مقامِ بی‌مقامی

آنچه این مقام را در بین ادیان ابراهیمی ,ممتاز می سازد و مورد احترام قرار می دهد, اتفاق مؤمنینِ این ادیان به واقعه ی آزمون حضرت ابراهیم (ع) است.

مورد خطاب قرار گرفتن از جانب خالق , در لباس انسانِ مخلوق, ولی با باوری عالی , برای بشر , امتیاز می شود.

و بشر در برابر آزمونی قرار می گیرد که نیاز به خودسازی و باورمندیِ قدرتمند, دارد.

ورود به عرصه امتحان , محتاج کسب مهارت و علم و قوی ساختن است.و در عالی ترین جایگاهها امتحانها سخت تر,پس محتوای آزمون بالاتر.

امتیاز انسان درک اوست که به همراه غریزه خدادای اش اورا اشرف مخلوقات می سازد.

اگر عشق و محبت می فهمد, نیازش هم به این کیمیای خلقت , بیشتر خودنمایی می کند....

پس ادعا کرد فرمانبردارم...

فرمانروا او را می خواند..

بدون ِهیچ پرسشی, تنها فرزند خود را قربانی کن..!

تأمل نمی کند ..

می پذیرد و مؤمنانه با فرزند خویش در میان می گذارد..

((قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَیٰ فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَیٰ ۚ قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ)) (صافات۱۰۲)

فرزندم ..به من وحی شد تورا ذبح کنم,پاسخ شنید..

پدر ..

انجام بده , آنچه از تو خواسته اند وصابرم در برابر خواسته رب الارباب..

بی هیچ سؤالی و مکثی...

و چنان شد که همگی آنرا می دانیم.

اما ثمره این آزمون  شد:
برتری
پیشوایی
امامت
وراهبری نسل بشر
مقام یافت از بی مقام انگاری خویش

و در وصفش فرمود: ((إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ))(نحل ۱۲۰)

به تنهایی امت و فرهنگ و تمدنی , مکتب ساز و الگو.....

در جایگاه سخن , بسیاری از  نسل آدم ابوالبشر , مدعی بالاترین مدارج اخلاق و عرفان و معرفت هستیم , اما مقام عمل مردِ میدان می طلبد.

حق پنداری پسِ حق باوری نمایان می گردد.

پشت صاحب خرد سنگر گرفتن,خردزایی نمی کند, در لباس تفاخر فخر آفرین نمی گردی و در مکتب نشستن مرا عالم نمی سازد.

خرد و فخر و علم و تمامی زینتی های مجازی و حقیقی , را , نیاز به سنجیده شدن است.

ورنه هر سخنران را سخندان نپندارند.

مقام والای پدرِ امت ( ابراهیم خلیل )(ع) در بی مقام انگاشتن خود, و اطاعت محض از اربابِ مطلق و جایگاه رفیع خدایی است.