رخ دادن اتفاقات ترسناک برای بدن در منطقه مرگ کوه اورست

بدن انسان در سطح دریا بهترین عملکرد را دارد. چرا که سطح اکسیژن برای مغز و ریه‌های ما کافی است. در ارتفاعات بسیار بالاتر، بدن ما نمی‌تواند به درستی عمل کند.

اما اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست، بلندترین قله جهان در ارتفاع ۸۸۴۸ متری از سطح دریا برسند، باید با “منطقه مرگ” مقابله کنند.

این منطقه با ارتفاع بالای ۸۰۰۰ متر، آنقدر کم‌اکسیژن است که سلول‌های بدن دقیقه به دقیقه شروع به مردن می‌کند.

در منطقه مرگ، مغز و ریه‌های کوهنوردان به دشت نیازمند اکسیژن است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می‌یابد و به سرعت ادراک مغزی مختل می‌شود.

در سال ۲۰۱۹، حداقل ۱۱ نفر در اورست جان خود را از دست دادند که تقریباً همه آن‌ها مدتی را در منطقه مرگ سپری کردند. این فصل به یکی از مرگبارترین فصل‌های اورست در تاریخ اخیر تبدیل شد.

برخی از شرکت‌های اعزامی علت این مرگ‌ها را شلوغی می‌دانند. به گزارش کاتماندو پست، در ۲۲ مه ۲۰۱۹، حدود ۲۵۰ کوهنورد برای رسیدن به قله تلاش کردند و بسیاری از کوهنوردان مجبور شدند برای بالا و پایین رفتن در صف منتظر بمانند.

این ساعات اضافی و برنامه‌ریزی نشده در منطقه مرگ ممکن است باعث مرگ ۱۱ نفر شده باشد، اگرچه تعیین علل خاص هر مرگ دشوار است.

یکی از کوهنوردان می‌گوید که صعود به اورست مانند دویدن روی تردمیل و نفس کشیدن از طریق نی است.

در سطح دریا، هوا حاوی حدود ۲۱ درصد اکسیژن است.

"این فصل به یکی از مرگبارترین فصل‌های اورست در تاریخ اخیر تبدیل شد.برخی از شرکت‌های اعزامی علت این مرگ‌ها را شلوغی می‌دانند"اما در ارتفاعات بالاتر از ۱۲۰۰۰ پا، تقریباً ۴۰ درصد مولکول‌های اکسیژن کمتر می‌شود.

جرمی ویندزور، پزشکی که در سال ۲۰۰۷ به اورست صعود کرد، به مارک هورل وبلاگ نویس اورست گفت که نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان می‌دهد که کوهنوردان تنها با یک چهارم اکسیژن سطح دریا باید سر کنند.

کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی‌شماری برای سلامتی می‌شود. هنگامی که میزان اکسیژن در خون به کمتر از حد معینی می‌رسد، ضربان قلب تا ۱۴۰ ضربه در دقیقه افزایش می‌یابد و خطر حمله قلبی را افزایش می‌دهد. پس کوهنوردان باید قبل از تلاش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت هیمالیا سازگار شود.

در طول آن هفته‌های سازگاری در ارتفاعات بالا، بدن شروع به تولید هموگلوبین بیشتری می‌کند (پروتئین موجود در گلبول‌های قرمز خون که به انتقال اکسیژن از ریه‌ها به بقیه بدن کمک می‌کند) تا جبران کم اکسیژنی بشود.

اما هموگلوبین بیش از حد یعنی خون شما غلیظ می‌شود و پمپاژ خون در بدن به وسیله قلب دشوارتر می‌شود؛ که می‌تواند منجر به سکته مغزی یا تجمع مایع در ریه‌ها شود.

در اورست، وضعیتی به نام ادم ریوی در ارتفاع بالا (HAPE) رایج است که با گوش کردن با گوشی پزشکی قابل تشخیص است.

علائم دیگر عبارتند از: خستگی، احساس خفگی قریب الوقوع در شب، ضعف، و سرفه مداوم و خروح مایع سفید، آبکی یا کف آلود از ریه. گاهی اوقات سرفه به قدری شدید است که می‌تواند باعث ترک خوردن دنده‌ها شود.

در منطقه مرگ، مغز شما می‌تواند شروع به متورم شدن کند، که می‌تواند منجر به حالت تهوع و نوعی روان پریشی شود

یکی از بزرگترین عوامل خطر در ارتفاعات بالا، هیپوکسی است، یعنی فقدان اکسیژن کافی در جریان خون برای اندام‌هایی مانند مغز. اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، می‌تواند شروع به تورم کند و باعث ایجاد بیماری به نام ادم مغزی در ارتفاع بالا (HACE) شود.

این تورم می‌تواند باعث تهوع، استفراغ و مشکل در تفکر و استدلال شود.

ادم مفزی باعثی می‌شود کوهنوردان مکان خود را فراموش کنند و هذیان پیدا کنند که برخی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می‌دانند.

قضاوت کوهنوردان هیپوکسیک مختل می‌شود و آن‌ها به انجام کار‌های عجیب و غریب مانند درآوردن لباس‌های خوب یا صحبت با دوستان خیالی دست می‌زنند.
سایر خطرات احتمالی عبارتند از بی‌خوابی، برف کوری و استفراغ.

تهوع و استفراغ ناشی از بیماری‌های مربوط به ارتفاع از جمله HAPE و HACE باعث کاهش اشتها می‌شود. تابش خیره کننده برف و یخ می‌تواند باعث برف کوری – از دست دادن موقت بینایی، یا ترکیدن رگ‌های خونی در چشم شما شود.

به خاطر سرمازدگی، گردش خون در انگشتان دست و پاث کوهنوردان کاهش می‌یاد. در صورت مرگ پوست و بافت‌های زیرین – قانقاریا پیش می‌آید.

ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می‌تواند منجر به سقوط تصادفی شود.

فشار دیوانه‌وار خط پایان در منطقه مرگ در پایان هفته‌های صعود رخ می‌دهد.

منبع: یک پزشک