لن جانسون: بوکسوری که ۹۳ پیروزی داشت اما قهرمانی انگلیس از او دریغ شد

لن جانسون: بوکسوری که ۹۳ پیروزی داشت اما قهرمانی انگلیس از او دریغ شد

• کریستین بروکس، ناتانائیل هاچینسون و سانجیو شتی
• بی‌بی‌سی

۲ ساعت پیش

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

جانسون ، متولد ۱۹۰۲ در بیش از ۹۰ مبارزه حرفه ای پیروز شد اما از رقابت برای کسب عنوان قهرمانی دور نگه داشته شد

اگر پای صحبت بیشتر بوکسورها بنشینید به شما خواهند گفت که دردناک‌ترین ضربات را نه در هنگام مسابقه که خارج از رینگ دریافت کرده‌اند.

معمولاً در آخرین لحظات وادار به پذیرش مبارزه می‌شوند، به ندرت پولی که به آن‌ها وعده داده شده را می‌گیرند و بعد تازه متوجه می‌شوند که مربی‌شان هم با حریف تبانی و به آن‌ها خیانت کرده است. همه اینها ضرباتی است که دلیل عصبانیت و تلخکامی بسیاری از ورزشکاران در این رشته است.

یکی از شب‌های سپتامبر ۱۹۵۳، لن جانسون، بوکسور بازنشسته با سابقه‌ بیش از ۱۰۰ مبارزه که راننده اتوبوس شهری شده بود، پس از یک روز کاری سخت وارد میخانه "اولد اَبی تَپ‌هاوس" منچستر می‌شود. او به‌رغم اینکه خودش اهل مشروبات الکلی نیست، همه دوستانش را مهمان می‌کند.

اما ناگهان همه آن فضای خوشی و خنده در یک لحظه تمام می‌شود؛ به دلیل رنگ پوست جانسون، به او داده سرویس داده نمی‌شود و او را از میخانه به بیرون می‌اندازند. این اولین باری نبود که یک رنگین پوست مورد تبعیض قرار می‌گرفت.

"اما ناگهان همه آن فضای خوشی و خنده در یک لحظه تمام می‌شود؛ به دلیل رنگ پوست جانسون، به او داده سرویس داده نمی‌شود و او را از میخانه به بیرون می‌اندازند"اما این بار جانسون تصمیم گرفت همانند دوران حرفه‌ای با این تبعیض مبارزه کند.

لن جانسون متولد ۲۲ اکتبر ۱۹۰۲ در کلایتون منچستر، بزرگترین فرزند از چهار فرزند پدری اهل سیرالئون و مادری از ایرلند بود.

یک درگیری در محل کار و پس از آن تماشای یک مبارزه محلی به همراه پدرش، سرآغاز ورود او به بوکس بود. جانسون آموزشی در بوکس ندیده بود، اما چند هفته بعد و در کمال ناباوری، پدرش او را برای یک مسابقه، ثبت‌نام کرد.

او هیچ ایده‌ای از بوکس و نحوه آماده‌سازی برای مبارزه نداشت، اما در حد توان خود تمرین ‌کرد. مسابقه در سال ۱۹۲۱، در تئاتر الحمرا در اوپنشاو منچستر برگزار می‌شد و حریف او، نوجوان هم محلی‌اش، جری هوگان بود.

• رایان گیگز؛ اسطوره منچستریونایتد چگونه هدایت تیم ملی فوتبال ولز را به دست گرفت؟
• مارچلو بیلسا؛ افسانه و واقعیت در مورد یکی از جذاب‌ترین مربیان فوتبال دنیا
• رونالدینیو: ستاره برزیلی که از پادشاهی در بارسلونا به زندانی در پاراگوئه رسید
• نیویورک کاسموس: باشگاهی افسانه‌ای که بازیکنانش مثل ستاره‌های راک زندگی می‌کردند
• مرگ رمزآلود قهرمان بوکس جهان؛ جنایت، هروئین یا سکته؟

جانسون بی‌تجربه با یک ناک‌اوت در دور سوم مبارزه برنده شد، که البته بعداً مشخص شد کمی خوش شانس هم بوده است.

