کپی کاری جدید هندی‌ها از روی هالیوود / بالیوود به فارست گامپ هم رحم نکرد

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، یک دهه طول کشید تا عامر خان (امیرخان) پس از دریافت حقوق فیلم «فارست گامپ» برای اقتباس مجدد از آن بتواند با تغییراتی بزرگ در فیلمنامه، داستان سیاسی فیلم را به هند معاصر بکشاند.

این بازیگر مشهورهندی که عاشق این فیلم بود سرانجام موفق شد تا بازسازی فیلم را انجام دهد و نزدیک به ۳۰ سال پس از فیلم اصلی، نسخه هندی آن را راهی پرده‌های نقره‌ای کند.

با این فیلم این ستاره بالیوود پس از ۴ سال وقفه بار دیگر به سینما بازگشته است و فیلم از پنج‌شنبه اکرانش را شروع کرده است، اما این فیلم با نقد‌های مختلفی روبه رو شده و در داخل هند نیز تعارضاتی را برانگیخته است.

هندوستان تایمز در این باره نوشته است: با اکران فیلم فراخوان‌هایی برای تحریم نیز به گوش می‌رسد، زیرا عامر خان در فیلمش بر مدارا و تساهل بر مذهب‌های مختلف تاکید کرده است.

همه این خبر‌ها موجب شد تا عامر خان بگوید اگر با «لال سینگ چادا» موجب ناراحتی کسی شده ابراز تاسف می‌کند، چون هدفش ناراحت کردن کسی نبوده است. وی گفته است: اگر کسی نمی‌خواهد فیلم را ببیند، به احساساتش احترام می‌گذارم، اما من دوست دارم مردم به تماشای فیلم بروند، زیرا این کار عشق ماست و افراد زیادی برای ساخته شدن آن زحمت کشیده‌اند.

گاردین درباره فیلم نوشت: این فیلم گامپ را به مسیر‌های جدیدی از تاریخ و فرهنگ می‌فرستد و آتل کولکارنی نویسنده فیلمنامه در آن اول از همه «گولگاپا» را جایگزین جعبه شکلاتی می‌کند که فارست در همه فیلم در دست داشت. چیز‌های دیگری هم تغییر کرده، اما خیلی از چیز‌ها هم هست از آن پری که با جلوه‌های ویژه ساخته شده بود تا داستان‌سرایی پیکارسک و نیمکت نمادین پارک تا دویدن با پابند یا بدون آن. خلاصه بگوییم این فیلم یک «فارست گامپ هندی» است.

اما شخصیت خان همچنان پسر مادری تنهاست و اسمش «لال» است. در اینجا پدری سخت‌گیر سعی دارد تا عشق زندگی او «روپا» - با بازی کارینا کاپور که گرمای خاصی به شخصیت خود داده است- را از او دور کند.

"چیز‌های دیگری هم تغییر کرده، اما خیلی از چیز‌ها هم هست از آن پری که با جلوه‌های ویژه ساخته شده بود تا داستان‌سرایی پیکارسک و نیمکت نمادین پارک تا دویدن با پابند یا بدون آن"در این فیلم بیش از آنچه انتظار می‌رفت به نظامی‌گری در هند پرداخته شده و از اجداد «لال» که قربانی اختلافات پی‌درپی مرزی شده‌اند تا به امروز را دربرمی‌گیرد.

صحنه‌های خاصی هم در فیلم هست که خوب جواب داده از جمله صحنه دویدن که همچنان خنده‌دار است و عامر خان به خوبی از نظر فیزیکی در نقش فرو رفته است. رفیق قطع عضو شده هم به یک عضو بنیادگرای اصلاح شده بدل شده است. این فیلم گرچه با بازسازی‌های ضعیف بالیوودی از فیلم‌های هالیوودی خیلی فاصله دارد، اما به بهترین فیلم‌های عامر خان نمی‌رسد و عملکرد وی اینجا کمی مماشات‌گرایانه دیده می‌شود.

