراث فرهنگی کشور نمی‌کند؟ تا به کی باید بیننده نابودی آثار تاریخی کشور بود. بی گمان آیندگان ما را با بدنامی یاد خواهند کرد.