غدیر خم؛ حقوق و تکالیف امام و امت

خبرگزاری میزان -بعد از ۲۳ سال جهاد و تبلیغ مستمر حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، در روز ۱۸ ذی‌الحجّه، از جانب حضرت حق پیام آمد که خاتمیت به اتمام رسید و امامت دوازده معصوم علیهم‌السلام آغاز شد. بنا بر آیه ۶۷ سوره‌ی مبارکه مائده، عدم اعلام امامت مولا علی علیه‌السلام مساوی بود با عدم انجام کل دوران رسالت آن حضرت. ادامه‌ی مسیر نبی و سرپرستی امت، به‌عهده‌ی امامی قرار گرفت که بنا به حکمت هستی و اِعمال حکمرانی شایسته، کامل‌تر و أشبَهُ‌النّاس به رسول خدا بود. در واقع، این عمل نشان می‌دهد با فوت یا شهادت پیامبر (ص)، اهداف مبتنی بر رسالت نبوی بسته نمی‌شود و باید برای جامعه، ولیّ قرار داد تا با هدایت و سکانداری وی، جامعه به سمت صلاح و فوز عظیم حرکت کند.

آغاز امت‌سازی از روز غدیرخم شروع شد و هدف پیامبر (ص)، امت‌سازی تحت محوریت امام بود. اینکه موضع بسیار مهم اسلام را دقیقاً باید در صحرای سوزان بگوید، معلوم است نگفتنش، هم زحمات بیست‌وسه ساله‌اش را بر باد می‌دهد و هم موجب انحراف امت خواهد شد؛ کما اینکه گروهی حتی پس از ابلاغ رسالت، به توطئه علیه حکومت و شخص حاکم اقدام نمودند و به قول شهید مطهری (ره)، برخی از مسلمین هم اغفال شدند.

امام، نعمت الهی برای مردم است و می‌تواند با ابزار حکومت، امت زمان خود را با هدایت‌گری منطقی و عقلانی، به سرانجام نهایی (حرکت در مسیر رشد و تعالی) برساند.

"بنا بر آیه ۶۷ سوره‌ی مبارکه مائده، عدم اعلام امامت مولا علی علیه‌السلام مساوی بود با عدم انجام کل دوران رسالت آن حضرت"حضرت امام خامنه‌ای (دام‌ظله‌العالی) راجع به فلسفه‌ی روز غدیر می‌فرمایند: «ماجرای تعیین غدیر، ماجرای تعیین ضابطه است، تعیین قاعده است. یک قاعده‌ای در اسلام درست شد؛ پیغمبر اکرم در ماه‌های آخر عمر، این قاعده را وضع کرد؛ آن قاعده چیست؟ قاعده‌ی امامت؛ قاعده‌ی ولایت.» ۳۰/۶/۱۳۹۵ و در جمع ۱۱۰ هزار بسیجی می‌فرمایند: «ماجرای غدیر فقط نصب یک جانشین برای پیغمبر نبود. غدیر دو جنبه دارد: یکی جنبه‌ی نصب جانشین است. جنبه‌ی دیگر قضیه، توجه دادن به مسئله‌ی امامت است؛ امامت با همان معنایی که همه‌ی مسلمین از این کلمه و از این عنوان می‌فهمیدند. امامت یعنی پیشوایی انسان‌ها، پیشوایی جامعه در امر دین و دنیا؛ این یکی از مسائل اصلی در طول تاریخ طولانی بشر بوده است.

مسئله‌ی امامت، یک مسئله‌ی مخصوص مسلمان‌ها یا مخصوص شیعیان نیست. امامت یعنی یک فردی، یک گروهی بر یک جامعه‌ای حکمرانی می‌کنند و جهت حرکت آن‌ها را در امر دنیا و در امر معنویت و آخرت مشخص می‌کنند. این یک مسئله‌ی همگانی است برای همه‌ی جوامع بشری.» ۴/۹/۱۳۸۹

