تراژدی نامداری فرجام تلخ وامداری، حامد آئینه وند - Gooya News

۱- اقتصاد سیاسی ایران طی سده گذشته بر پایه نفت و بی نیاز یا کم نیاز به مالیات بوده است. به عبارت دیگر اراده حاکمیت در فقدان بخش خصوصی توانمند و تاثیر گذار در معادلات سیاسی و تولید وتوزیع ارزشها، بلامنازع بوده و در بازی بی رقیب، همواره احساس پیروزی کرده و قدرت دلارهای نفتی چنان جسارتی بدان بخشیده است که توهم مهندسی فرهنگی در جامعه متکثر ایران بر این پایه، هیچ گاه از ذهن حاکمان ایران بیرون نرفته است. حاکمیت متوهم روزی ایران "منتظر ظهور" را در آستانه "تمدن بزرگ "دید و روزگاری دیگر با اراده سیاسی مبتنی بر دلارهای نفتی به بهانه" انقلاب فرهنگی" به جنگ با "دانشگاه" رفت تا در لفافه وحدت "حوزه و دانشگاه، " دانشگاه" را به تسخیر "حوزه" درآورد، غافل از آنکه دو نهادی که تضاد ساختاری با هم دارند و یکی متعلق به جهان مدرن و دیگری دنیای سنتی است وحدتی با هم نخواهند یافت. انگاره اینکه با دلارهای نفتی می‌شود مهندسی فرهنگی و اجتماعی در ایران انجام داد باعث شد تا حاکمیت همواره از انباشت سرمایه اجتماعی لازم برای توسعه کشور محروم بماند و به جای تمرکز بر توسعه به معنای اصیل و و سیعش، یا در رویای احیای نو باستان گرایی باشد یا در خیال شکل دهی به امپراطوری شیعی...