آیا امام گفته بود مارکسیست‌ها در ابراز عقیده آزادند؟

به گزارش خبرگزاری مهر، تصویر معروفی از صفحه اول روزنامه کیهان در فضای مجازی دست به دست می چرخد که بر اساس آن و به فرموده امام خمینی مارکسیست‌ها در ابراز عقیده آزادند.

پخش کنندگان این تصویر به دنبال اثبات این گزاره هستند که جمهوری اسلامی و امام خمینی به وعده‌های خود به مردم عمل نکرده‌اند!

نگاهی به فرمایشات امام خمینی نشان از آن دارد که ایشان فرموده بودند «در صورت عدم توطئه مارکسیست‌ها در ابراز عقیده آزادند» و کیست که نداند گروهک‌های چپ مارکسیست و …در همان روز نخست پس از پیروزی انقلاب به فکر تجزیه نقاطی از کشور از جمله کردستان، ترکمن صحرا و توطئه در نقاط دیگر از جمله خوزستان و…افتادند و روزی نبود که کشور درگیر جنگی داخلی که یک طرف آن مارکسیست‌های به فرموده امام آمریکایی بود نسوزد.

به عنوان نمونه به یک حزب با گرایشات مارکسیستی و عملکرد آن اشاره می‌کنیم تا بهتر بتوان قضاوت کرد.

حزب کومله یا «سازمان حزب کمونیست کردستان ایران» سازمانی چپ‌گرا، مارکسیست و کمونیست و یکی از احزاب مسلح و تجزیه‌طلبی است که برای جدایی کردستان ایران و در نهایت تشکیل کردستان بزرگ می‌کوشید. کومه‌له در معنای کردی به معنی انجمن و گروه است. جمعی از تندروان و معتقدان به پان‌کردیسم در کردستان از موقعیت متشنج سال ۱۳۵۷ و ضعف نهادهای امنیتی رژیم پهلوی که با انقلاب اسلامی دچار گیجی و پریشانی شده بودند، استفاده کرده این حزب را با ادغام سه گروه ذیل تشکیل دادند:

۱- گروه انقلابی زحمتکشان کردستان ایران که توسط سلیمان معینی از اعضای حزب دموکرات کردستان ایران و نماینده جناح تندرو در آن حزب و سه نفر از دوستانش در شهر بوکان به سال ۱۳۴۸ تشکیل شده بود.

۲- گروه شیرین بهاره که توسط چاوه (فرزند امام جمعه مریوان)، فواد مصطفی سلطانی (فرزند خان روستای آلمانه که دارای تحصیلات در رشته الکترونیک از دانشگاه تهران بود) و صدیق کمانگر (یک مالک کامیارانی) تشکیل شده بود که تا سال ۱۳۵۶ خورشیدی تعداد اعضای آن در مریوان به ۴۸ و در سنندج به ۱۰۰ نفر می‌رسید و پیرو اندیشه مائوئیسم بودند.

۳- اتحادیه کشاورزان؛ این اتحادیه در سقز توسط محمدحسین کریمی که رابطه خوبی با شیوخ داشت تشکیل گردید. پس از اعدام وی در ۲۶ بهمن ۱۳۵۷، شیخ عزالدین حسینی (امام جمعه مهاباد) رهبری این اتحاد را بر عهده گرفت.

عزالدین حسینی به عنوان امام جمعه مهاباد با مجموعه گروه‌های کرد تجزیه‌طلب با تفکرات چپ و حتی کمونیست که به وجود خدا اعتقاد نداشتند همکاری و هماهنگی داشت و حتی شاخه‌ای از گروهک کمونیست کومله را رهبری می‌کرد. حزب کومله کردستان در سال ۱۳۵۷ اعلام موجودیت کرد و به دنبال آن در پی کسب وجهه و مانورهای مردم‌پسندانه با شعارهای دفاع از دهقانان در مقابل فئودال‌های منطقه سقز برآمد.

"حزب کومله کردستان در سال ۱۳۵۷ اعلام موجودیت کرد و به دنبال آن در پی کسب وجهه و مانورهای مردم‌پسندانه با شعارهای دفاع از دهقانان در مقابل فئودال‌های منطقه سقز برآمد"با توجه به سوابق و روحیه و فرهنگ حاکم بر منطقه، شعارهای عوام‌فریبانه آنان تا حد زیادی مؤثر واقع شد و جو ضد دولتی در منطقه به وجود آورد. در اوایل سال ۱۳۵۸ این گروهک از عوامل اصلی تشنج و کشتار در شهر سنندج بود. اعضای آن از جمله صدیق کمانگر با اشغال رادیو و تلویزیون شهر، مردم را تحریک به حمله و تصرف پادگان ارتش می‌کردند.

گروه‌های چپ گرای در عین حال وابسته به آمریکا چون کومله هر روز در کردستان و کرمانشاه جنایت می‌کردند و پاسداران انقلاب را سر می‌بریدند و تقاضای آزدی داشتند!

با سلاح‌هایی که از پادگان‌ها غارت کردند، به همراه حزب دموکرات آتش جنگ را در کردستان برافروختند و خون‌ها ریختند. این دو حزب با کمک‌هایی که از رژیم بعث عراق می‌گرفتند وارد جنگ مسلحانه علیه نظام جمهوری اسلامی شدند. افراد خشن و خدانشناس این حزب از هیچ جنایتی علیه نیروهای نظامی و سپاهی به اسارت گرفته چون شکنجه‌های شدید، بریدن سر، کشیدن ناخن، قطع اعضا، زنده سوزاندن، حلق‌آویز کردن، تیرباران و تجاوز جنسی مضایقه نمی‌کردند.

این حزب به همراه حزب دموکرات کردستان ایران در جریان جنگ عراق علیه ایران، به عنوان مزدور رژیم عراق از داخل کشور با ارتش و نیروهای دفاعی ایران وارد مبارزه مسلحانه شدند. [۱]

با این وجود کدامین سیستم حکومتی است که بخواهد در برابر تجزیه طلبی و یا جاسوسی برای دشمن در حال جنگ [صدام] سکوت کند و تحمل پیشه سازد؟!

[۱] برای مطالعه بیشتر رک انقلاب اسلامی و گروه‌های تجزیه طلب در ایران؛ «حزب دمکرات کردستان»، مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، ۱۰ فروردین ۱۴۰۰