زندان اوین؛ چالش های پیش رو زندانیان برای برخورداری از تماس تلفنی/ ندا میهن دوست

هرانا - ۲۶ دی ۱۴۰۲

خانه > slide, زندانیان, سایر گروهها > زندان اوین؛ چالش های پیش رو زندانیان برای برخورداری از تماس تلفنی/ ندا میهن دوست

خبر اختصاصی
تاریخ : ۱۴۰۲/۱۰/۲۶
دسته : slide,زندانیان,سایر گروهها
لینک کوتاه :
کد خبر : ۵۵۸۵۲۳

چاپ خبر

زندان اوین؛ چالش های پیش رو زندانیان برای برخورداری از تماس تلفنی/ ندا میهن دوست

خبرگزاری هرانا – ندا میهن دوست، خواهر نوید (رضا) میهن دوست، نویسنده و کارگردان محبوس در زندان اوین، با نگارش یادداشتی، به تشریح شرایط نامطلوب زندانیان برای برخورداری از امکان برقراری تماس تلفنی پرداخته است. در این یادداشت به مواردی همچون کیفیت پایین تماس ها، محرومیت های تنبیهی پیاپی زندانیان از برقراری تماس و فساد رایج در میان مسئولان برای وارد کردن تلفن های همراه به داخل زندان، پرداخته شده است.

متن کامل یادداشت مذکور که نسخه ای از آن در اختیار هرانا قرار گرفته است، عینا در پی می آید:

“تلفن های رانتی اوین!

ندا میهن دوست

شاید تصورش برای بسیاری از مردم سخت و حتی غیرقابل باور باشد که وسیله ای که در زندگی روزمره آنها تبدیل به چیزی معمولی و پیش پا افتاده شده است برای یک زندانی در ایران، حکم موهبتی منحصر به فرد دارد. صحبت از پدیده ای ساده به نام «تلفن» است. امکان مکالمه تلفنی برای زندانیان در ایران شرایط ویژه ای دارد. از نگاه مسئولین زندان، تماس تلفنی برای زندانی، امتیاز محسوب میشود و نه حق.

"طبق آیین نامه زندان (ماده ۲۲۵)، تنها در صورت ایجاد مزاحمت تلفنی و یا اقدام مجرمانه توسط زندانی، آن هم در صورت “احراز صحت آن”، مسئولین زندان مجاز به قطع تلفن هستند"البته هر چه آیین نامه اجرایی سازمان زندانها را بالا و پایین کنید نمیتوانید بند یا ماده ای را بیابید که امتیازات زندانیان را فهرست کرده باشد ولی خب مسئولین مقتدر(!) زندان با تفاسیر مضحکی که از قانون دارند، «تلفن» را جزو حقوق زندانیان نمی دانند و خود را مجاز می بینند که هر وقت دلشان خواست، زندانی را از برقراری مکالمه تلفنی با عزیزانش محروم نمایند. طبق آیین نامه زندان (ماده ۲۲۵)، تنها در صورت ایجاد مزاحمت تلفنی و یا اقدام مجرمانه توسط زندانی، آن هم در صورت “احراز صحت آن”، مسئولین زندان مجاز به قطع تلفن هستند. بامزه اینجاست که مرجع قانونی جهت “احراز صحت” این تخلف در آیین نامه ذکر نشده و مسئولین زندان از همین بی دقتی قانون گذاران در نوشتن آیین نامه استفاده می کنند و هروقت اراده کنند تلفن زندانیان را قطع می کنند. تبصره ۲ ماده ۴۱ این آیین نامه نیز اجازه قطع تلفن زندانی را تحت شرایط خاصی به شورای انضباطی زندان داده است که چون اجرای آن منوط به انجام بوروکراسی اداری طولانی است، چندان مورد استفاده مسئولین زندان قرار نمیگیرد. تعجب نکنید، مسئولین زندان بیشتر به دنبال قدرت نمایی و آزار و اذیت سریع زندانیان هستند تا اجرای قانونی مسئولیتهای خود.

از اینها که بگذریم می رسیم به شرکتهایی که این خدمات را درمقابل پولی که از زندانیان دریافت میکنند به آنها ارائه مینمایند و مدیونید اگر فکر کنید تعرفه ای را در این مورد به زندانیان نگون بخت ارائه میکنند تا دریابند چگونه و به چه میزان برای این خدمات پول می پردازند.

طبیعتا هر جا پای پول درمیان است رقابت نیز بین شرکتهای مخابراتی بالا می گیرد تا از این نمد، کلاه بهتری بدوزند و آن را بر سر زندانیان گرامی بگذارند.

تا مدتهای مدیدی، تلفنهای سازمان زندانها در اختیار شرکت مخابرات ایران بود که با کارت تلفنهایی کار میکرد که مشابهش را در سطح معابر عمومی شهرها نیز میشد دید. کیفیت صدا و برقراری تماس با این تلفنها نسبتا مطلوب بود ولی از آنجا که زندانیان نباید از آسایش برخوردار باشند، این تلفنها کم کم برچیده شدند و جای خود را به تلفنهایی دادند که به شرکت «آسیا تک» تعلق دارند و از کیفیت خدماتشان چه گویم که مسلمان نشنود، کافر نبیند!

