پسر تپلی که نتوانست دروازه‌بان فوتبال شود/ این یک انتقام نیست!

‌خبرگزاری مهر -گروه هنر-زهرا منصوری: درست در همین سال‌هایی که سینمای ایران به‌واسطه قهر مخاطبان سایه سنگین رکود حاکم بر گیشه‌ها را تجربه می‌کند و فرآیند عرضه محصولات نمایشی در آستانه ورود به دورانی تازه به‌واسطه فراگیر شدن بسترهای عرضه جدید در فضای مجازی قرار دارد، «سینمای کوتاه ایران» انگیزه بالایی برای یافتن مخاطبانی تازه برای خود دارد.

«فیلم کوتاه» یکی از محصولات بصری مهم و جریان‌ساز در دنیای جدید محسوب می‌شود و به همین دلیل دیگر به‌سختی می‌توان تولیدات این حوزه را نادیده گرفت.

به همین منظور سرویس هنر خبرگزاری مهر قصد دارد با سرفصل ثابت «هر هفته یک فیلم کوتاه در مهر» به معرفی بخشی از تولیدات «سینمای کوتاه ایران» در قالب گفتگو با عوامل این آثار بپردازد.

فیلم کوتاه «پارادوپینگ» به کارگردانی محمدرضا حسنی رنجبر و نویسندگی رضا فهیمی فیلم‌کوتاهی است که در بیستمین نوبت از این سلسله گفتگوها، میزبان کارگردانش بودیم.

«پارادوپینگ» سوژه‌ای ساده درباره نوجوانی دارد که با وجود اضافه‌وزن علاقه دارد به‌عنوان دروازه‌بان در تیم فوتبال مدرسه پذیرفته شود اما با چالش‌هایی مواجه است.

آنچه می‌خوانید حاصل گفتگوی خبرگزاری مهر با محمدرضا حسنی رنجبر کارگردان فیلم کوتاه «پارادوپینگ» است.

* در این فیلم کوتاه با رضا فهیمی همکاری داشتید که در عرصه فیلم کوتاه از فیلمسازان شناخته‌شده است و سال گذشته با فیلم «سفیدپوش» از سوی جشنواره فیلم کوتاه تهران به آکادمی اسکار هم معرفی شد. کمی از شکل‌گیری این همکاری بگویید و اینکه چگونه به ایده «پارادوپینگ» با لحن نزدیک به کمدی آن رسیدید؟

من حدود سه سال است که در باشگاه ورزشی صنعت مس رفسنجان مشغول به کار هستم و با بچه‌های مشغول در آکادمی پایه، ارتباط دارم. از تمرینات آن‌ها فیلم و عکس تهیه می‌کنم برای آنالیز و بررسی و به همین دلیل رابطه نزدیکی با بچه‌ها داشتم. از نزدیک در جریان دغدغه این بچه‌ها برای ورود به میدان فوتبال بودم و از آنجایی که علاقه به فیلمسازی هم داشتم، همواره دوست داشتم فیلمی درباره حال و هوای ورزشی این بچه‌ها بسازم. آقای فهیمی یکی از اساتید و دوستان نزدیک من است که برای هر کاری با او مشورت می‌کنم.

"از تمرینات آن‌ها فیلم و عکس تهیه می‌کنم برای آنالیز و بررسی و به همین دلیل رابطه نزدیکی با بچه‌ها داشتم"وقتی با او گفتم فیلمنامه‌ای می‌خواهم که درباره ورزش باشد، پذیرفت و بعد از مدتی قصه «پارادوپینگ» شکل گرفت.

* یعنی بچه تپلی که دوست دارد وارد یک تیم فوتبال شود را خودتان دیده بودید؟

وقتی ایده این کار را با آقای فهیمی مطرح کردم، پیشنهاد کرد که سراغ همین بچه‌ها بروم و پای خاطرات و دغدغه‌هایشان بنشینم. خاطرات این بچه‌ها را گردآوری کردیم تا به یک قصه رسیدیم.

