تجربه‌هایی متفاوت از آواز ایرانی در «گمار» شنیدنی شد

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، آلبوم «گُمار» قطعاتی برای کوارتت زهی با هنرمندی پویان جدیدفرد و همراهی نوازندگان شناخته شده موسیقی کلاسیک پیش روی مخاطبان قرار گرفت.

«گمار (سوییتی کوچک برای کوارتت زهی)»، «شب منتهن (تناسخ)»، «۱۳ مرداد»، «رنگی برای درکه»، «سه قطعه کوتاه برای کوراتت زهی»، «نوبهار (بر اساس آهنگی قدیمی از اسماعیل مهرتاش)»، «درآغوش باد (واریاسیونی برای یک آهنگ دوست‌داشتنی)»، «غبار» قطعاتی هستند که در این آلبوم گنجانده شده‌اند.

ارسلان کامکار نوازنده ویولن و ویولا، سامرند فقیه زاده نوازنده ویولنسل، رحیم ناحی ضبط، میکس و مسترینگ و غزاله فرتاش طلوع گروه اجرایی این آلبوم را تشکیل می‌دهند.

در توضیح این آلبوم آمده است: گمار در گیلکی، به جنگل یا بیشه زاری گفته می‌شود که از انبوهی درخشان و بوته‌ها، راه در آن گم است و گذر از آن دشوار. همه قطعات این مجموعه با تمام ریزه‌کاری‌ها حدوداً در نیمه نخست سال ۹۸ و به گونه‌ای نسبتاً پراکنده که اقتضای شرایط آن زمانم بود و هم هنوز- نوشته شدند؛ با این امید که بتوانم در این زمینه دشوار، از پس فرآیند ضبط و انتشار کار برایم.

گزینش چارچوب کوارتت نیز تاحدودی در همین راستا بود، گرچه همیشه می‌خواستم تجربه‌ای در این سازبندی داشته باشم که دغدغه یاد شده، این زمینه را فراهم کرد. قصدم نه ساخت کوارتت زهی به عنوان یک فرم موسیقایی، که نوشتن قطعاتی آزاد برای این گروه سازی بوده که به گمانم به سرشت بداهگی موسیقی ایرانی نزدیک‌تر است. من کوشیدم در حد توانم، از گنجایش کوارتت زهی برای بازآرایی نغمه‌ها و روایت‌ها بهره گیرم، ولی نه چندان که روایت اصلی تحت تاثیر جنبه‌های فنی قرار گیرد. در این راستا، پیش و بیش از هر چیز، بیان احساسات به گونه‌ای طبیعی، مهم‌ترین راهنما و پیش برنده‌ام بود.

"قصدم نه ساخت کوارتت زهی به عنوان یک فرم موسیقایی، که نوشتن قطعاتی آزاد برای این گروه سازی بوده که به گمانم به سرشت بداهگی موسیقی ایرانی نزدیک‌تر است"از این رو به گمانم حال و هوای سرزمین مادری در تاروپود سراسر مجموعه دمیده.

قطعات نخست و چهارم هریک بر اساس موتیف کوچکی ملهم از تجربه‌های آواز ایرانی در ذهنم شکل گرفته، گسترش یافته و تداعی‌هایی از پی هم، به ویژه در قطعه نخست «سوییت گمار» آن را پیش می‌برند. قطعه دوم با فرم ناخودآگاه و تاحدودی آینه وارش، یادی از خیام را در دل دارد؛ با اشاره‌ای به پوئم سمفونیکی آوازی بر اساس شماری از رباعیات او.

«بیرون شد از گمار» نام شعری از جناب هوشنگ ابتهاج است با این سرآغاز که «راه در جنگل اوهام گم است…» این قطعه دربردارنده پاره‌هایی از سوییت سمفونیکی به همین نام است که برای کوارتت، بازآرایی شده و به خاطره دوست دیر و دور پیشکش می‌شود. قطعه کوتاه ششم، «ناآگاه» و پس از شنیدن سرآغاز تصنیفی قدیمی، سامان گرفت و قطعه هفتم، واریاسیونی است شیطنت‌آمیز بر ترانه دوست داشتنی که بسیاری با آن خاطره دارند و با شنیدنش دربار نخست، اندک اندک در خواهندش یافت.

قطعات این آلبوم، نخستین نغمه گری‌های من نیستند! امیدوارم تجربه‌های نه چندان کم شمار پیشینم (چه سازی و چه آوازی) نیز روزی این بخت یاری را بیابند که به جهان بیرون راه یابند. مایه دلخوشیم همین بس که بختی هر چند کوچک از یکی از قطعات این مجموعه بتواند با خاطری در خلوتی ارتباط برقرار کند و وقتی را، گرچه به قدر لحظه‌ای، خوش سازد. چنین باد.».