دخیل بستن به ضریح این رژیم بیهوده است!

حسن روحانی، رئیس جمهور کنونی رژیم اسلامی ایران، پارسال هنگام فعالیت انتخاباتی، بیانیهای در مورد تأمین حقوق "اقوام و اقلیت های مذهبی" بعنوان برنامهی کاری خویش منتشر کرد. هر چند وعدههای داده شده در بیانیهی ایشان، مسایل بسیار جزئی را در برمی گرفت، با این وصف شماری از فعالین سیاسی ملیت‌های محروم و ستمدیده ایران با تکیه بر اطلاعیه روحانی به این وعدههای جزئی دل خوش کرده بودند که گویا این نقطهی آغازی خواهد بود برای پایان دادن به ستم ملی ملتهای تحت ستم در ایران!
روحانی بعد از تکیهزدن به کرسی ریاست جمهوری، علی یونسی، وزیر سابق اطلاعات را به عنوان دستیار ویژهی خویش برای انجام وعدههای مذکور (بدون داشتن طرح مشخصی برای انجام این کار) منصوب کرد.
نزدیک به یک سال گذشت و این دستیار ویژه، به جای اینکه به رفع تبعیضات بپردازد، اعلام کرد: فعلاً دنبال خاطرجمع کردن کسانی است که گویا "نگران این هستند تدریس زبان‌های قومی، به زبان فارسی آسیب برساند!".
وعدههای داده شده جناب روحانی به "اقوام و اقلیت های مذهبی" به جایی نرسیده، دستیار ویژهاش نیز کاری از پیش نبرده، یعنی از این اندک وعده نیز خلف وعده شده. واضحتر بگویم: هنوز روحانی و دستیارش اندر خم کوچهی "چه کنیم و چه نکنیم" هستند که آیت الله ناصر مکارم شیرازی نیز از راه می رسد و نسبت به آنچه «پر توقع کردن اقلیت‌ها» در ایران نامیده، هشدار داده و "خواستار متوقف شدن سیاست‌های دولت در خصوص اقلیت‌ها میشود".

"حسن روحانی، رئیس جمهور کنونی رژیم اسلامی ایران، پارسال هنگام فعالیت انتخاباتی، بیانیهای در مورد تأمین حقوق "اقوام و اقلیت های مذهبی" بعنوان برنامهی کاری خویش منتشر کرد"
به گزارش خبرگزاری فارس، این مرجع دینی که پنجشنبه ۲۴/۴/۲۰۱۴ در جمع اعضای هیئت رئیسه دانشگاه پیام نور سخن می‌گفت، با اشاره به "اقوام و اقلیت های مذهبی" عنوان کرد: "روشی که اخیراً دولت در برخی امور به دنبال آن است، راه به مقصد نمی‌رساند و تجربه نشان داده که اگر در حد معمول کار کنیم، توقعات هم محدود می‌شوند، ولی اگر به توقعات دامن بزنیم بیشتر شده و فردا به دنبال وکیل و وزیر و رئیس جمهور هم خواهند بود".
آیت الله شیرازی که یکی از آخوندهای حوزه علمیه قم است و ظاهراً هیچ منصب دولتی ندارد، ولی در عمل همه کاره است، به امر و نهی خویش ادامه داده، تا جائی که رژیم گذشته (شاه) را الگو قرار میدهد و میگوید: "آنزمان در ایران به گونه‌ای رفتار می‌شد که اقلیت‌های مذهبی هم قانع بودند. ما که امروزه در حال افزایش توقعات هستیم؛ باید بدانیم این امر موجب جذب بیشتر نمی‌شود، بلکه توقعات آنها را بیشتر می‌کند".
قبل از پرداختن به نگرانی های آیت الله شیرازی، لازم دانستم یکبار دیگر مفاد بیانیهی آقای روحانی را به عرض خوانندگان این سطور برسانم:
در بیانیهی روحانی "مشارکت عمومی فارغ از زبان و مذهب در مدیریت‌های کلان کشور، انتصاب نیروهای شایسته محلی در پست‌های مدیریتی مناطق مختلف، حمایت، تقویت و تفویض اختیار و واگذاری امور اجرایی محلی ـ منطقه‌ای به آنان، تدریس زبان مادری (کردی، آذری، عربی و...) به طور رسمی در مدارس و دانشگاه‌ها و تغییر نگاه امنیتی نسبت به اقوام و فرهنگ‌های ایرانی" وعده داده شده بود.
بگذارید این بیانیه‌ را تشریح کنیم و ببینیم که‌ آقای روحانی خود چه‌ می‌گوید:
۱) معیار مشارکت در مدیریتهای کلان کشور زبان فارسی و مذهب شیعه‌ است؛
۲) نیروهای "محلی" (غیرشیعه‌ و غیرفارس) شایسته‌ (مقبول حکومت) حتی در پستهای مدیریتی مناطق خودشان نیز گمارده‌ نمی‌شوند؛
٣) امور اجرایی محلی ـ منطقه‌ای نیز بر عهده‌ حضرات مرکزنشین است؛
۴) تدریس زبانهای غیرفارسی رایج در ایران که‌ محلی از اعراب ندارد؛
۵) در ایران به ‌نسبت هر آنکه‌ از مادری فارس و شیعه‌ نزاده‌ باشد، با "نگاه‌ امنیتی" (ترجمان واژه‌ی "با ابزار نیروهای سرکوبگر اطلاعاتی و نظامی"‌) نگریسته‌ می‌شود.
این تنها بخشی از واقعیت تلخ موجود در ایران به‌ نسبت مردم غیرفارس و غیرشیعه‌ی آن می‌باشد.