جانسون در کتابی که راب هاوارد درباره او با عنوان "قهرمان بدون تاج بوکس" نوشته، می‌گوید: "چانه جری خیلی اتفاقی مقابل مشت من قرار گرفت و نقش بر زمین شد تا شمارش آغاز شود. من واقعاً نمی‌دانستم که چگونه او را ناک‌اوت کرده ام!"

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

جانسون (وسط)، در کنار پدر و مربی‌اش بیل (دوم از راست) در منچستر، دسامبر ۱۹۲۶

و این پیروزی آغاز کار او بود.

پدر جانسون نیز بوکسور بود و او در کنار پدر، تجربه مبارزه را در کارناوال‌های سیار که در آنها مردم عادی را به مبارزه دعوت می‌کردند، بدست آورد.

این مبارزه‌ها مدت زیادی طول نمی‌کشید، اما در آن زمان، روشی مفید برای تمرین و افزایش مهارت بود. جانسون مهارت‌های دفاعی را که مشخصه بارزش در بوکس بود، به این طریق آموخت.

با گذشت زمان، او به یک بوکسور کامل تبدیل شد که توانست ضربات زیادی را دفع و آنقدر خوب حمله کند که بتواند ۳۶ مبارزه از ۹۳ پیروزی خود را با ناک‌اوت به پایان رساند.

در رینگ، او حریفی بود که کمترین اشتباه و تزلزلی مقابلش به معنی شکست بود و همه از مبارزه با او هراس داشتند.

"جانسون در کتابی که راب هاوارد درباره او با عنوان "قهرمان بدون تاج بوکس" نوشته، می‌گوید: "چانه جری خیلی اتفاقی مقابل مشت من قرار گرفت و نقش بر زمین شد تا شمارش آغاز شود"

موفقیت او در سال ۱۹۲۵ زمانی رقم خورد که توانست در هفت ماه دو بار قهرمان میان وزن آن زمان انگلیس، رولند تاد را شکست دهد.

در همان سال، او همچنین تد "کید" لوئیس، بوکسوری را که مایک تایسون زمانی او را بزرگترین بوکسور بریتانیایی توصیف کرده بود، شکست داد.

این پیروزی‌ها باید سکوی پرش جانسون به یک دوره پایدار سلطه و موفقیت در این ورزش می‌شد. اما این اتفاق هرگز نیفتاد.

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

عکسی تبلیغاتی در دسامبر ۱۹۲۶، جانسون در حال کار با یک ماشین اتوکشی

آن دوره به برنده آن مسابقات عنوان قهرمانی داده نمی‌شد، به دلیل این که مطابق "قانون ۲۴" هیئت کنترل بوکس بریتانیا، مدعیان عناوین قهرمانی باید "از والدین سفیدپوست به دنیا آمده باشند".

این قانون، با توجه به حمایت دولت، از زمان ارائه آن در سال ۱۹۱۱ تا سال ۱۹۴۸ ادامه داشت. در همان سال، دیک تورپین با برتری مقابل وینس هاوکینز مقابل ۴۰ هزار نفر در ویلا پارک، اولین قهرمان سیاه پوست بوکس انگلیس شد. برادر تورپین، راندولف، در سال ۱۹۵۱ با غلبه بر شوگر ری رابینسون، قهرمان میان وزن جهان شد.

• از جنگل سیاه تا لیورپول؛ ماجرای سفر رویایی یورگن کلوپ
• جنگجویی خیابانی با چاقویی بین دندان‌هایش
• ویمبلدون ۲۰۰۰؛ چگونه سمپراس که به سختی راه می‌رفت، قهرمان شد؟
• پشت صحنه یک روز تاریخی؛ چگونه یک انسان ماراتن را زیر دو ساعت دوید؟

جانسون تنها مبارز موفق آن دوره نبود که خارج از دایره نخبگان این ورزش قرار می‌گرفت. در فاصله ۵۰ کیلومتری و در لیورپول نیز یک بوکسور اهل گویان به نام ریچی 'کید' تانر حضور داشت که یک سبک وزن خوب بود، اما هرگز نتوانست برای یک جایزه بزرگ مبارزه دهد.

عدم پذیرش بوکسورهای سیاه‌پوست فقط محدود به انگلیس نمی‌شد.

