حضرت عباس(ع)؛ راوی بزرگ حدیث ایثار و شجاعت

حجت‌الاسلام والمسلمین بهاری، کارشناس مذهبی گفت: حضرت عباس(ع) پرچمدار بزرگ اسلام و به عنوان نماد بصیرت دینی و ایثار در تاریخ اسلام شناخته می‌شود؛ علمداری که پاسدار حرم اهل بیت(ع) بود زیرا در سه برهه زمانی حکومت علوی(ع)،‌ حاکمیت حسنی(ع) و قیام حسینی(ع) با تمام وجود در کنار امام عصرش باقی ماند و این شجاعت گواه جانبازی او در راه اسلام است.

به گفته حجت السلام بهاری، حضرت ابوالفضل(ع) با پیام بصیرت، ولایت‌مداری، جهاد، شهادت و دفاع از حریم حق و امامت ثابت کرد که پایمردی و جانفشانی تنها با زبان نیست، بلکه باید از عمق جان در صحنه‌های حساس و سرنوشت‌ساز، تجلی یابد و با جهاد و شهادت نشان داده شود. اوج بصیرت ایشان در نهضت عاشورا به تصویر کشیده شد که با وجود تهدیدها و تطمیع‌های دشمنان و مخالفان بعد از دریافت امان‌نامه با بصیرت از آن امتحان دشوار، سربلند بیرون آمد و با تمام توان از حریم امامت و ولایت دفاع کرد. در عصر حاضر نیز رزمندگان دفاع مقدس با الهام از ایثارگری های حضرت عباس(ع) با بذل جان خود از انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) حمایت کردند. با گذشت چهارده سده، هنوز همه‏ جانبازان آگاه جهان این امام والا مقام را الگوی خود قرار می دهند. در ایران چهارم شعبان، مصادف با سالروز تولد حضرت عباس(ع) را روز جانباز نام گذاری کرده اند، باید اذعان کرد که ملت ایران همیشه و در طول تاریخ پرافتخارش قهرمانان نام آوری داشته است، اینان صاحب نامان عرصه خونین جنگ، حماسه و نبرد هستند.

"در عصر حاضر نیز رزمندگان دفاع مقدس با الهام از ایثارگری های حضرت عباس(ع) با بذل جان خود از انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) حمایت کردند"به گواه تاریخ هیچ قومی و ملتی به اندازه ملت ایران در دامن خودش، دلاوران حماسی، اسطوره ای و عرفانی پرورش نداده است.

این کارشناس مذهبی بیان کرد: حضرت عباس(ع)؛ سمبل وفا از مهمترین صفات انسانی است و معیاری برای شناختن نیکان است. این صفت زمانی پسندیده تر است که انسان نسبت به میثاق خدایی وفادار باشد. وفاداری نسبت به پیشوای معصوم از مهمترین مصداق وفا به میثاق الهی است و حضرت باب الحوائج (ع) تا پای جان به میثاق خویش وفادار ماند. به طوری که از آن پس در تاریخ تشیع به عنوان سمبل وفا شناخته شده و وفاداری با نام ایشان مترادف شده است. یکی از صحنه های شکوهمند وفاداری حضرت عباس (ع) زمانی بود که شمر ذی الجوشن به خیمه های امام حسین (ع) نزدیک شد و برای حضرت عباس(ع) امان نامه ای آورد و آن بزرگوار را صدا زد.

حضرت باب الحوائج(ع) به شمر فرمود: ای دشمن خدا، بر امانی که برای ما آورده ای لعنت باد. علاوه بر این در شب عاشورا امام حسین( ع) در خطبه معروف خود فرمود: «من به همه شما رخصت رفتن دادم؛ پس همه آزادید بروید و بیعتی که از جانب من به گردن شما بود برداشتم و این شب که شما را فرا گرفته فرصتی است، آن را شتر رهوار خود کنید و به هر سو که می ‏خواهید بروید.» آنگاه چراغ را خاموش کرد، نخستین شخصی که وفای کامل خود را ابراز داشت، حضرت عباس(ع) بود: آنگاه عباس، فرزند علی آغاز به سخن کرد، پس به امام حسین (ع) عرض کرد: برای چه این کار را انجام دهیم؟ آیا برای آن که بعد از شما باقی باشیم؟ نه، خدا این را [یعنی جدایی از شما را] هرگز به ما نشان ندهد.

وی افزود: همچنین در خصوص مقام علمی ایشان باید گفت که ایشان در خانه ای زاده شد که جایگاه دانش و حکمت بود. ایشان از محضر امیرمومنان (ع)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) کسب فیض کرد و از مقام والای علمی برخوردار شد. علامه محقق، شیخ عبدالله ممقانی در کتاب نفیس تنقیح المقال، در خصوص مقام علمی و معنوی ایشان گفته است: آن جناب از فرزندان فقیه و دانشمندان ائمه (ع) و شخصیتی عادل، مورد اعتماد، با تقوا و پاک بود. حضرت عباس (ع) در عرصه دانایی و معرفت، شخصیت برجسته ای است.

او وجودی سرشار از درک پاک و عمیقی است که از منشأ علم الهی حضرت علی (ع) سرچشمه گرفته و جریان یافته است.