اتفاقات ترسناکی که در "منطقه مرگ" کوه اورست رخ می‌دهد

امیرحسین فوقانی_ اما اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست، بلندترین قله جهان در ارتفاع ۲۹۰۲۹ فوتی (۸۸۴۸ متری یا ۵.۵ مایلی) از سطح دریا برسند، باید با آنچه به عنوان "منطقه مرگ" شناخته می شود، روبه‌رو شوند.

این منطقه ارتفاع بالای ۸۰۰۰ متر دارد، که در آن اکسیژن آنقدر کم است که بدن دقیقه به دقیقه و سلول به سلول شروع به مردن می کند. در منطقه مرگ، مغز و ریه‌های کوهنوردان برای اکسیژن گرسنه است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می‌یابد و به سرعت هوشیاری آنها مختل می‌شود.

بیشتر بخوانید:

اگر سرعت نور شکسته شود، کیهان چه شکلی خواهد شد؟

عکس | تغییر رنگ عجیب گرگ‌ها در آمریکا

شانا برک، کوهنوردی که در سال ۲۰۰۵ به اورست صعود کرد، به بیزینس اینسایدر گفت: «بدن شما در حال شکسته شدن است و اساساً می میرد و این کوهنوردی به مسابقه ای با زمان تبدیل می شود."

در سال ۲۰۱۹، حداقل ۱۱ نفر در اورست جان خود را از دست دادند که تقریباً همه آنها مدتی را در منطقه مرگ سپری کردند. این فصل به یکی از مرگبارترین فصل های اورست در تاریخ اخیر تبدیل شد.

برخی از شرکت‌های اعزامی علت این مرگ‌ها را شلوغی می‌دانند و خاطرنشان کردند که قله در یک دوره نادر هوای خوب به قدری در بین کوهنوردان خفه شد که مردم برای مدت طولانی در منطقه مرگ گیر کردند.

به گزارش کاتماندو پست، در ۲۲ مه ۲۰۱۹، ۲۵۰ کوهنورد برای رسیدن به قله تلاش کردند و بسیاری از کوهنوردان مجبور شدند برای بالا و پایین رفتن در صف منتظر بمانند.

این ساعات اضافی و برنامه‌ریزی نشده در منطقه مرگ ممکن است ۱۱ نفر را که جان خود را از دست داده‌اند در معرض خطر بیشتری قرار دهد، اگرچه تعیین علل خاص هر مرگ دشوار است.

یکی از کوهنوردان گفت که صعود به اورست مانند دویدن روی تردمیل و نفس کشیدن از طریق نی است. در سطح دریا، هوا حاوی حدود ۲۱ درصد اکسیژن است. اما در ارتفاعات بالای ۱۲۰۰۰ پا، سطح اکسیژن ۴۰ درصد کمتر است.

جرمی ویندزور، پزشکی که در سال ۲۰۰۷ به عنوان بخشی از اکسپدیشن Caudwell Xtreme Everest به اورست صعود کرد، به مارک هورل وبلاگ نویس اورست گفت که نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان می دهد که کوهنوردان تنها با یک چهارم اکسیژن مورد نیاز زنده می مانند.

"در منطقه مرگ، مغز و ریه‌های کوهنوردان برای اکسیژن گرسنه است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می‌یابد و به سرعت هوشیاری آنها مختل می‌شود"

کوهنوردان باید با کمبود اکسیژن سازگار شوند

کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی شماری برای سلامتی می شود. هنگامی که میزان اکسیژن در خون شما به کمتر از حد معینی می رسد، ضربان قلب شما تا ۱۴۰ ضربه در دقیقه افزایش می یابد و خطر حمله قلبی را افزایش می دهد.

کوهنوردان باید قبل از تلاش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت هیمالیا سازگار شود.

اکسپدیشن‌ها معمولاً حداقل سه بار از کمپ اصلی اورست (که تقریباً از تمام کوه‌های اروپا در ارتفاع ۱۷۶۰۰ فوتی بالاتر است) به بالای کوه می‌روند.

در طول آن هفته ها در ارتفاعات بالا، بدن شروع به تولید هموگلوبین بیشتری (پروتئین موجود در گلبول های قرمز خون می کند که به انتقال اکسیژن از ریه ها به بقیه بدن کمک می کند) تا نیاز را جبران کند.

اما هموگلوبین بیش از حد می تواند خون شما را غلیظ کند و پمپاژ خون در بدن را برای قلب دشوارتر کند. که می تواند منجر به سکته مغزی یا تجمع مایع در ریه های شما شود.

علائم دیگر عبارتند از: خستگی، احساس خفگی قریب الوقوع در شب، ضعف، و سرفه مداوم که مایع سفید، آبکی یا کف آلود بیرون می آورد. گاهی اوقات سرفه به قدری شدید است که می تواند دنده ها را جدا کند.