در آغاز دهه ۱۹۰۰، در آمریکا نیز تصور اینکه بهترین سنگین وزن، یک سیاه پوست باشد، با واکنش‌های بسیار خشمگینانه‌ همراه می‌شد.

جک جانسون - هیچ ارتباطی با لن ندارد - که از سال ۱۹۰۸ و به مدت هفت سال دارنده عنوان قهرمانی جهان بود، دیگر قربانی این تبعیض بود که سرانجام به دلیل محکومیتی که انگیزه‌های نژادی داشت، مجبور به فرار از کشورش شد. او ۷۲ سال پس از مرگش در سال ۲۰۱۸، بخشیده شد.

لن جانسون نیز مجبور به فرار شد. سال ۱۹۲۶ انگلیس را ترک کرد و شش ماه را در استرالیا گذراند. او با غلبه بر هری کالینز، قهرمان میان‌وزن "امپراتوری" شد که امروزه با نام قهرمان کشورهای مشترک المنافع شناخته می‌شود.

این پیروزی یک بار دیگر نیرو و انگیزه خوبی به جانسون داد. اما در بازگشت پیروزمندانه‌اش به انگلیس به او اطلاع دادند که این عنوان در وطنش اعتباری ندارد و این یکی از عوامل بسیاری بود که دلیل ناامیدی‌اش از دنیای بوکس شد.

جانسون در سال ۱۹۳۰، در کتاب "هرگز به حساب نیامده" که مایکل هربرت در مورد او نوشته، می‌گوید: "من از حضور در آلبرت هال و باشگاه ملی ورزش منع شده‌ام.

"من واقعاً نمی‌دانستم که چگونه او را ناک‌اوت کرده ام!"منبع تصویر، Getty Imagesتوضیح تصویر، جانسون (وسط)، در کنار پدر و مربی‌اش بیل (دوم از راست) در منچستر، دسامبر ۱۹۲۶و این پیروزی آغاز کار او بود"گویا هر زمان که پول زیادی در کار باشد، من از آن دور نگه داشته می‌شوم. تعصب نژادی باعث شده نتوانم در یک مسابقه قهرمانی شرکت کنم و اکنون احساس می‌کنم که دیگر هیچ فایده ای ندارد در این ورزش باشم."

زندگی حرفه ای جانسون با آخرین مبارزه اش در سال ۱۹۳۳ پایان یافت.

اما علاقه او به این ورزش تا جنگ جهانی دوم ادامه داشت و او هنوز هم گاهی در کارناوال‌های سیار مبارزه می‌کرد. اما اکنون مرحله‌ای دیگر از زندگی او آغاز شده بود.

در اواخر جنگ، جانسون به حزب کمونیست پیوست. او که عضو جمعیتی در "ماس ساید" منچستر بود، بیشتر در زمینه مبارزه با تبعیض نژادی فعالیت می‌کرد. او همچنین یکی از نمایندگان محلی در کنگره تأثیرگذار پان-آفریقایی در سال ۱۹۴۵ بود.

هربرت در کتاب خود می‌نویسد: "جانسون در طول دوران بوکس، "قهرمان محلی" جامعه‌ سیاهان منچستر بود.

همه آن‌ها زمانی که او در "بل ویو" مسابقه داشت بیدار می‌ماندند و صبر می‌کردند تا هنگام بازگشت به خانه، جانانه تشویقش کنند.

منبع تصویر،

Working Class Movement Library

توضیح تصویر،

پوستر تبلیغاتی مبارزه لن جانسون و لن‌ هاروی در سال ۱۹۳۲؛ هاروی با اینکه قهرمان انگلیس بود اما عنوانش رسمی تلقی نمی‌شد

مردم منچستر به او اعتماد داشتند و او به این پشتوانه می‌توانست افراد برجسته شهرمانند شهردار را به امضای طومارها یا حمایت از کمپین‌ها وادار کند."

پس از بازنشستگی، جانسون با پل رابسون، بازیکن لیگ فوتبال آمریکایی، خواننده، بازیگر و فعال سیاسی آمریکایی آشنا شد. رابسون او را به مبارزه با تبعیض نژادی تشویق کرد.