ایندی وایر هم درباره فیلم نوشته: فیلم پس از یک سکانس آغازین که یک پر خلق شده با جلوه‌های ویژه را نشان می‌دهد- درست مثل فیلم رابرت زمکیس در سال ۱۹۹۴- با قهرمان خود «لال» یک مرد سیک دوست داشتنی که جعبه قرمز کوچکی در دست دارد و وارد قطار می‌شود، شروع می‌شود. «لال» شروع به گپ زدن با بغل دستی‌اش می‌کند و مخاطب احتمالاً وسوسه می‌شود تا او جعبه کلاسیک هندی را باز کند و از این شیرینی محبوب تعارف کند؛ اما در جعبه شیرینی نیست بلکه حلقه‌های ترد نان توخالی است که هندی‌ها آن را با مواد دیگر پر می‌کنند و می‌خورند.

آتل کولکارنی با فیملنامه‌اش دنیایی غنی برای «لال» می‌سازد که کاملاً مستقل از دنیای فارست است.

این فیلم ۲۰ سال طول کشید تا راه خود را به سینما باز کند ۱۰ سال برای به دست آوردن حقوق اصلی فیلم و ۱۰ سال برای نوشته شدن فیلمنامه‌اش که در هر گام داستان را با عناصر فرهنگی، تاریخی و مذهبی هند آغشته است. از عشق «لال» به رقص تا صحنه‌ای که وی بریس‌های پایش را جدا می‌کند و تا دوست عجیب و غریبش در ارتش که فقط درمورد تجارت خانوادگی‌شان که دوخت لباس زیر است-به جای صید میگو- صحبت می‌کند.

عامرخان ۵۷ ساله به خوبی در نقش گامپ ظاهر شده و شخصیت «لال» را کمی ساده‌لوح، کمی عجیب و در نهایت خوش اخلاق بازی می‌کند.

او الگو‌های زبان بدن و گفتار تام هنکس را با ریش کامل و دستار و دیالوگ‌های پنجابی، به تصویر می‌کشد.

تاکید فیلم بر تساهل مذهبی است و خشونت بین هندو‌ها و مسلمانان و سیک‌ها را از دهه ۱۹۷۰ تا امروز هند دنبال می‌کند؛ به همین دلیل شخصیت اصلی یک «سیک» است (گرچه عامرخان خودش سیک نیست و نام او چندین سال در فهرست ۵۰۰ مسلمان تأثیرگذار جهان قرار گرفته) و خط زمانی فیلم برخی از خونین‌ترین و شرم‌آورترین خاطرات دوران معاصر هند مانند عملیات ستاره آبی در سال ۱۹۸۴ که تهاجم به معبد سیک‌ها را رقم زد و به دنبال آن ترور ایندیرا گاندی و سپس شورش بعدی ضد سیک‌ها و جنگ کارگیل با پاکستان در سال ۱۹۹۹ را تصویر می‌کند.

در کنار خان، مونا سینگ در نقش مادر «لال» و کارینا کاپور در نقش دوست دوران کودکی او «روپا» بازی کرده‌اند. همه آن‌ها به لطف کارگردانی آدویت چاندان به راحتی لحن فیلم را پیدا کرده‌اند.

این فیلم در سراسر هند فیلمبرداری شده و با افتخار همه مظاهر هند؛ از مزارع خردل در پنجاب تا شکوه شهری دهلی نو را به نمایش گذاشته است. دویدن ۴ ساله «لال» در سراسر کشور به این ارایه کمک می‌کند و هدفش این است تا تراکم و تنوع کشوری بزرگ مثل هند را تا حد امکان به نمایش بگذارد و این وظیفه‌ای است که راث و زمکیس هرگز مجبور به انجام آن نشدند.

فارست گامپ سال ۱۹۹۴ اکران شد و ۶ جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین بازیگر مرد را برای بازی تام هنکس دریافت کرد.

«لال سینگ چادا» که قرار بود به‌طور رسمی در کریسمس ۲۰۲۰ در هند اکران شود، از ۱۲ آگوست (جمعه ۲۱ مرداد) راهی سینما‌ها شده است.