غدیر، تقدم استراتژی وحدت بر حکومت

در آستانه عید سعید غدیر و انتصاب الهی علی (ع) به امامت  مومنان، ذکر چند نکته خالی از فایده نیست:

۱- حادثه غدیر از مسلمات تاریخ اسلام است و حق الهی امیرالمومنین برای زمامداری جامعه ی مسلمین امری مسلم و تردید ناپذیر است، بطوریکه شیعه و سنی در این موضوعِ تاریخی اتفاق نظر دارند و در مجموعه ی عظیم الغدیر، علامه امینی (ره) صدها روایت مستند و عمدتاً از منابع اهل سنت در اهمیت غدیر و نصب امیرالمومنین (ع)، به مقام زمامداری مسلمین پس از رسول خدا (ص) گردآوری نموده است.
۲- موضوعِ صلاحیت و شایستگی علی (ع) برای امامت مومنان، نه تنها در غدیر بلکه در سایر موقعیت ها توسط رسول گرامی اسلام (ص) بیان شده است.
۳- علی (ع) به لحاظ قضاوت افکار عمومی و اعترافات مکرر خلفای ثلاثه و صحابه پیامبر، شایسته ترین فرد برای زمامداری جامعه مسلمین پس از رسول خدا (ص) بوده است.
۴- به تصور خودشان جمعی از صحابه ی پیامبر به هر دلیلی اعم از موجه یا غیرموجه، به زعم خودشان و برخلاف نص اعتقاد شیعه،  تصمیم به خلافت ابوبکر گرفتند و پس از او نیز دو خلیفه بعدی را به مسند قدرت نشاندند، علی (ع) با چشم پوشی از حق مسلم زمامداری خود به هر دلیلی ک خود می دانست، عملاً به خلفا مشاوره داد و از بیانات و خطبه های ایشان بر می آید که علیرغم شایستگی خویش برای مصلحتی بزرگتر یعنی وحدت جامعه ی نوپای مسلمین با خلفای وقت، خیرخواهانه همکاری نموده و در حد امکان از نقش اصلاحی خویش غفلت نکرده است.
۵- وقتی شورشیان خلیفه سوم را کشتند و مردم به درب خانه امیرالمومنین (ع) هجوم آوردند، ایشان حاضر به قبول خلافت نشدند و پس از اصرار و پافشاری مردم، با شرایطی حاضر به قبول مقام زمامداری بر مسلمین شدند، که در جای خود باید دلایل آن را بررسی نمود که چرا امام علی (ع) پس از ۲۵ سال سکوت، وقتی مردم با حضور و اصرار خود حق مشروع اش را به وی بازگرداندند، همچنان اصرار می نماید که مشاور وزیرشان باشد و افسار شتر خلافت را گردن دیگری بیندازند.
۶- شاید مهمترین درسِ نهفته در سکوت و همراهی دلسوزانه اولین پیشوا و امام مسلمین در طول ۲۵ سال خلافت خلفای ثلاثه، درسِ لزوم حفظ وحدت و یکپارچگی نظام نوپای اسلامی و پرهیز از تفرقه و اختلاف میان مسلمانان باشد.

آیا همین دلیل کافی نیست که سه قوه ی حاکم بر جمهوری اسلامی برای صیانت از وحدت و همبستگی نظام جمهوری اسلامی که خون شهیدان وارسته و جانفشانی اسراء و جانبازان فداکار بهای آن بوده است، و حفظ روحیه و افزایش امید درمیان مردم، تمام اختلافات فیمابین خود را، یک بار برای همیشه کنار بگذارند و به منزله اجزای به هم پیوسته و هماهنگ یک ماشین و سیستم، برای حل مشکلات کشور و عبور از تنگناهای فعلی وارد کارزار عمل شوند.

کدام یک از گروه ها و جناح های موجود در کشور نسبت به حکومت اسلامی، محق تر و دلسوز تر از امام علی (ع) هستند؟! که با وجود منصوب شدن به مقام امامت مومنان، با مردم و خلفای سه گانه ستیزه جویی نکرد تا مسلمانان که تازه دور هم گرد آمده بودند دچار تفرقه و از هم گسیختگی نشوند و در سایه این تفرقه دشمنان مجال سلطه پیدا نکنند. در اینکه اگر حکومت الهی امیرمومنان بر اساس حادثه غدیرخم به رسمیت شناخته می شد، سرنوشت جامعه اسلامی، چه احوالی پیدا می کرد و چقدر به شکوفایی نظام نوپای اسلامی کمک می شد؟ بحث های مفصلی می توان در این خصوص مطرح نمود.
امّا آنچه اتفاق افتاده باید مرا به تفکر جدی وا دارد، علی (ع) که نقش کلیدی خود را در امر زمامداری به خوبی می دانست، چرا برای جلوگیری و اختلاف، از حق مسلم خویش برای مدت طولانی، قریب به ربع قرن کوتاه آمد؟!