اووه در برابر اوتو

این سوال به هیچ جواب عقلانی و مشخصی نمیرسد چرا که رمان بکمن اثری در بستر فرهنگ است یعنی اووه مردی در پایان میانسالی و ابتدای کهنسالی در یک کشور اسکاندیناوی و مشخصا سوئد است. نمی خواهم بگویم نظیر اووه در فرهنگهای دیگر پیدا نمی شود اما اووه با آن سرگذشت و سیر فرهنگی تحولات اجتماعی سوئد در منش اجتماعی و انفرادیش تنها میتواند در سوئد این گونه باشد. مارک فورستر بیهوده میکوشد اووه را در قالب اوتوی آمریکایی بومی کند چرا که اوتو به هیچ وجه نمیتواند اووه .باشد. اووه نماینده نسل سختکوش و امروز تنها مانده ی سوئدی است که از خلال سال های سخت بعد از جنگ جهانی دوم خود و همنسلان خود را بالا کشیده اند تا در دهه ی هفتاد و هشتاد به دولت رفاه برسند که مردم کشورهای دیگر به آن کشور به چشم بهشت بنگرند. نسلی که کار برایش بالاترین ارزش زندگیست و اصطلاحا برایش یک کرون هم یک کرون است.

از طرف دیگر قوه محرکه داستان اووه که زنی باردار مهاجر ایرانی به نام پروانه است در فیلم مارک فورستر کاملا بی دلیل به یک مهاجر به نظرم مکزیکی تبدیل میشود و آن تقابل فرهنگی بین غرب و شرق را در فیلم آمریکایی بی اثر می کند.

"این سوال به هیچ جواب عقلانی و مشخصی نمیرسد چرا که رمان بکمن اثری در بستر فرهنگ است یعنی اووه مردی در پایان میانسالی و ابتدای کهنسالی در یک کشور اسکاندیناوی و مشخصا سوئد است"من از علاقه مندان تام هنکس هستم اما بازی زیر پوستی او در نقش اوتو اصلا به پای نقش آفرینی فوق العاده رولف لاسگارد نمی رسد . همچنین ملاحت و معصومیت سونیا با بازی آیدا اینگ وول به هیچ وجه در چهره سونیای اوتو تکرار نمی شود.
مثل تقابل سلیقه اووه با رونه در داشتن اتومبیل ساب و ولوو و بعد بی ام دبلیو با تقابل سلیقه اوتو با همسایه اش در داشتن شورلت و فورد و بالاخره تویوتا که اصلا به عمیقی مفاهیم تعصب صنعتی در سوئد نیست. تماشای مردی" به نام "اوتو دو نکته را به من یادآوری می کند؛ اول اینکه بسیار از آثار ادبی دنیا به دلایلی خاص باید در بستر فرهنگی مخصوص به خود اقتباس شوند و دوم اینکه چه طور سینماهای استخوان دار و پر سابقه ی اروپایی چون سینمای سوئد میتوانند بسیار ماهرانه سینمای پر طمطراق هالیوود را مرعوب خود کنند.