پس از انتصاب امام توسط خداوند متعال و وجوب ولایت علی علیه‌السلام بر امت، حقوق و تکالیف وضع گردید. با تأمل در خطبه‌های ۳۴ و ۲۱۶ نهج‌البلاغه، دو نوع حق (حق رهبر بر مردم و حق مردم بر رهبر) و چندین تکلیف برداشت می‌شود: اولاً حضرت علی علیه‌السلام گفته‌اند «وَ أَعْظَمُ مَا افْتَرَضَ ـ سُبْحَانَهُ ـ مِنْ تِلْکَ الْحُقوقِ حَقُّ الْوَالِی عَلَی الرَّعِیَّةِ وَ حَقُّ الرَّعِیَّةِ عَلَی الْوَالِی، فَرِیضَةٌ فَرَضَهَا اللّهُ ـ سُبْحَانَهُ ـ لِکُلٍّ عَلَی کُلٍّ، فَجَعَلَهَا نِظَاماً لاُلْفَتِهِمْ وَ عِزًّا لِدِینِهِمْ؛ از میان حقوقی که خداوند واجب ساخته، بزرگترین آن‌ها حقّ والی و زمامدار بر رعیت و حقّ رعیت بر والی است. فریضه‌ای است که خداوند سبحان آن را بر هر کدام در مقابل دیگری مقرر فرموده و آن را سبب نظام الفت و پیوستگی آنان به یکدیگر و موجب عزت و قدرت دین آن‌ها قرار داده است»؛ ثانیاً براساس همان خطبه، حقوق و تکالیف دوطرفه است: «خداوند سبحان برای من بر شما حقی قرار داده که آن سرپرستی امور شما است و در مقابل برای شما نیز حقی بر من قرار داده؛ مانند حقی که من بر شما دارم».

امام علی علیه‌السلام در خطبه ۳۴ این‌گونه درباره‌ی حقّ خود و حقّ مردم می‌فرمایند: «ای مردم! مرا بر شما حقّی است و شما را بر من حقّی؛ امّا حقّ شما بر من (نخست) این است که از خیرخواهی شما دریغ نورزم و بیت‌المال را در راه شما به‌طور کامل به‌کار گیرم و شما را تعلیم کنم تا از جهل و نادانی رهایی یابید و شما را تربیت کنم تا فرا گیرید و آگاه شوید و، امّا حقّ من بر شما این است که در بیعت خویش وفادار باشید و در آشکار و نهان، خیرخواهی را (در حقّ من) به جا آورید و هر وقت شما را بخوانم، اجابت کنید و هر زمان به شما فرمان دهم، اطاعت کنید.»

بنابراین، اگر بخواهیم به‌طور خلاصه بنویسیم؛

*حقوق امام: ۱) سرپرستی امور مردم؛ ۲) خیرخواه بودن؛ ۳) تعلیم و تربیت؛ ۴) استفاده از بیت‌المال در راه مردم
*تکالیف امت:

۱) «بر شما لازم است یکدیگر را به ادای حقوق سفارش و نصیحت کنید و در انجام آن به هم کمک نمایید.» یعنی هر حقی که به‌عهده‌ی شما است، با توسل به امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر، به ادای آن کوشا باشید.

۲) «من خوش ندارم که این فکر در ذهن شما جولان کند که مدح و ستایش را دوست دارم و از شنیدن آن لذت می برم»

۳) «مرا با سخنان زیبای خود به جهت اینکه در پیشگاه خداوند و نزد شما به سبب احساس مسئولیت الهی، حقوقتان را ادا کرده‌ام، نستایید»

۴) «با من آن‌گونه که با زمامداران ستمگر سخن گفته می‌شود، سخن نگویید و آن‌گونه که مردم خود را در برابر حاکمان تندخو و جبّار حفظ می‌کنند، محدود نسازید و به‌طور تصنّعی و منافقانه با من رفتار نکنید»

۵) «از گفتن سخن حقّ یا مشورت عادلانه، خودداری نکنید، زیرا من (به عنوان یک انسان و نه به عنوان یک امام معصوم) خود را بالاتر از آن نمی‌دانم که اشتباه کنم و از خطا در کارهایم ایمن نیستم؛ مگر اینکه خداوندی که از من قادرتر است، مرا از خطا حفظ کند»

۶) وفادار بودن به بیعت خود

۷) اجابت دعوت امام

۸) اطاعت از فرمان رهبری

نگارنده: علی تقی نژاد

• بیشتر بخوانید:
• قطعاً مسیر تحول در دوران تحول و تعالی دستگاه قضا با قوت و توان بیشتری ادامه خواهد یافت

انتهای پیام/