ماجرای عجیب ورزشگاه ویمبلدون؛ پلاو لین، کابوسی که بدل به ورزشگاهی آبرومند شد

ویمبلدون در سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶ قهرمان لیگ جنوبی شد و در هر دو سال برای عضویت در لیگ فوتبال درخواست داد. اما در هر دو دوره با درخواست آن‌ها مخالفت شد.

در نهایت عملکرد مثبتشان در جام حذفی و البته موقعیت جغرافیایی آنها در جنوب غربی لندن که به راحتی قابل دسترس بود، باعث شد تا پس از سومین قهرمانی متوالی در لیگ جنوبی در سال ۱۹۷۷، درخواست عضویت آن‌ها پذیرفته شود.

آنچه در ادامه رخ داد، یکی از برجسته‌ترین پیشرفت‌های فوتبال انگلیس بود. نه سال بعد، ویمبلدون به بالاترین سطح فوتبال انگلیس رسید. دو سال پس از آن، در سال ۱۹۸۸ آنها لیورپول را در ومبلی شکست دادند و قهرمان جام حذفی شدند.

اما هر اندازه که آنها پیشرفت می‌کردند و کیفیت بازیکنان بهتر می‌شد، ورزشگاه آن‌ها هیچ تغییری نمی‌کرد.

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

تصویر پلاو لین در ماه اوت ۱۹۹۰ و در آخرین فصل

لوری سانچز، زننده گل قهرمانی فینال جام حذفی ۱۹۸۸ و کسی که ویمبلدون با گل او به هادرسفیلد در دو سال پیش از آن به لیگ برتر صعود کرده بود، در خصوص استادیوم ویمبلدون می‌گوید: "پلاو لین خرابه‌ای از یک استادیوم بود که اصلاً در سطح لیگ برتر نبود."

او می‌گوید: "هر چه در این خصوص بگویم کافی نیست، در تمام مدتی که آن پیشرفت‌ها را داشتیم، برای بهبود زمین تقریباً هیچ هزینه‌ای نشد."

"عرض تونل ورودی کمتر از دو متر بود و یکی دو حادثه شرم‌آور هم در آنجا رخ داده بود.

"فینالی که "دار و دسته دیوانه" بابی گولد، سرمربی وقت ویمبلدون، لیورپول را در جام حذفی شکست دادند و فاتح جام شدند"کف هم بتونی بود و همه ما با توجه به کفش‌های میخ‌دار فوتبال، باید بسیار دقت می‌کردیم، چون هر که می‌خواست در تونل بدود، حتماً زمین می‌خورد."

"رختکن به قدری کوچک بود که اگر سرمربی و کمکش در بین دونیمه می‌خواستند صحبتی با بازیکنان داشته باشند، مجبور بودند بازیکنان ذخیره را بیرون کنند تا جا به اندازه کافی باشد."

• اندرو واتسون: "تأثیرگذارترین" فوتبالیست سیاه‌پوستی که فراموش شد
• زید آیت مالک، مسافر قاچاقی که ستاره دوی استقامت اسپانیا شد
• لیونل مسی؛ پشت پرده ماه‌های نخست فوق ستاره آرژانتینی در پاریس
• یکی از تلخ‌ترین لحظات فوتبال برزیل؛ شکاف اجتماعی که هنوز عمیق است

این وضعیت تیم میزبان بود. تیم‌های مهمان که شرایط به مراتب بدتری را تجربه می‌کردند.

دنیس لوندز، یکی از طرفداران قدیمی باشگاه که قبلاً در قسمت بلیت‌فروشی کار می‌کرد و اکنون از کارکنان اجرایی باشگاه است، می‌گوید: "ما هر کاری می‌توانستیم انجام می‌دادیم تا تیم‌های مهمان‌ اصلاً احساس راحت نباشند، برای مثال همیشه در رختکن تیم مهمان آب روی زمین می‌ریختیم و آنها هم همیشه از این مسأله گلایه می‌کردند."