تغییر این روش و فرهنگ در چهارچوب این حاکمیت مقدور نیست. حقا در این راستا از سوی خود رژیم ادعای چندانی هم نشده، چرا که‌ حتی اجرای بندهای ضعیف فوق نیز نیاز به‌ تغییر ساختاری رژیم دارد، که‌ انتظار آن طبق اظهارات نمایندگان فکری خود رژیم نیز، بس عبث است. نتیجه‌ اینکه‌ خانه‌ از پای‌بست ویران است. انتظار اصلاح این خانه‌ی ویرانه‌، خود فریبی بیش نیست.
من باب مثال: از مجموع ١٨ وزارت و ٣١ استان کشور، هنوز خبری از واگذاری حتی وزارتخانه‌ای یا استانی به این "نیروهای شایسته محلی!" نیست. شخص یونسی ضمن مصاحبه‌ای با روزنامهی "ایران" اذعان میکند که: "دولت موفق نشده استانداری یا وزارتخانه‌ای را در اختیار اقلیت‌های قومی و مذهبی" قرار دهد.

" وعدههای داده شده جناب روحانی به "اقوام و اقلیت های مذهبی" به جایی نرسیده، دستیار ویژهاش نیز کاری از پیش نبرده، یعنی از این اندک وعده نیز خلف وعده شده"وی آشکارا میگوید: "خیلی از سازمان‌ها و ارگانها به دلیل «منع قانونی یا تعصبات» از به‌کارگیری قومیت‌ها و پیروان مذاهب دیگر خودداری می‌کنند."
با این موانعی که یونسی به آن اشاره مینماید، دیگر تکلیف موادی همچون تدریس زبان مادری در مدارس و دانشگاه‌ها و تغییر نگاه امنیتی "نظام" نسبت به "اقوام" و فرهنگ‌های ایرانی معلوم است.
با این وصفی که گذشت، چرا آیت الله شیرازی و سازمان‌ها و ارگانهای رژیم از اجرای این حداقل خواستهها نیز نگرانند؟
جواب روشن است؛ چون آنها ایران را تنها متعلق به خود میدانند. هیچ پست و مقامی به غیرخودی روا نمی دارند. به همین دلیل، پستهای "وکیل و وزیر و رئیس جمهور" تنها در انحصار کسانی خواهد بود که از صافی ولایت فقیه و نظام، گذشته باشند. آنها اعتقادی به حقوق برابر برای ملتها و مذاهب هموطن خود ندارند که خواستی خارج از چهارچوب و ساختار رژیم داشته باشند.

به زعم ایشان، همه مردم اعم از آن که از چه ملتی بوده یا پیرو چه دین و مسلکی باشند باید فارسی را زبان اصلی خود و مذهب شیعه‌ را مذهب اصلی خویش بدانند. همچنین بجز دین رسمی ایران که اسلام و مذهب جعفری اثنی‌عشری است، مذهبی دیگر در عمل و طبق قانون اساسی رژیم، قابل قبول نیست. چون بر پایهی همین قانون اساسی، اسلام و مذهب جعفری اثنی‌عشری، اصلی است الی‏الابد غیر قابل تغییر.
این خانهی عنکبوتی که نامش ولایت فقیه است، به صراحت میگوید که ما رنگی غیر از سیاه نمی پذیریم، باوری خارج از حوزهی اعتقادی خویش برنمی تابیم و حقی جز آنچه خود روا میداریم یا صلاح میدانیم، برای کسی قائل نیستیم.
بیش از ٣٥ سال است این در بر همان پاشنه میچرخد. حقوق ملتهای تحت ستم در ایران آشکارا پایمال می‌شود، غیر از پیروان مذهب شیعهی دوازده امامی، دین و مسلک دیگری رسمیت ندارد.

"ما که امروزه در حال افزایش توقعات هستیم؛ باید بدانیم این امر موجب جذب بیشتر نمی‌شود، بلکه توقعات آنها را بیشتر می‌کند""زمامداران رژیم هر صدایی که بوی انتقاد داشته باشد بلافاصله در گلو خفه می‌کنند و پاسخی جز زندان و شکنجه‌ و گلوله برای مطالبات دمکراتیک مردم ندارند.
کارنامهی سیاه ٣٥ سالهی رژیم جمهوری اسلامی ایران بطور آشکار به ما میگوید: هیچ انسان آزادهای نباید به وعدههای پوچ و واهی این نظام باور کند. نظامی که سیاست و دیانتش یکی است، بطوریکه خامنهای و در ردههای پایینتر افرادی چون مکارم شیرازی نیز، همان فرمانی را صادر میکنند که به زبان دیپلوماسی بوسیله روحانی بیان می شود. پس، از این شورهزار هیچ سبزهای نمی‌روید. لذا بهتر است همه بدانند: "دخیل بستن به ضریح این رژیم بیهوده است".

مه‌ ۲۰۱۴
ویرایش: ناصر ایرانپور
منابع: سایت فارسی العربیه/ مقاله" به این رژیم تهمت نزنید"، به قلم مصطفی هجری (کردستان مدیا)، اصل دوازدهم قانون اساسی ایران، سایت BBC و خبرگزاری فارس.  

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:.