چگونه بازیگر شویم (۳۰۸) /نمونه اتود کار با قوه مخیله

خبرگزاری میزان - بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.

در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.

• بیشتر بخوانید:
• برای مشاهده آخرین اخبار از سینمای ایران اینجا کلیک کنید

نمونه اتود کار با قوه مخیله:

اتود حیوانی ، می بایست در هیئت میمون ، فیل ، اسب ، سنجاب و … اعمال گوناگونی انجام دهیم.

اتود حیوانات حاوی نکات ویژه و آموزنده ای بود. این اتود ها بازیگر را مجبور می کند تا به عناصر برجسته و ضروری در شخصیت پردازی و جان بخشی به حیوان توجه کند.

در کار عناصری چون تمرکز و حافظه ی فعال از عنصر دیگری نیز یاد می شد به نام حرکت یا کنش. کنش را نمی توان معادلی ساده برای آنچه قرار است روی صحنه افشا شود یا به تحلیلی منطقی از ماجرا بینجامد نیز نیست. کنش در اصل همان ذات و ماهیت نمایش است. کلمه آکتور یا کنشگر موید این ادعاست.

هر بازیگری بیرونی به کنش مانند ((سودای صحنه)) می نگرد، کجا باید حرکت کند؟ چه جایی بنشیند؟ و چگونه واکنش نشان دهد؟ چه زمان برای تاکید بر یک فکر، کنشی فیزیکی را به حالت تعلیق درآورد؟ تمام این تمهیدات وافی به این مقصود است که شخصیت در حال تفکر، احساس و یا عملی واقعی است.

علاوه بر آن هر بازیگر مجموعه ای از کنش ها را روی صحنه می آفریند که به شکل زنجیره ای از اعمال جسمانی ارائه می شوند.

"این اتود ها بازیگر را مجبور می کند تا به عناصر برجسته و ضروری در شخصیت پردازی و جان بخشی به حیوان توجه کند.در کار عناصری چون تمرکز و حافظه ی فعال از عنصر دیگری نیز یاد می شد به نام حرکت یا کنش"او از درب وارد می شود، لحظه ای می ایستد، اطرافش  را نگاه می کند، ژاکتش را در می آورد، آستین های پیراهنش را بالا می زند و یکسری کارهای روزمره را انجام می دهد.

در حین انجام همین اعمال عادی است که کلمات شخصیت نمایشی را بر زبان می آورد. اعمال جسمانی مزبور اغلب ناشی از تقلید ظاهری حرکات شخصیت و یا نشانه ای از اعمال برونی او هستند.

حتی در این مرحله از سوداگری صحنه، کنش های حقیقی می بایست توسط پنج حس بازیگر و تمرکزی که روی صحنه دارد آفریده شوند.

تکرار می کنم، وقتی او لحظه ای می ایستد و به چیزی فکر می کند، فکر کردنش باید واقعی باشد نه آنکه تظاهر به آن بکند شاید در فکر پیدا کردن کسی است که الان در خانه حضور ندارد، یا درصدد انجام وظیفه ای است که به او محول شده در همان حال که او اعمال جسمانی فوق را انجام می دهد این افکار می توانند از ذهنش عبور کنند  به کنش های صحنه حالتی زنده و واقعی ببخشد.

انتهای پیام/