کوهنوردان مبتلا به HAPE همیشه تنگی نفس دارند، حتی در هنگام استراحت

در منطقه مرگ، مغز شما می تواند شروع به متورم شدن کند، که می تواند منجر به حالت تهوع و نوعی روان پریشی شود. پیتر هکت، متخصص و پزشک در ارتفاعات به PBS گفت که سازگاری با ارتفاعات منطقه مرگ به سادگی امکان پذیر نیست.

یکی از بزرگترین عوامل خطر در ارتفاع ۲۶۰۰۰ فوتی، هیپوکسی است، فقدان گردش خون کافی اکسیژن به اندام هایی مانند مغز.

اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، می تواند شروع به تورم کند و باعث ایجاد بیماری به نام ادم مغزی در ارتفاع بالا (HACE) شود. در اصل، این HAPE برای مغز است.

این تورم می تواند باعث تهوع، استفراغ و مشکل در تفکر و استدلال شود.

مغزی که دچار کمبود اکسیژن می شود می تواند باعث شود کوهنوردان مکان خود را فراموش کنند و وارد یک هذیان شوند که برخی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می دانند. هیپوکسیک مختل می شود و آنها به انجام کارهای عجیب و غریب مانند درآوردن لباس های خود یا صحبت با دوستان خیالی روی می‌آورند.

سایر خطرات احتمالی عبارتند از بی خوابی، برف کوری و استفراغ؛ برک گفت که در حین کوهنوردی از سرفه های مداوم و بی امان رنج می برد.

هکت افزود: "انسان ها شروع به زوال خواهند کرد." "خواب یک مشکل می شود. تحلیل عضلانی اتفاق می افتد. کاهش وزن اتفاق می افتد."

تهوع و استفراغ ناشی از بیماری های مربوط به ارتفاع از جمله HAPE و HACE نیز باعث کاهش اشتها می شود.

" کوهنوردان باید با کمبود اکسیژن سازگار شوند کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی شماری برای سلامتی می شود"تابش خیره کننده برف و یخ بی پایان می تواند باعث برف کوری، از دست دادن موقت بینایی، یا ترکیدن رگ های خونی در چشم شما شود.

دما در منطقه مرگ هرگز از صفر درجه فارنهایت بالاتر نمی رود. برک گفت: هر پوستی که در معرض آن قرار گرفته باشد فورا یخ می زند.

از دست دادن گردش خون در انگشتان دست و پا کوهنوردان می تواند باعث سرمازدگی و در موارد شدید - در صورت مرگ پوست و بافت های زیرین - قانقاریا شود که اغلب نیاز به قطع شدن دارد.

این همه ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می تواند منجر به سقوط تصادفی شود. به گفته بورک، خستگی همیشه وجود دارد.

او گفت: «برای قرار دادن یک پا در مقابل پای دیگر، باید تمام قدرت خود را بکار بگیرید.»

تصمیم‌گیری ضعیف همچنین می‌تواند باعث شود که کوهنوردان فراموش کنند دوباره به طناب ایمنی وصل شوند، از مسیر منحرف شوند یا تجهیزات نجات‌دهنده مانند مخازن اکسیژن را به درستی آماده نکنند.

کوهنوردان در یک روز از منطقه مرگ صعود می کنند، اما می توانند ساعت ها در صف منتظر بمانند

همانطور که دیوید کارتر، کوهنورد اورست و عضو اکسپدیشن NOVA در سال ۱۹۹۸ به PBS گفت، صعود در منطقه مرگ "یک جهنم زنده" است.

به طور معمول، کوهنوردانی که سعی می‌کنند قله را فتح کنند، سعی می‌کنند آن را در یک روز بالا و پایین کنند و قبل از بازگشت به ارتفاعات امن‌تر، تا حد امکان زمان کمتری را در منطقه مرگ سپری کنند. اما این فشار دیوانه‌وار به خط پایان در پایان هفته‌های صعود انجام می‌شود.

لاکپا شرپا، که ۹ بار (بیش از هر زن دیگری روی زمین) به قله اورست رسیده است، قبلاً به Business Insider گفته بود که روزی که گروهی برای صعود به اورست تلاش می کنند دشوارترین دوره سفر است.

برای صعود موفقیت آمیز، همه چیز باید درست پیش برود. حدود ساعت ۱۰ شب، کوهنوردان کمپ چهار را در ارتفاع ۲۶۰۰۰ پا ترک می کنند.

اولین قسمت از صعود آنها در تاریکی انجام می شود که با نور ستاره و چراغ های جلو روشن می شود.

حدود هفت ساعت بعد، کوهنوردان معمولاً به قله می رسند. پس از استراحتی کوتاه پر از جشن‌ها و عکس‌ها، اکسپدیشن‌ها دور می‌گردند و سفر ۱۲ ساعته را به محل امن بازمی‌گردانند و (در حالت ایده‌آل) قبل از شب می‌رسند.

۲۲۷۲۲۷