نوروز؛ بهانه‌ای برای ترویج مهربانی اجتماعی

برخی از مناسبت ها هستند که انسان لحظه شماری می کند تا زمان اش فرا برسد.از جمله این مناسبت ها « عید نوروز» است که وقتی صدای کوبه عمو نوروز بر در شنیده می شود، پیام شادی و مهربانی دارد.گر چه دو سالی است که به خاطر «سیل» و بیماری «کرونا» عید نوروز ما همچون گذشته نیست.
چون هموطنان مان با بحران هایی مواجه شدند که رمق شادی برای کسی نمانده است.ولی وقتی به گذشته بر می گردیم متوجه می شوم که بحران ها همیشه با انسان بودند.ولی این  انسان است که با قدرت اراده و تعقل می تواند با تدبیر از کنار بحران ها عبور کند. چون نیک می داند که با همه مشکلات، «زندگی جاری است».این من و شما هستیم که با رفتار مان می توانیم نشان دهیم که با وجود مشکلات، با مهربانی کنار یکدیگر هستیم تا نگوییم که « قرن ما، روز گار مرگ انسانیت است» و باور نکنیم که « سینه دنیا ز خوبی ها تهی است».
به همین دلیل علیرغم وجود این بحران بهداشتی در دنیا و از جمله ایران باز هم می توانیم «تقسیم خنده ها و ترمیم گریه ها »را پیشه خویش کنیم و لبخند زیبا را بر لبان همدیگر بنشانیم و باور داریم که مژده می رسد که «ایام غم نخواهد» و عشق در هر شرایطی در زندگی جاری است  چرا که زندگی، بدون عشق معنا ندارد. بقول حافظ شیرازی:هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق/ ثبت است بر جریده عالم دوام ما.  در این نوروز، هر یک از ما با «ترویج روابط انسانی»که شعار سال ۲۰۲۰ فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی نیز هست می توانیم مهربانی را ترویج کنیم و محبت را پاس بداریم که بنای محکمی است که می تواند هر مشکلی را آسان کند:خلل پذیر بود هر بنا که می بینی/ به جز بنای محبت که خالی از خلل است.

انتظار می رود در این شرایط  بیشتر هوای همدیگر را داشته باشیم و نشان دهیم که فراز و نشیب های زندگی موجب نخواهد شد که فراموش کنیم که به جای زخم زدن، باید مرهم دل اطرافیان و مردم نیازمند باشیم  و در مقابل  مشکلات دیگران بی تفاوت نبوده و مسوولیت پذیر باشیم که زندگی اجتماعی بدون توجه و تعامل با دیگران معنی نخواهد داشت و اصالت ما در این است که در زندگی، تا می توانیم زیبایی بیافرینیم و از زیبایی ها لذت ببریم که رفتار مسوولانه خود نوعی آفرینش زیبایی است و نیکی کنیم چرا که بقول حافظ شیرازی: ده روزه مهر گردون افسانه است وافسون/ نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا. در طول زندگی آموختیم که با وجود مشکلات، هنوز هم باید « عطر شمعدانی ها را بویید» و امید داشت چرا که باور داریم که هیچ چیز در دنیا دایمی نیست، حتی مشکلات.به همین دلیل برای «به زیستن اجتماعی» که هدف نهایی مددکاری اجتماعی می باشد لازم است ابتدا از خودمان شروع کنیم.

پس بیاییم نور باشیم و بهار، چرا که «نور» حتی اگر به قدر روزنه ایی باشد، باز هم سپاه سیاهی را می درد و «بهار»، هزاران زمستان را سر سبز می کند.به همین دلیل «عید نوروز »نه فقط چند روز از یک سال، که حامل پیام مهربانی، دوستی، نشاط ،صلح و سر زندگی است.

بقول مولانا:موج های صلح بر هم می زند/کینه ها از سینه ها بر می کند/موج های جنگ بر شکل  دگر/ مهر ها را می کند زیر و زبر/.بیاییم در این بهار بقول سعدی شیراز« درخت دوستی بنشانیم تا کام دل به بار آید» و دستان هم  را به گرمی بفشاریم  تا خشونت جایی نداشته باشد.

همانگونه که «گاندی» معتقد بود«با انگشتان گره کرده نمی توان دست کسی را فشرد».بیاییم هنگامی که عطر «یا مقلب القلوب» به مشام می رسد و « یا محول الحول » آغاز دیگری را نوید می دهد از خدای مهربان بخواهیم که گفتار وکردارمان را بر مبنای «اخلاق» قرار دهد که ضعف آن تهدید جدی برای روابط انسانی است و وجودش فرصت.همچنین بخواهیم که کمک کند تا حال همه مردم ایران  در این شرایط خوب خوب خوب شود که این زندگی  با بحران های مختلف طبیعی و  بهداشتی و مستمر در سال های اخیر، حق این مردم مهربان نیست.فرارسیدن عید نوروز را به شما و خانواده محترم و جامعه مددکاری اجتماعی ایران که امسال هم روز های ملی وجهانی مددکاری اجتماعی به عید نوروز گره خورده، تبریک گفته و بهترین ها را برای همه آرزو می کنم.

* رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران

* منتشر شده در روزنامه شرق . ۲۵ اسفند ۱۳۹۸