از زلزله یک ساعته تا بارش سنگ از آسمان!/ عجایب زندگی در ماه/ عکس

ماه نه جَو دارد، نه هوا و نه اقیانوس‌هایی از آب،‌ و سطح آن در خلاء دائمی است. دو فضانورد ماموریت آپولو ۱۷ به‌نام‌های یوجین سرنان و هریسون اشمیت، با زندگی در ماژول کوچک قمری خود به مدت کمی بیش از سه روز، رکورددار بیش‌ترین حضور روی سطح ماه هستند.

یکی از بهترین مکان‌ها برای ایجاد پایگاه دائمی در ماه، قطب جنوب قمری است؛ جایی که ذخایر عظیم آب یخ‌زده در دهانه‌های همیشه سایه‌دار آن وجود دارد و دما در بعضی نقاطش درحدود منفی ۱۳ درجه‌ی سانتی‌گراد است.

دور شدن از پایگاه‌های قطبی در ماه، مناظری را به نمایش می‌گذارد که شبیه هیچ‌چیز روی زمین نیست. دشت‌های گدازه‌ای وسیع و کوه‌های بزرگ ناشی از رویدادهای برخوردی که بلندترین آنها حدود ۵٫۵ کیلومتر ارتفاع دارد و تقریباً به اندازه‌ی کوه دماوند در ایران است.

ماه همچنین دارای دهانه‌های بزرگ آتشفشانی بسیاری است، مانند دهانه آریستارخوس با عرض ۴۰ کیلومتر. به گفته ریک الفیک دانشمند ناسا «چشم‌انداز از لبه آریستارخوس، گرند کانیون را منظره‌ای بسیار کوچک می‌نمایاند و دهانه شهاب‌سنگی در آریزونا را مانند سوراخی در فضای سبزی کوچک جلوه می‌دهد».

دریچه آتشفشانی «سر کبرا» رودخانه‌ای از گدازه را تغذیه می‌کند که قبل از ریخته‌شدن به دشت‌های گدازه‌ای از دهانه‌ی آریستارخوس به پایین سرازیر می‌شود. در شرق (سمت چپ) سر کبرا دهانه‌ی آریستارخوس و در غرب (راست) دهانه‌ی هرودوت را مشاهده می‌کنید.