در کارهای کودک ما همواره داریم ویژگی‌های مثبت بچه‌ها را نشان می‌دهیم و هیچ‌وقت سراغ کارهای منفی آن‌ها نرفته‌ایم. البته در داستان ما هم این بچه واقعاً آزاری به دیگری نمی‌رساند و صرفاً به‌واسطه فشاری که بر روی خود احساس می‌کرد تلاش کرد مشکلی را برای دوستش به‌وجود بیاورد تا او هم به نتیجه مطلوب نرسد

* یکی از ویژگی‌های این پسربچه در قیاس با نمونه‌های مشابه این است که در عین تلاشش برای رسیدن به یک آرزو، اصلاً کاراکتر جنگنده‌ای ندارد و اتفاقاً نسبت به فضای پیرامون خود به‌شدت منفعل است. این تصویر هم او را باورپذیر و ملموس کرده و هم کاراکتر بانمکی از او به‌تصویر درآورده است.

آریو کاراکتری است که از همه جهت تحت فشار است. او هم از سوی خانواده تحت فشار است و هم از طرف دوستانش.

نکته‌ای که با آقای فهیمی هم درباره آن صحبت کردیم همین بود که در کارهای کودک ما همواره داریم ویژگی‌های مثبت بچه‌ها را نشان می‌دهیم و هیچ‌وقت سراغ کارهای منفی آن‌ها نرفته‌ایم. البته در داستان ما هم این بچه واقعاً آزاری به دیگری نمی‌رساند و صرفاً به‌واسطه فشاری که روی خود احساس می‌کرد تلاش کرد مشکلی را برای دوستش به‌وجود بیاورد تا او هم به نتیجه مطلوب نرسد. او به‌شدت علاقه دارد که دروازه‌بان تیم فوتبال شود اما هم خانواده به‌واسطه نگرانی‌هایشان مانع او شده‌اند و هم دوستش دارد پیش‌پای او سنگ‌اندازی می‌کند.

* حس انتقام به‌خوبی در این داستان نمود دارد و شاید به همین دلیل است که در کارهای کودک کمتر سراغ چنین تصویرهایی می‌روند!

البته تأکید می‌کنم که در این داستان هم او انتقام سنگینی نمی‌گیرد، تنها می‌خواهد موقعیتی که خودش از آن محروم مانده است، به دیگری هم نرسد!

* بازیگر بانمکی برای نقش اصلی انتخاب کرده‌اید، چگونه به این گزینه رسیدید؟

انتخاب بازیگر و بازیگردانی این پروژه برعهده آقای فهیمی بود. نزدیک به یک ماه آن هم در شرایط کرونا برای انتخاب بازیگران وقت گذاشتیم. ابتدا یک فراخوان بازیگری در مدارس و فضای مجازی منتشر کردیم که در حدود ۱۲۰ نفر با مشخصات یک پسر چاق، انتخاب شدند.

"از نزدیک در جریان دغدغه این بچه‌ها برای ورود به میدان فوتبال بودم و از آنجایی که علاقه به فیلمسازی هم داشتم، همواره دوست داشتم فیلمی درباره حال و هوای ورزشی این بچه‌ها بسازم"از میان آن‌ها بازهم دست به انتخاب زدیم که خیلی هم این فرآیند سخت بود. شیوه آقای فهیمی هم در بازیگردانی اینگونه بود که متن در اختیار بچه‌ها نمی‌گذاشت و چند دقیقه قبل از هر سکانس، دیالوگ‌ها را با آن‌ها تمرین می‌کرد تا جلوی دوربین بروند. برای رسیدن به گزینه نهایی و بازی گرفتن از بازیگر اصلی آقای فهیمی بسیار زحمت کشیدند. کار در مدرسه هم سختی‌های خود را داشت و در روزهای تصویربرداری علاوه‌بر کارگردان و عوامل فیلم، ما مربی و ناظم این بچه‌ها هم بودیم! کار با بازیگران کودک واقعاً سخت است.