البته ناگفته نماند هنگام جا به جایی تلفنهای قدیم به جدید، مبالغ هنگفتی از پول زندانیان محترم که کارتهای خود را شارژ نموده بودند، توسط مسئولین گرامی مخابرات بالا کشیده شد. حتی یکی از زندانیان معروف که سوابقی در روزنامه نگاری برای نشریه وزین (!) «کیهان» و ساخت فیلم و سریال حکومتی دارد و به ناگاه به جرگه مخالفان رژیم پیوسته، در اعتراض به این سرقت کلان تحت نظارت قوه قضاییه، دستگاه های تلفن بند خود را مورد ضرب و شتم قرار داده و آنها را شکسته است!

خانواده زندانیانی که تجربه تماس با عزیز دربند خود را با هر دو تلفن قدیم و جدید دارند می توانند تصدیق نمایند که تماس با این تلفن های جدید چه مصیبت اعصاب خردکنی است. اکثر اوقات اصلا ارتباط برقرار نمیشود و گاهی نیز که برقرار شد صدا از دو سوی خط در حال قطع و وصل شدن است و با تاخیر بسیار صدای طرفین منتقل می شود. این که این شرکتهای مخابراتی از چه رانتی سود برده که توانسته چنین خدمات فاجعه باری را در قبال دریافت مبالغ کلان از زندانیان به آنها ارئه دهد از معماهای جالبی است که احتمالا فقط توسط بازرسان عالی رتبه قوه قضاییه و یا هیئتهای تحقیق و تفحص مجلس شورای اسلامی قابل پیگیری است.

"تا مدتهای مدیدی، تلفنهای سازمان زندانها در اختیار شرکت مخابرات ایران بود که با کارت تلفنهایی کار میکرد که مشابهش را در سطح معابر عمومی شهرها نیز میشد دید"این تلفنها که ظاهرا به صورت اینترنتی کار میکنند گاه به شکلی یکپارچه و به مدتی نامعلوم قطع میشوند تا زندانیان را که تلفن از معدود وسایل ارتباطی شان با خارج از زندان است در خماری بگذارند. شاید برایتان عجیب باشد که در زمانه ای موسوم به عصر ارتباطات، چنین شرکتی با چنین کیفیتی به ارائه خدمات به مردم مشغول باشد ولی فراموش نکنید که اینجا ایران است و از همه مهمتر زندانی در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی!

البته گمان نکنید که این تنها رانت و فساد مالی تلفنی رایج در زندان است. جریان دیگری که به صورت پنهان عمل می کند این گونه است که طی مراوداتی مخفیانه، گوشی های موبایل با اخذ مبالغی بسیار هنگفت وارد زندان می شوند و برای این که این چرخه مدام درگردش باشد و از رونق نیفتد، هرچند وقت یک بار توسط مسئولین گارد و حفاظت زندان، یورش هایی به بندها صورت میگیرد تا گوشی های موبایل جمع آوری شود. بدین ترتیب زندانیان متمول مجبور می شوند باردیگر مبالغ کلانی به این رابطان پنهان بپردازند تا صاحب گوشی شوند و دوباره روز از نو، روزی از نو!

با یک نگاه واقع بینانه شاید کیفیت تماسهای تلفنی زندان، عمدا پایین نگه داشته میشود که همواره عده ای به فکر دریافت موبایل در زندان بیفتند تا مبادا این چرخه اقتصادی سودآور دچار رکود شود! رانتهای پول و قدرت در اوین این گونه عمل می کنند و اگر این داستان، شما را به یاد داستانهای مشابه دیگری در اقتصاد کلان ایران می اندازد، چندان هم ظن‌تان دور از واقعیت نیست.”

نوید (رضا) میهن دوست، راوی مشاهدات فوق، کارگردان و تدوینگر ایرانی، در آذر ۱۳۹۸ توسط وزارت اطلاعات بازداشت و در دی ۱۳۹۹ به سه سال حبس تعزیری به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” و “فعالیت تبلیغی علیه نظام” محکوم شد. این حکم توسط دادگاه تجدیدنظر تأیید و وی اواخر مرداد جهت تحمل حبس به زندان اوین منتقل شد.

زندان اوین به‌عنوان یکی از مراکز مهم نگهداری زندانیان در تهران شناخته می‌شود.

این زندان در طول تاریخ جمهوری اسلامی ایران، به‌دلیل نقض حقوق زندانیان و شرایط نامناسب زندانیان، مورد انتقادات گسترده حقوق بشری قرار گرفته است. گزارش‌ها و شهادت‌های متعدد از زندانیان و خانواده‌های آن‌ها، تصویری تکان‌دهنده از وضعیت داخلی این زندان ارائه می‌دهند.