ملاقات با امام زمان شرط سعادت نیست! / ناگفته‌هایی از زندگی آیت الله بهجت از زبان پسرش

به گزارش «مبلغ» - آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت از جمله مراجع تقلیدی بود که بیشتر به عرفان، زهد و تقوا شناخته می‌شد و اهل نظر ایشان را یگانه دوران می‌دانند و مقامات ایشان را کم نظیر می‌شمرند. نماز جماعت آیت‌الله بهجت و احوال او حین نماز، نزد مردم مشهور بود و به دلیل سهولت ارتباط و در دسترس بودن، مردم علاقه خاصی به ایشان داشتند. سلوک عرفانی و ارادت خاص ایشان به اهل بیت(ع) به خصوص امام زمان(عج) سبب شد تا مطالبی به نقل از ایشان در فضای عمومی کشور منتشر شود؛ البته ایشان منکر ملاقات‌ با امام زمان(عج) یا نزدیکی ظهور نبودند ولی ملاقات را شرط سعادت نمی‌دانستند چرا که کسانی ائمه(ع) را به شهادت رساندند که در محضر ایشان بودند.

خبرگزاری ایکنا برای بررسی نظرات این عارف برجسته در باب انتظار و کنکاشی در توصیه‌ها، شیوه سلوک و ارتباط ایشان با امام عصر(عج) با حجت‌الاسلام والمسلمین علی بهجت؛ فرزند آن مرحوم و استاد حوزه علمیه گفت‌وگو کرده است که بخش اول آن را در ادامه می‌خوانیم؛

در دیدگاه حضرت آیت‌الله بهجت انتظار فرج چه تاثیر و نقشی در خودسازی و سلوک معنوی دارد؟

انسان برای آن که بتواند به مراتب کمال برسد باید در پرتو ولایت، معصومین باشد یعنی باید ایمان به خدا، پیامبر(ع) و اهل بیت داشته باشد و آنان را حاضر و ناظر بر اعمال خود بداند و به تعبیر دیگر قرآن کریم و اهل بیت(ع) دو ثقل بداند و معتقد باشد که قرآن و مبیّنان آن نباید از همدیگر جدا باشند. پیامبر(ص) فرمود من از خدا خواستم ثقلین را در کنار هم قرار دهد «فاستجاب لی» و خداوند هم قبول کرد لذا اینها با هم خواهند بود و تا قرآن هست، عترت هم هست. پیامبر حاضر ناظر و شاهد و بشیر و نذیر است و الان هم ولی و وصی و نایب ایشان هم شاهد، هم ناظر و هم ممد ما در تمامی مسائل است.

"به گزارش «مبلغ» - آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت از جمله مراجع تقلیدی بود که بیشتر به عرفان، زهد و تقوا شناخته می‌شد و اهل نظر ایشان را یگانه دوران می‌دانند و مقامات ایشان را کم نظیر می‌شمرند"امامی که از چشم ما غایب است و ما از او غایب نیستیم. آقا می‌فرمود حرفی که ما می‌زنیم قبل از آن که از زبان ما به گوش ما که فاصله آن ۴ انگشت است برسد ولی‌ الله آن را می‌شنود و به این حرف هم با عمق جان باور داشت، می‌فرمود او غایب از ما هست ولی غافل از ما نیست؛ او عین الله الناظره و اذن الله الواعیه است. هم چشمان باز خدا و هم گوش شنوای الهی است و آیا در محضر چنین امامی می‌توان معصیت کرد؟

بدون محبت و ولایت این بزرگان، عبادت واجبه ما هم قبول نخواهد شد و بالا نمی‌رود و وقتی عبادت بالا نرود ما هم بالا نمی‌رویم؛ بکم یقبل الطاعه المفترضه. برای ما یک وظیفه قرار داده‌اند و آن انتظار است یعنی همین که ما منتظر ظهور باشیم خودش عبادت است، منتظر بودن خودسازی است و همین که ببینیم او ما را می‌بیند خودش سلوک است. سلوک هم از طریق جلب رضایت خدا محقق می‌شود.

باید رضای الهی را کسب کنیم و با آن بالا برویم و رضایت الهی با جلب رضایت ولی او به دست می‌آید.

پس او از ما غایب نیست و ما از او غایبیم و انسان اگر به این سخن برسد افکار، اندیشه و ظاهرش را مرتب خواهد کرد. نمی‌توان در فکر غارت و دزدی و کلاه بر سر مردم گذاشتن باشیم و در عین حال اهل مراقبه هم باشیم. آقا می‌فرمودند ما باید هر شب اهل مراقبه و محاسبه باشیم و اعمال خود را بسنجیم و تا نسنجیم نخواهیم فهمید کجا خوب است و کجا بد. تدارک بدی‌ها نباید بکنیم زیرا اگر قلب کسی را شکستیم اگر صد پله ترقی هم طی شود باز با سر به زمین خواهیم خورد و این شوخی نیست. اگر گتره‌ای و بی‌حساب راه برویم روز به روز بدتر خواهد شد؛ امروز اگر عیوب جامعه را نشناسیم و زخم‌ها را از بین نبریم و دل‌ها را صاف نکنیم، آیا امکان خودسازی و شروع کمال وجود دارد؛ باید با مدد او خودسازی کنیم و پاکسازی کنیم و پاکسازی هم نیازمند مراقبه است و مراقبه یعنی بدانیم اینها بر اعمال ما ناظر هستند.