ماجرای سنگباران خانه میرزای شیرازی توسط برخی از اهل سنت و رفتار میرزا

به گزارش مبلغ آیت الله سید رضی شیرازی در مطلبی با عنوان «فرزندان ما» که مدتها پیش در مجله حوزه منتشر شده است به مدیریت جالب میرزای شیرازی صاحب فتوای تنباکو در مورد اختلافات برخی از شیعیان و اهل تسنن اشاره کرده است که مرور آن خالی از لطف نیست:

از مرحوم میر سید حسین فشارکی برادر زاده سید محمد فشارکی در ایام جوانی در مشهد شنیدم که فرمود: در سامراء بین طلبه ای و بقالی که از اهل سنت بود نزاعی در گرفت. این نزاع کم کم گسترش پیدا کرد به طوری که عده ای از اهل سنت تحریک شدند و خانه میرزای شیرازی - صاحب فتوای تحریم تنکابو - را سنگسار کردند.
عشایر اطراف که شیعه بودند از قضیه با خبر می شوند. خدمت میرزا می آیند و از محضر میرزا اجازه می خواهند تا اهل سنت را که نسبت به شیعیان و ایشان بی ادبی کرده اند سرکوب کنند. مرحوم میرزا درخواست را نمی پذیرد. مساله رنگ سیاسی می گیرد.

"این نزاع کم کم گسترش پیدا کرد به طوری که عده ای از اهل سنت تحریک شدند و خانه میرزای شیرازی - صاحب فتوای تحریم تنکابو - را سنگسار کردند"روس و انگلیس می خواهند از جو به وجود آمده استفاده کنند. سفیر روس و انگلیس از بغداد به سامرا می آیند و از مرحوم میرزا درخواست ملاقات می کنند. مرحوم میرزا آنان را نمی پذیرد.
والی عثمانی و نماینده سلطان عبدالحمید در بغداد وقتی از این قضیه مطلع می شود خوشحال شده و به سامراء می آید. اجازه ملاقات می گیرد. مرحوم میرزا به او اجازه ملاقات می دهد.

به آقا عرض می کند: اجازه بدهید این متجاثرین را تنبیه کنیم.
آقا می فرماید: اینان فرزندان ما هستند که با هم نزاع کرده اند. خودمان آن را حل خواهیم کرد.
والی عثمانی از مرحوم میرزا تشکر می کند و پس از آن ملاقات ماوقع را به سلطان عبدالحمید گزارش می دهد. سلطان عبدالحمید به میرزا تلگراف می زند و پس از تشکر می نویسد: به خاطر این اسائه ادبی که به حضرت عالی شده است، هر دستوری بدهید در حق متجاثرین اجرا می کنیم.
میرزا در پاسخ می نویسد: ما آنان را عفو کردیم.
مرحوم میرزا با این برخورد کریمانه خود چنان ایجاد الفت و محبت می کند که عمویم مرحوم آقا میرزا حسن می گفت: تا این اواخر پیر مردهای اهل سنت سامراء که آن واقعه را به یاد داشتند می گفتند: نحن الطلقاء. زیرا میرزا هر کاری که می خواست می توانست در حق ما انجام بدهد ولی ما را عفو کرد.

منبع: مجله حوزه، شماره ۵۰ و ۵۱، سال ۱۳۷۱