همانطور که پیش‌تر گفته شد، یکی از موفقیت‌های بزرگ جانسون زمانی بود که در سال ۱۹۵۳ از میخانه "اولد اَبی تَپ‌هاوس" بیرون انداخته شد و او مصمم شد با این تبعیض مبارزه کند.

راشل اِواروا، یکی از مدیران میخانه، نقل می‌کند: "لن و بهترین دوستش ویلف نزد شهردار رفتند، در همه مطبوعات حاضر شدند و حدود ۲۰۰ نفر را با خود به میخانه آوردند. در نتیجه مجبور شدیم به لن سرویس بدهیم، به‌رغم اینکه او مشروب نمی‌نوشید. اما این لحظه مهم، پایان ممنوعیت ورود رنگین پوستان به همه میخانه‌های منچستر بود."

با این وجود جانسون هرگز نتوانست موفقیتش را به یک فعالیت پایدار در حوزه سیاسی تبدیل کند و به‌رغم تلاش‌هایش، در راهیابی به شورای شهر منچستر ناکام ماند.

جانسون در سال ۱۹۷۴ و در سن ۷۱ سالگی درگذشت. مبارزات و موفقیت‌های او در گذشته همچنان پیوند نزدیکی با امروز دارند.

"اولد اَبی تَپ‌هاوس" اکنون یک میخانه عمومی است که در آن افسانه جانسون و ویلف جشن گرفته می‌شود و اکتبر امسال برگذارکننده کنفرانسی برای گرامیداشت تاریخ سیاهان خواهد بود که انتظار می‌رود اعضای خانواده جانسون و همچنین مورخان و بازیگران نمایش جنگنده، نمایشنامه‌ای که درباره زندگی او نگاشته شده، در آن شرکت کنند.

• از لاغر غیر قابل اعتماد تا 'هیولای' عضلانی؛ ماجرای ظهور آداما ترائوره
• مگان راپینو: ستاره‌ای که با ترامپ جر و بحث می‌کند
• داستان زنی که وارد دنیای بی‌رحم ورزش شد

همچنین کارزاری برای ساخت بنای یادبود به افتخار جانسون در منچستر، شهری که او به تغییر آن کمک کرد، به راه افتاده است.

دیج مالک-جانسون، بنیانگذار جنبش "زندگی سیاهان مهم است" در منچستر، با انتشار مطالبی درباره جانسون و جمع‌آوری امضا، رهبر این کمپین است.

او می‌گوید: "جانسون همیشه از مردم حمایت می‌کرد و کار درست را انجام می‌داد اما مانند بسیاری دیگر پاداش آن را نمی‌گرفت.

"پدر جانسون نیز بوکسور بود و او در کنار پدر، تجربه مبارزه را در کارناوال‌های سیار که در آنها مردم عادی را به مبارزه دعوت می‌کردند، بدست آورد"شناساندن او به مردم پس از سالیان طولانی بسیار ارزشمند خواهد بود."

لامین تورای یکی دیگر از فعالین این کمپین می‌گوید: "جانسون در منچستر و انگلستان نسبتاً ناشناخته است در حالیکه باید یک گنجینه ملی باشد. او تقریباً ۱۳۰ مسابقه داشته که در ۹۳ مبارزه پیروز شده است."

"جانسون اساساً محمد علی (کلی) انگلیسی است و این مسأله که افراد کمی او را می‌شناسند، تکان دهنده است. واقعاً مهم است که او را بعنوان مبارزی در داخل و خارج از رینگ به خاطر بسپاریم."

اندی برنهام، شهردار منچستر نیز معتقد است داستان جانسون باید گفته و گرامی‌ داشته شود. همچنین سر ریچارد لیز، رئیس شورای شهر منچستر نیز تندیس یادبود لن جانسون در منچستر را ایده بسیار خوبی می‌داند."

مبارزات محلی در کارناوال‌های سیار به جانسون آموخت که پذیرای افراد گوناگونی باشد که خواهان مبارزه با او بودند و این امر در تمام زمینه‌های زندگی او انعکاس داشت. او گرچه هیچگاه به مقام قهرمانی نرسید، اما میراثش امروز الهام بخش بسیاری است و این برای مردی که از زمان خود جلوتر بود، تعجب آور نیست.

.