قانون پنجاه به اضافه یک: چرا هواداران انگلیسی به دنبال باشگاه‌داری آلمانی هستند؟

قانون پنجاه به اضافه یک: چرا هواداران انگلیسی به دنبال باشگاه‌داری آلمانی هستند؟۸ ساعت پیش

منبع تصویر،

PA Media

با وجود لغو سوپرلیگ اروپا، خشم هواداران انگلیسی هنوز فروکش نکرده است. آن‌ها که با اعتراض‌های شدید خود جلوی این پروژه را گرفتند، تنها به لغو آن اکتفا نمی‌کنند و خواستار تغییرات اساسی‌تر هستند.

آخرین نمونه اعتراض شدید هواداران منچستر یونایتد پیش از بازی یکشنبه مقابل لیورپول بود که به زمین بازی ریختند و بعد از درگیری با پلیس موجب لغو بازی شدند.

• بازی منچستریونایتد و لیورپول به دلایل 'ایمنی و امنیتی' لغو شد
• اصلاحات در لیگ قهرمانان؛ ضرورت زمانه یا گامی دیگر به سود غول‌های اروپا؟
• سوپر لیگ اروپا: حالا چه می‌شود؟
• فلورنتینو پرس: درون ذهن معمار سوپرلیگ اروپا چه می‌گذرد؟

منچستریونایتد به همراه منچستر سیتی، لیورپول، تاتنهام، چلسی و آرسنال یکی از شش باشگاه انگلیسی بود که با شش باشگاه اسپانیایی و ایتالیایی دیگر سوپرلیگ را تاسیس اما پس از تنها ۴۸ ساعت و به دنبال مخالفت شدید هواداران و انتقاد رسانه‌ها آن را لغو کردند.

حالا اعتراض هواداران یونایتد به خانواده گلیزر است که سال ۲۰۰۵ اکثریت سهام این باشگاه را خرید. از آن زمان باشگاه دچار یک بحران هویتی شده است. طرفداران منچستر در تمام این سال‌ها بارها به مالکین آمریکایی خود با رنگ‌های قدیمی سبز و طلایی اعتراض کرده‌اند.

بخشی از بدنه هواداری منچستر یونایتد حتی جدا شدند و "اف‌سی یونایتد آف منچستر" را تاسیس کردند. یک باشگاه دسته پایین که توسط هواداران مدیریت می‌شود و در تضاد با مدل باشگاه‌داری گلیزرها است.

"قانون پنجاه به اضافه یک: چرا هواداران انگلیسی به دنبال باشگاه‌داری آلمانی هستند؟۸ ساعت پیشمنبع تصویر، PA Mediaبا وجود لغو سوپرلیگ اروپا، خشم هواداران انگلیسی هنوز فروکش نکرده است"

روز یکشنبه نیز هوادارها با رنگ‌های سبز و طلایی دوباره دیده شدند. اما آنچه در تظاهرات آنها جلب توجه می‌کرد، پلاکاردهایی بود که برخی از هواداران بالا گرفته بودند و با الگو قرار دادن قوانین حاکم در فوتبال آلمان، خواستار راه‌اندازی قانون "۱+۵۰" در انگلیس شده بودند.حتی شهردار منچستر هم فعالانه به دنبال اجرای این قانون در فوتبال انگلیس است. یک طومار خطاب به پارلمان بریتانیا برای تصویب قانون مالکیت "۱+۵۰" حالا بیش از ۱۰۵ هزار امضا جمع کرده است.

تنها هواداران این شش باشگاه نیستند که از وضعیت موجود ناراضی‌اند و خواهان انجام اصلاحات هستند. ماه گذشته هواداران نیوکاسل هم کمپین "وعده ۱۸۹۲" را راه‌اندازی کردند که هدف‌اش جمع‌آوری پول برای خرید یک درصد از سهام باشگاه‌شان است.

