مین، تهدیدگر همیشگی زندگی

مین‌های زمینی از نقض‌کنندگان اصلی حقوق بشر در دنیا هستند. آدم می‌کشند و برای کشتن هیچ تفاوتی میان نظامیان و غیرنظامیان نمی‌گذارند. مواد منفجره پس از پایان جنگ‌ها و درگیری‌ها همچنان خطرناک باقی می‌مانند و زمین‌ها را برای مدت‌های طولانی غیر‌قابل گذر و غیر قابل استفاده می‌کنند.

مین‌های زمینی پس از پایان جنگ‌ها معمولاً تا ۵۰ سال فعال می‌مانند. آنها به ‌طور دائم زندگی غیرنظامیان را تهدید می‌کنند. بر اساس آمار‌ها احتمال کشته یا مجروح شدن غیر‌نظامیان توسط مین‌ها دست‌کم ۱۰ برابر بیشتر از احتمال کشته شدن نظامیان است که با آن آشنایی دارند.

مین‌های به جا مانده از جنگ ایران و عراق یا مین‌های تازه کاشته شده در ایران اغلب جان مردمی را می‌گیرند که در مناطق روستایی و به‌ خصوص در نواحی مرزی زندگی می‌کنند.

از آنجا که کودکان بیشتر از بزرگسالان به اجرام و اجسام ناشناخته علاقه‌مند می‌شوند و آنها را برمی‌دارند و از آنجا که کمتر به علائم هشدار دهنده توجه می‌کنند، میزان آسیب‌پذیری آنها از مین‌ها به مراتب بیشتر است.

در نواحی مرزی ایران میلیون‌ها مین عمل‌ نکرده، خنثی‌ نشده رها شده‌اند.

آلودگی به مین علاوه بر خطرات جانی برای انسان‌ها روی زندگی گونه‌های مختلف جانوری و گیاهی نیز تأثیر می‌گذارد و تغییراتی که در طول زمان در اکوسیستم مناطق زیر کشت مین ایجاد می‌شود، می‌تواند بر محیط زیست منطقه اثر نامطلوب بگذارد.

"مین‌های زمینی پس از پایان جنگ‌ها معمولاً تا ۵۰ سال فعال می‌مانند مین و جان‌های در خطرشهرام موصلچی- موسم بهار زمان قربانی شدن من بود"اثراتی که ممکن است تا مدت‌ها نادیدنی بمانند.

به مناسبت چهار آوریل/ ۱۵ فروردین، روز جهانی آگاهی از خطر مین و کمک به اقدام علیه آن، مجموعه‌ای از مطالب منتشر شده در زمانه درباره مین یک‌جا در این پرونده ارائه شده است.

مین‌های زمینی پس از پایان جنگ‌ها معمولاً تا ۵۰ سال فعال می‌مانند

مین و جان‌های در خطر

شهرام موصلچی- موسم بهار زمان قربانی شدن من بود. سیل مهم‌ترین عامل جابه‌جا شدن مینی بود که به وسیله آن از ناحیه دست و چشم دچار معلولیت شدم. سیل در خدمت مین قرار گرفت و من را قربانی کرد. من در سن ۱۰ سالگی چوپان بودم و قصد خدمت به خانواده‌ام را داشتم که برای همیشه از داشتن امکان این کمک محروم شدم. الان سال‌هاست خود را سربار خانواده می‌دانم و دولت هیچ حمایتی از من نمی‌کند.

مین، کابوس بی‌پایان جنگ

جواد عباسی توللی- در سال ۱۳۹۹ تنها در استان آذربایجان غربی دست‌کم ۱۱ شهروند قربانی برخورد با مین شده‌اند که از این میان سه نفر کشته و بقیه افراد با قطع عضو یا مصدومیت شدید مواجه شده‌اند.

مین، زخم‌ لاعلاج جنگ

در مورد نپیوستن ایران به این کنوانسیون دلایل مختلفی از سوی دولت جمهوری اسلامی مطرح شده است.

یکی از عمده مواردی که همیشه مطرح شده بهانه حفاظت از مرزها بوده است، اما ما می‌بینیم که بیشتر این مین‌ها که روزانه قربانی می‌گیرند، در نقاط صفر مرزی نیستند بلکه در دل روستاهای کردستان منفجر می‌شوند. بنابراین بهانه حفاظت از مرزها ادعای درستی نیست.

مین‌ها و جان‌ها

ایران پس از مصر دومین سرزمین آلوده به مین در جهان است. بسیاری از این مین‌ها به جنگ هشت ساله ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷میان عراق و ایران برمی‌گردند اما سپاه پاسداران هم در سال‌های اخیر به ‌دلیل ناتوانایی تکنولوژیک در کنترل کامل مرزها و به منظور جلوگیری از تردد‌های خارج از نظارت میان ایران و همسایگان، اقدام به مین‌گذاری در مناطق مرزی استان‌های کردستان، کرمانشاه و سیستان و بلوچستان کرده است.

انفجار مین و جنگ‌های ناتمام

پرند خالقی- وجود مین‌ها و زخم‌های به جا مانده، برای قربانیان جنگ به یک یادآوری دردناک بدل شده است. هرروز با رنج و درد درمی‌یابند جنگی که شروع شد، هرگز تمام نمی‌شود.

کاشتن مین و درو کردن مرگ

رضا حاجی‌حسینی- در هر ۲۲ دقیقه، یک نفر در دنیا بر اثر برخورد با مین، کشته یا مجروح می‌شود. این مین‌‌ها در ایران جان مردمی را که در مناطق روستایی و به‌خصوص در نواحی مرزی زندگی می‌کنند، می‌گیرند.

مناطق مین‌گذاری شده و سکوت دولت

بهنام دارایی‌زاده- نزدیک به ۲۵ سال از پایان جنگ ایران و عراق می‌گذرد.

با این وجود هزاران هکتار از زمین‌های منطقه، کماکان مین‌گذاری شده باقی مانده است.

دیدبان حقوق بشر: مین‌های حوثی‌ها در یمن آدم می‌کشند

گزارش سازمان دیده‌بان حقوق بشر در ۱۸ نوامبر /۲۶ آبان نشان می‌دهد که انفجار مین‌ها در یمن همچنان در نواحی‌ای که شبه‌نظامیان حوثی مین‌کاری کرده‌اند، ادامه دارد.