"پدرم در رختکن کار می‌کرد. او اهل ولورهمپتون بود و وقتی آن‌ها در سال ۱۹۸۵ آمدند، به سرمربی آنها، تامی دوچرتی، گفت این بدترین تیم وولوز بوده که تا به حال دیده است. دوچرتی هم در پاسخ گفته بود: "چطور می‌توان در جایی مثل این فوتبال بازی کرد؟"

سانچز می‌گوید: "تیم های بزرگ فقط می‌خواستند با کم‌ترین آسیب ممکن از آن ورزشگاه خارج شوند."

برخلاف بازیکنان ویمبلدون که تا دیروقت در استادیوم باقی می‌ماندند.

سانچز می‌گوید: "اتاقی را که قبل از بازی برای صرف غذا استفاده می‌کردیم، بعد از بازی تبدیل به یک بار برای بازیکنان می‌شد و بعد از آن هم به یک کلوپ شبانه. بسیاری از بازیکنان ساعت ۲ بامداد از آنجا می‌رفتند."

اما این وضعیت مورد پذیرش بسیاری از جمله تد کروکر، دبیر فدراسیون فوتبال انگلیس نبود.

او گفته بود امکانات ورزشگاه ویمبلدون اصلاً مناسب فوتبال لیگ برتر نیست و حضور باشگاه‌هایی مانند منچستریونایتد و تاتنهام در آن بسیار خنده‌دار است.

اظهاراتی که واکنش دیو باست، سرمربی تیم را در پی داشت و آن را به شدت محکوم کرد.

یک سال بعد، مالک باشگاه، سام همام در یک برنامه تلویزیونی اعلام کرد قصد دارند از پلاو لین نقل مکان کنند. زیرا به گفته او "مانعی برای برنامه‌های بلندپروازانه آنها است".

او همچنین گفته بود که این ورزشگاه امکان توسعه و رسیدن به سطح استانداردهای لازم لیگ برتر را ندارد.

برخی هنوز معتقدند اظهارات او اساساً اشتباه بوده و آنها می‌توانستند آن زمان یک استادیوم با ظرفیت بیست هزار نفر در همان مکان بسازند.

همام با این نظر مخالفت بود و زمانی که گزارش تیلور در مورد فاجعه هیلزبورو در سال ۱۹۹۰ منتشر شد و به باشگاه‌ها توصیه شد به سمت استادیوم‌های صندلی دار حرکت کنند، برنامه‌ اشتراک زمین با کریستال پالاس در سلهرست پارک را به اجرا گذاشت.

هلر می‌گوید: "صحبت‌های زیادی شده بود، اما هیچ‌کس فکر نمی‌کرد از پلاو لین کوچ کنیم. اما این دقیقاً همان چیزی بود که اتفاق افتاد و در پایان فصل بدون کمترین بحث و هیاهویی آنجا را ترک کردیم."

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

هواداران ویمبلدون سال‌ها برای بازگشت به پلاو لین تلاش کردند

ویمبلدون آخرین بازی خود در پلاو لین را در ۴ می ۱۹۹۱ آن هم به طور کاملاً تصادفی مقابل کریستال پالاس انجام داد.

سلهرست پارک به مدت یازده سال، خانه آنها بود. سپس با کسب مجوز از اتحادیه فوتبال، به میلتون کینز نقل مکان و باشگاهی با عنوان جدید ای‌اف‌سی ویمبلدون تأسیس کردند.

تیم جدید بازی‌هایش را در فصل ۳-۲۰۰۲ در ورزشگاه کینگزمیدو، که اکنون خانه تیم زنان چلسی است، برگذار کرد.

"حدود ۴۵۰۷۱ نفر تماشاگر آن بازی در سلهرست پارک بودند.در آن دوره از جام حذفی، ویمبلدون توجه همگان را به خود جلب کرد"آن‌ها در اولین فصل حضورشان در لیگ دسته‌ نهم فوتبال انگلیس، به طور میانگین ۳۰۰۳ تماشاگر در هر مسابقه داشتند.

