هنر سفالگری در منطقه ای که صاحب دومین نقطه مرتفع زمین است

سفالگری هنری با قدمت هفت هزار ساله‌، همچنان بر تمدن بشری تسلط دارد. کمتر کسی امروزه وجود دارد که نام این هنر را بشنود و متوجه پیشینه قدیمی آن در میان تمدن‌های مختلف نباشد. سال ها در کتاب‌های تاریخی از هنر سفالگری به‌عنوان یکی از دستاوردهای تمدن‌های مختلف مانند بین‌النهرین یاد شده و همچنان نیز یاد می‌شود.

یک هنرمند سفالگر در راستای اهمیت این هنر به ویژه در منطقه ای مانند کشمیر، عکس‌ها و توضیحاتی را در اختیار ایسنا قرار داده است، که در ادامه می‌خوانید.

پیش از این قابل ذکر است، کشمیر منطقه‌ای در شمال غربی شبه‌قاره هند است که از ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند، ایالت گلگت-بلتستان و کشمیر آزاد تحت کنترل پاکستان و منطقه اقصی چین تحت کنترل جمهوری خلق چین تشکیل می‌شود. این منطقه عمدتاً کوهستانی است و رشته‌کوه قراقروم شامل قله کی۲ دومین نقطه مرتفع کره زمین و چندین قله مرتفع دیگر در آن قرار دارند.

"کمتر کسی امروزه وجود دارد که نام این هنر را بشنود و متوجه پیشینه قدیمی آن در میان تمدن‌های مختلف نباشد"کشمیر یکی از حوزه‌های اصلی نفوذ زبان فارسی به‌شمار می‌رود.

در توضیحات این هنرمند کشمیری درباره اهمیت هنر سفالگری در این منطقه آمده است: «سفالگری یک هنر و صنایع باستانی است که با وجود فرهنگ مدرن آشپزخانه بر اساس مواد و فناوری جدید همچنان بر تمدن بشری تسلط دارد.
ریشه‌های سفال‌ها را می‌توان در دوران ماقبل تاریخ جستجو کرد، همانطور که توسط کاوش‌های برژاما، موهنجودارو، سند و مکان‌های مختلف دیگر آشکار شده است. گلدان‌ها از گل یا گل خاکی ساخته شده‌اند. غذا، گیاهان و جانوران ما نیز از زمین می‌آیند. هنر سفالگری میراث فرهنگی ماست. افراد زیادی با این هنر در ارتباط هستند و از این طریق امرار معاش می‌کنند.

گلدان‌های سفالی حتی در حال حاضر در بسیاری از بازارها و خانه ها یافت می‌شوند، البته در تعداد کمتر.

بسیاری از افراد این حرفه را رها کرده‌اند زیرا در مقایسه با سایر حرفه‌ها سود کمتری دارد.

«تمبکناره» و «نوت» از آلات موسیقی معروف کشمیری ساخته شده توسط سفالگران هستند. کنگری‌ها، اسباب بازی‌ها، گلدان‌های گل و اقلام تزئینی، هابل و حباب کشمیری، گلدان‌های بخور، گلدان‌های آب، گلدان‌های شیر، قلک (بگ ویر) و غیره همچنان مورد تقاضا هستند. گلدان‌های سفالی و دیگر اشیاء هنری ساخته شده از گل رس معمولاً در مکان‌های زیارتی هنگام ملاس و دیگر مناسبت‌های جشن دیده می‌شود.»

انتهای پیام