طرفداران نیوکاسل دل خوشی از مایک اشلی مالک کنونی باشگاه ندارند و با برنامه فروش باشگاه به صندوق توسعه ملی عربستان سعودی هم به مخالفت برخاستند.

این پیشنهاد در انگلیس بسیار بحث‌برانگیز شد. مقاومت طرفداران و فشار فعالان حقوق بشر در نهایت باعث شد سرمایه‌گذاران سعودی قید این خرید را بزنند و پیشنهاد ۳۰۰ میلیون پوندی خود را پس بگیرند.

قانون "۱+۵۰" چیست؟

بر اساس قوانین فعلی فوتبال انگلیس سرمایه‌گذاران خارجی می‌توانند اکثریت سهام یک باشگاه را بخرند. در ۲۰ سال گذشته تعداد الیگارش‌‌های روسی، سرمایه‌گذاران آمریکایی و شیخ‌های عرب حاشیه خلیج فارس که در باشگاه‌های انگلیسی سرمایه‌گذاری کرده‌اند رو به افزایش بوده است.

در حال حاضر در میان باشگاه‌های حاضر در لیگ برتر و لیگ چمپیونشیپ تنها ۱۳ باشگاه مالکان بریتانیایی دارند. ۱۰ باشگاه در مالکیت سرمایه‌گذاران آمریکایی هستند، هشت باشگاه در دست روس‌ها و ۱۱ باشگاه در اختیار سرمایه‌گذاران آسیایی هستند.

"یک باشگاه دسته پایین که توسط هواداران مدیریت می‌شود و در تضاد با مدل باشگاه‌داری گلیزرها است"

برخلاف فوتبال انگلیس، در فوتبال آلمان این امکان به دلیل قانون "۱+۵۰" وجود ندارد که یک سرمایه‌گذار اکثریت سهام یک باشگاه را تصاحب کند.

مطابق این قانون که از سال ۱۹۹۸ در آلمان به اجرا درآمد، یک شخص فارغ از میزان سرمایه‌گذاری خود نمی‌تواند اکثریت حق رای را در یک باشگاه به دست آورد. بسیاری از باشگاه‌های بوندس‌لیگا که به عنوان موسسه غیرانتفاعی ثبت شده‌اند، شرکت‌های سرمایه‌ای جداگانه‌ای تاسیس کرده‌اند تا بخش فوتبال حرفه‌ای را از طریق این شرکت اداره کنند، و با درآمدزایی و سودآوری سرمایه‌گذار جذب کنند. اما طبق این قانون ۵۰ درصد به علاوه یک رای همواره در دست مجمع عمومی و اعضای موسسه مادر است.

متولیان فوتبال در آلمان با این قانون می‌خواهند جلوی این را بگیرند که یک شخص بتواند تصمیم‌گیرنده نهایی باشد، چون معتقدند اعضای یک باشگاه فوتبال که قوی‌ترین پیوند را با آن دارند، صلاحیت بیشتری برای تصمیم‌گیری در مورد آن دارند تا یک سرمایه‌گذار که هزاران کیلومتر دور است و فقط با اهداف مالی سرمایه‌گذاری کرده است.

موافقین قانون "۱+۵۰" معتقدند که این قانون باعث توسعه طبیعی و پایدار باشگاه فوتبال می‌شود، در حالی که یک شخص با تصاحب کامل یک باشگاه ممکن است تصمیماتی بگیرد که به فوتبال و باشگاه لطمه وارد کند.

البته قانون "۱+۵۰" در آلمان یک تبصره دارد. این تبصره راه را برای ورود سرمایه به باشگاه‌ها باز گذاشته است؛ البته سرمایه‌گذاری طولانی‌مدت در زیرساخت‌ها.

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

دیتمار هوپ از معدود مالکان خصوصی باشگاه فوتبال در آلمان است

بر اساس این تبصره یک سرمایه‌گذار تنها در صورتی می‌تواند اکثریت سهام و حق رای یک باشگاه را در اختیار بگیرد که بیشتر از ۲۰ سال به صورت "بی‌وقفه" و "قابل ملاحظه" در باشگاه سرمایه‌گذاری کرده و به توسعه باشگاه کمک کرده باشد.

