بحثی فلسفی پیرامون «تف سر بالا» و عوارض آن!؛ ف. م. سخن - Gooya News

توصیه لازم: اگر چه این مطلب حاوی بحثی فلسفی ست ولی توصیه می شود موقع غذا خوردن خوانده «نشود»! :)

البته اگر ما انگلیسی بودیم باید بحث فلسفی مان در حد برتراند راسل خدا بیامرز می بود که مثلا یک روز نشست، یک میز جلو روی خودش گذاشت و شروع کرد به نوشتن در باره ی آن و نتیجه ی کارش یک کتاب شد به نام «مسائل فلسفه»!

منتها نه که ما «ایرونی» هستیم، فلسفه ی ما با حکایت میز و مشخصات اش شروع نمیشه بلکه با «تُف» و انواع اون شروع می شه، و به تُف سر بالا که عاقبت بر می گرده توو صورت و ریش و گیس صاحابش ختم میشه!

تُف، عبارت است از آب دهان.

بعضی وقت ها انسان نمی تواند آب دهان اش را قورت دهد، لذا ناچار می شود آن را به بیرون از دهان هدایت کند.

به این آب دهان که به بیرون از دهان پرتاب می شود تُف می گویند.

حالا مثل جناب راسل زیاد وارد «دیتیل» موضوع نمی شویم و «دایرکت» به این موضوع می رسیم که، انسان برای نشان دادن خشم خود نسبت به کسی به سمت او «تُف» پرتاب می کند.

این تُف کردن گاه سمبلیک است یعنی آدم صدای تف انداختن را در می آورد و مثلا با لبش صدای «تُ» در می آورد ولی آبی از دهان او خارج نمی شود.

گاهی تف انداخته شده کوچولو و رقیق است، و گاه نیز که دشمنی شخص خیلی عمیق است، او خارت و خورتی می کند و هر چه در دماغ دارد از طریق حفره های رابط بینی و حلق به داخل دهان می کشد و مایعی لزج و خاکستری رنگ در دهان به وجود می آورد که آن را به طرف فردی که با او مشکل دارد می اندازد!

به این نوع تُف، عوام «اَخ و تف» می گویند.