آیا ما بیماریم؟

خوب این که اشکالی ندارد. به شرط این که انتظاراتمان را بالا نبرد. البته سایر کشورهای اطراف هم همین حرف ها رامی زنند به یاد دارم در فرودگاه کراچی پاکستان دیدم به بدنه یکی از هواپیماهایشان که احتمالا مخصوص ورزشکاران بود به انگلیسی نوشته شده بود. "پاکستان قهرمان آسیا" حالا بررسی کنید ببینید در چند رشته ورزشی پاکستان در رده های اول است؟
بگذریم مشکل مهم کشورما این است که می خواهیم در کل کل های سیاسی و ورزشی و......از روی دست خارجی ها نگاه کنیم ولی از آن ها جلو بزنیم. مثلا.

"البته سایر کشورهای اطراف هم همین حرف ها رامی زنند به یاد دارم در فرودگاه کراچی پاکستان دیدم به بدنه یکی از هواپیماهایشان که احتمالا مخصوص ورزشکاران بود به انگلیسی نوشته شده بود"تیم ورزشی مورد علاقه ما الزاما برترین است و نباید ببازد و پس از باخت در هر مسابقه از وزیر ورزش گرفته تا رئیس فدراسیون و داور و ساندویچ فروش ورزشگاه را مقصر بدانیم و حرفها و هتاکی هایی نسبت به  آنها داشته باشیم در حالی که میدانیم طرفدارهای تیم مقابل هم مثل خودمان اگر ببازند همین حرف ها را خواهند زد.
این حالت دو بخش دارد بخش اول آن "دیگرآزاری" است که با افراط در کل کل طرف را آزار می دهیم و بخش دیگر آن "خودآزاری "است چون هم اعصاب خودمان رابه هم می ریزیم و هم این که باعلم به پاسخ گویی شدید طرف مقابل زمینه آزار خود از سوی او را فراهم می کنیم.

متاسفانه از ۱۵ سال قبل این وضع درعالم سیاست هم درحد افراط خودنمایی می کند و باعث انشقاق و ازبین رفتن وحدت ملی می شود.
جناح های سیاسی در برابر هر پدیده ای اولین واکنشی که نشان می دهند دراز کردن انگشت اتهام به طرف مقابل است در حالی که اولین قدم باید همدلی و وفاق ملی باشد.
۷سال است که طرفین سیاسی مملکت بر سر برجام کل کل می کنند. سالها است که بر سر پالرمو و.......در حال انتقاد که چه عرض کنم ؟ انگ وابستگی به خارج زدن نسبت به یک دیگر هستند.این گروه طرف مقابل را وابسته و نوکر آمریکا و غرب می داند و گروه مقابل هم این گروه را نوکر چین و روسیه ! متاسفانه در این عرصه بخش عمده ای از بزرگان سیاسی نیز خود میدان دارند و به جای تعدیل طرفداران به تهییج آنها اقدام می کنند.

مبادا روزی بیاید که مردم به این جمع بندی برسند که هردوگروه راست می گویند!!!
در جریان ترور دانشمند عزیز  فخری زاده نیز طرفداران جناح ها در شبکه های اجتماعی همین مواضع را نسبت به یک دیگر بیان می کنند و توپخانه اهانت و تمسخر به شدت به طرف ها شلیک می کند.البته در اینجا تعدادی از نو نمایندگان ناپخته که درشبکه های اجتماعی فعالند نیز پشت توپخانه ایستاده و با اتهام هایی عجیب و غریب به دولت و وزارت خارجه زمینه پاسخ مخالفین خود را فراهم می آورند.
تا آنجا که نگارنده درک کرده است این بیماریهای خودآزاری و دیگرآزاری اجتماعی با توصیه و سخنرانی چندان قابل معالجه نیست چون بعضی از سران جناح ها هم خود علائم را دارند. شاید لازم به جراحی باشد یا جامعه شناسان و روانشناسان اجتماعی بتوانند راه درمان مناسبی را پیشنهاد بدهند.