سیروس مشفقی، از مؤسسان کانون نویسندگان، بر اثر «مشکل حاد تنفسی» درگذشت

سیروس مشفقی، از شاعران سرشناس پیش از انقلاب و یکی از اعضای هیئت مؤسس کانون نویسندگان ایران، صبح روز شنبه، ۱۰ خرداد، به‌ دلیل آن چه پزشکان «نارسایی تنفسی» اعلام کرده‌اند، در بیمارستان فیروزگر تهران در ۷۷ سالگی درگذشت.

پیشتر خبرگزاری ایسنا به‌نقل از فرزندان سیروس مشفقی خبر داده بود که وی از بیش از سه هفته پیش به‌ علت تنگی نفس شدید در بخش کرونایی بیمارستان فیروزگر تحت مراقبت‌های ویژه قرار دارد، در حالی‌ که پزشکان تست کرونای او را منفی اعلام کرده‌اند.

یکی از دوستان نزدیک این شاعر امروز به خبرگزاری ایبنا گفت پس از درگذشت سیروس مشفقی، پزشکان دلیل فوت او را «مشکلات حاد تنفسی» اعلام کرده و بر منفی بودن تست کرونای او تأکید داشته‌اند.

«مشکلات حاد تنفسی» از عوارض مشهور بیماری کووید ۱۹ و ابتلا به ویروس کروناست که در چند ماه اخیر دلیل فوت شمار قابل‌توجهی از درگذشتگان مشکوک به کرونا در ایران اعلام می‌شود.

سیروس مشفقی که به «شاعر روستا» مشهور بود، فروردین ۱۳۲۲ در سوادکوه مازندران به دنیا آمد. او یکی از ۴۹ نفری بود که در اسفند ۱۳۴۶ سنگ‌بنای کانون نویسندگان را گذاشتند.

سیروس مشفقی همچنین از جمله هنرمندانی بود که در شب سوم از برنامه معروف به «شب‌های شعر گوته» شعر خواند. این مراسم در مهرماه ۱۳۵۶ توسط کانون نویسندگان ایران با همکاری انجمن روابط فرهنگی ایران و آلمان (انستیتو گوته) در باغ انجمن فرهنگی روابط ایران-آلمان برگزار شد.

احمد شاملو . سیروس مشفقی، برندگان جایزه فروغ فرخزاد، ۱۳۵۱

مشفقی تا پیش از انقلاب ۵۷ چندین مجموعه شعر منتشر کرد و در سال ۱۳۵۱ نیز برنده جایزه ادبی «فروغ فرخزاد» به‌عنوان «بهترین شاعر جوان سال» شد. در همان سال، جایزه «بهترین شاعر سال» نیز به احمد شاملو تعلق گرفت.

مراسم جایزه فروغ فرخزاد از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۶، هرسال به‌همت برادرش، فریدون فرخزاد، در سالروز مرگ فروغ برگزار می‌شد.

سیروس مشفقی که فارغ‌االتحصیل فیلم و تلویزیون دانشکده هنرهای دراماتیک هم بود، پس از انقلاب گوشه عزلت گزید و جز شاعری به فعالیت دیگری نپرداخت و در همه این سال‌ها فقط یک مجموعه دیگر از او با عنوان «عشق معنی می‌کند حرف مرا» (۱۳۸۱) منتشر شد.

از آثار مشهور سیروس مشفقی پیش از انقلاب ۵۷ می‌توان به «پشت چپرهای زمستانی» (۱۳۴۶)، «پائیز شعرهای تازه» (۱۳۴۸)،«نعره جوان» (۱۳۴۹)، و «شبیخون» (۱۳۵۷) اشاره کرد.