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

ویمبلدون اولین بازی خود در پلاو لین جدید را در ۳ نوامبر ۲۰۲۰ انجام داد، اما به دلیل محدودیت‌های کووید-۱۹، هواداران پس از ماه می بود که توانستند وارد ورزشگاه شوند

از کینگزمیدو تا پلاو لین تنها ده کیلومتر فاصله بود، اما مدیران ای‌اف‌سی ویمبلدون هرگز نمی‌خواستند آنجا ورزشگاه دائمی آنها باشد. زیرا قصد داشتند به جایی باز گردند که در آن ریشه دارند.

و سرانجام با کمک‌های فراوان رئیس شورای محل توانستند ورزشگاه جدیدی تقریبا نزدیک به استادیوم قدیمی خود، با گنجایش نه هزار نفر اما قابل افزایش به بیست هزار نفر در صورت نیاز، به همراه ۸۵۰ واحد مسکونی بسازند.

منبع تصویر،

Rex Features

توضیح تصویر،

خوشحالی پالمر (نفر دوم از راست) پس از گل پیروزی بخش برای تیمش مقابل گیزلی

ویمبلدون مجدداً بازگشته بود و تنها چیزی که به آن نیاز داشت، پول برای ساختن زمین بود. مجموعه‌ای از فعالیت‌های درآمدزایی گسترده انجام شد. زمانی که نویسنده مشهور و طرفدار آنها، جان گرین با کمک مالی قابل توجه خود، قدم نهایی را برداشت، کار ساخت و ساز آغاز شد.

در ۳ نوامبر ۲۰۲۰، ویمبلدون برای افتتاح و دیدار در لیگ یک مقابل دانکاستر، پس از سال‌ها به پلاو لین بازگشت.

اما متأسفانه به دلیل شرایط قرنطینه، بازی بدون حضور تماشاگران برگذار شد.

هلر در این‌ باره می‌گوید: "بازگشت به خانه بسیار عالی بود، اما بازی در ورزشگاه بدون هواداران بسیار ناراحت کننده بود".

• هراس در کابل؛ ماجرای تیم زنان کریکت افغانستان که از ترس پنهان شده‌اند
• سفر شگفت‌انگیز شناگر سوری از جنگ داخلی تا مسابقات پارالمپیک
• توندلا، باشگاهی که از میان شعله‌های آتش عبور کرد
• بازیهای المپیک؛ 'دوومیدانی راه نجاتم از دار و دسته تبهکاران بود'

اما ناراحتی او دیری نپایید و در شروع رقابت های لیگ یک امسال به آرزویش رسید. در روز افتتاحیه بولتون مهمان آنها بود و ویمبلدون توانست در یک بازگشت فوق‌العاده شکست ۳-۱ را به تساوی ۳-۳ تبدیل کند.

ورزشگاه جدید بوی هات داگ و پیاز ورزشگاه قدیمی را که هلر از دوران جوانی در دهه ۱۹۷۰ در آن فوتبال تماشا می‌کرد، ندارد.

اما همانطور که شایسته یک استادیوم مدرن است، صندلی های ریلی دارد. فضا بسیار بزرگتر شده است و در هر چهار طرف سقفی برای محافظت از تماشاگران در مقابل باران وجود دارد که پلاو لین قدیمی آنها را نداشت.

همچنین بنر هایی با شعارهایی مانند " بازگشت دون‌ها "، "ما رستاخیز هستیم"، "چراغی هست که هرگز خاموش نمی‌شود" و "ایمان داشته باش"، در ورزشگاه جدید خودنمایی می‌کنند.

با وجود اینکه مدیران باشگاه به دلیل وام‌های دریافتی، مشکلات مالی فراوانی دارند که باید حل شوند، اما خوشحالند که به جای پاسخ به سوالاتی در خصوص بودن یا نبودن باشگاه، باید به سوالات روزمره فوتبال مانند سبک بازی پاسخ دهند.

کسی نمی‌داند سفر آنها به کجا خواهد بود.

به گفته هلر: "بعد از آن چه گذراندیم، هیچکس نمی‌تواند مانع رویاپردازی ما شود و سقفی شیشه‌ای روی سر ما بگذارد. با اطمینان به شما می‌گویم که اکنون که نسبت به شروعی که در سال ۱۹۷۷ در لیگ داشتیم، از جایگاه بسیار بهتری شروع کرده‌ایم."