تا کنون تنها سه باشگاه در آلمان شامل این استثنا شده‌اند شرکت داروسازی بایر در باشگاه بایر ۰۴ لورکوزن، گروه خودروسازی فولکس‌واگن در باشگاه ولفسبورگ و دیتمار هوپ سرمایه‌دار آلمانی و موسس غول نرم‌افزار اس‌ای‌پی در باشگاه هوفن‌هایم.

به جز این چند استثنا هیچ شخص حقیقی و حقوقی دیگری وجود ندارد که در فوتبال آلمان اکثریت رای را در یک باشگاه داشته باشد. به دلیل همین قانون و نفوذ بالای طرفداران آنها هم بود که دو باشگاه بزرگ آلمانی بایرن مونیخ و بوروسیا دورتموند که با وجود مذاکرات اولیه از همان ابتدا از شرکت در سوپرلیگ سرباز زدند.

موضوعی که حالا طرفداران فوتبال در انگلیس بعد از تجربه سوپرلیگ که مالکان خارجی سرخود تصمیم به شرکت در آن گرفتند، با حسرت به آن نگاه می‌کنند و به دنبال این هستند که این قانون در فوتبال این کشور هم اجرا شود.

"ماشین پول‌سازی برای ثروتمندان"

در میان این افراد اندی برنهام، شهردار منچستر هم حضور دارد. او حتی یک برنامه پنج بندی هم با عنوان "بازی‌مان را پس بگیریم" تهیه کرده که نسخه مدل آلمانی "۱+۵۰" است. برنهام ۵۱ ساله که عضو حزب کارگر است و در کابینه گوردون براون از ژوئن ۲۰۰۹ تا مه ۲۰۱۰ وزیر بهداشت بریتانیا بود، پیش از این هم در فوتبال فعال بوده است.

"یک طومار خطاب به پارلمان بریتانیا برای تصویب قانون مالکیت "۱+۵۰" حالا بیش از ۱۰۵ هزار امضا جمع کرده است"او از طرفداران سرسخت مدل مشارکت هواداران در اداره باشگاه است.

از نظر او قانون "۱+۵۰" می‌تواند یک الگوی مناسب باشد. او در گفتگو با شبکه آلمانی دویچه وله گفت: "من همیشه مدل آلمانی را که از شخصیت ورزشی باشگاه‌ها محافظت می‌کند و مانع شورش نیروهای تجاری درون باشگاه می‌شود، تحسین کرده‌ام. متاسفانه ما در این کشور (بریتانیا) به این نیروهای تجاری اجازه شورش داده‌ایم و این به زیان باشگاه‌هایمان تمام شده است.و اگر شما وارد این مسیر شوید، یک سوپرلیگ جایی است که در نهایت سر از آن درمی‌آورید."

آقای برنهام به این اشاره می‌کند که این هواداران بوده‌اند که نسل به نسل این باشگاه‌ها را ساخته‌اند و مدل آلمانی این واقعیت را به رسمیت می‌شناسد و از آنها محافظت می‌کند، در حالی که در انگلیس باشگاه‌های بزرگ به راحتی می‌توانند تصاحب شوند و هواداران تقریبا هیچ قدرتی ندارند که جلوی اقدامات آنها را بگیرند.

به ویژه در شهر منچستر، فوتبال با وجود دو باشگاه بزرگ یونایتد و سیتی، نه تنها از لحاظ اقتصادی، بلکه از لحاظ اجتماعی، فرهنگی و تاریخی هم اهمیت فراوانی دارد. هوادارانی که یکشنبه داخل زمین اولدترافورد ریختند، با شهردار منچستر هم‌عقیده‌اند که "فوتبال فقط یک ماشین پول‌سازی برای ثروتمندان نیست."