حقایقی جالب و کمتر شنیده شده در مورد آل پاچینو؛ از زندگی شخصی تا بایکوت اسکار

در ادامه این مطلب می‌خواهیم شما را با ۱۲ واقعیت جالب در مورد آل پاچینو که کمتر چیزی در مورد آن‌ها شنیده اید آشنا کنیم.

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، آل پاچینو یکی از نماد‌ها و افسانه‌های هالیوود است که برای بیش از نیم قرن پرده نقره‌ای را مزین به هنرنمایی‌های خارق العاده خود کرده است. بازی‌های پرتنش و پرشور پاچینو موضوعی افسانه‌ای است و دوستداران سینما از بازی‌های او در نقش‌های مختلف و متفاوت لذت برده اند.

وی اگر چه شخصیتی بسیار برجسته در دنیای سینما بوده و جوایز فراوانی کسب کرده، اما توانسته خود و زندگی شخصی اش را از تیررس رسانه‌های زرد و پاپاراتزی‌ها دور نگه دارد و مانند یک حرفه‌ای با دنیای بازیگری و عواقب خوشایند و ناخوشایند آن روبرو شود.

همین قابلیت‌ها باعث شده که آل پاچینو چهره‌ای رازآلود در میان طرفدارانش باشد که سبقه‌ای منحصربفرد به شخصیت عمومی از پیش جذاب و دوست داشتنی او می‌بخشد. با توجه به رویکرد پاچینو نسبت به بازیگری، جای تعجب ندارد که وی ترجیح می‌دهد هویت خود را جدا از نقش هایش نگه دارد. این بازیگر شناخته شده سبک متد اکتینگ تحت نظر برخی از اساتید افسانه‌ای سینما آموزش دیده و به خاطر بازی در فیلم‌های جنایی، پرتنش، سیاسی و پر از خشونت شناخته می‌شود.

آل پاچینو در شرق هارلم به دنیا آمده و بیشتر دوران کودکی اش را در برانکس گذراند.

" در ادامه این مطلب می‌خواهیم شما را با ۱۲ واقعیت جالب در مورد آل پاچینو که کمتر چیزی در مورد آن‌ها شنیده اید آشنا کنیم"در ادامه این مطلب می‌خواهیم شما را با ۱۲ واقعیت جالب در مورد آل پاچینو که کمتر چیزی در مورد آن‌ها شنیده اید آشنا کنیم.

۱۲- آل پاچینو یک بار به خاطر تلاش برای سرقت دستگیر شده است

آل پاچینو تنها نقش شخصیت‌های خلافکار و خطرناک را بازی نمی‌کند بلکه خود نیز روزگاری خلافکار بوده است. با این وجود کمی داستان خلافکاری او متفاوت بوده و توانسته از آن زمان به بعد خود را از سیستم دادگاهی و بازداشت شدن دور نگه دارد. پاچینو همراه با دو بازیگر دیگر در راه رفتن به صحنه فیلمبرداری بود که توسط پلیس متوقف می‌شود. ظاهراً پلیس به خاطر دور دور کردن ماشین پاچینو در محله به او و همراهانش مشکوک می‌شود. بعد از تفتیش خودرو پاچینو، تعدادی ماسک، دستکش و یک تپانچه کالیبر ۳۸ در ماشین او پیدا می‌شود.

بدین ترتیب پاچینو و دوستانش دستگیر شده و به خاطر داشتن سلاح مخفی شده متهم شده و برای آن‌ها پرونده تشکیل می‌شود.

نیرو‌های پلیس حتی از وی و همراهانش عکس نیز می‌گیرند. از آنجایی که پاچینو و همراهانش در آن زمان چندان اسم و رسمی نداشتند نمی‌توانند وثیقه تعیین شده را بپردازند و بدین ترتیب به مدت ۳ روز در زندان باقی می‌مانند. بعد از این مدت مشخص می‌شود که تپانچه پیدا شده در ماشین پاچینو قلابی بوده و آن‌ها آزاد می‌شوند. به گفته پلیس، در مدت بازداشت، پاچینو همکاری بسیار خوبی با آن‌ها داشته و همانطور که گفته شد در نهایت آزاد می‌شود.

۱۱- آل پاچینو مراسم اسکار سال ۱۹۷۳ را بایکوت کرد

با بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم The Godfather، شهرت و اعتبار پاچینو سر به فلک کشیده بود. این فیلم که با بودجه ناچیز ۶ میلیون دلاری ساخته شده و بعد از عبور فروش فیلم از ۱۰۰ میلیون دلار باعث شادی زایدالوصف و البته تعجب تهیه کنندگان شده بود، در مراسم اسکار در ۱۱ بخش نامزد دریافت جایزه شد از جمله برای پاچینو در بخش بهترین بازیگر مرد نقش مکمل.

" به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، آل پاچینو یکی از نماد‌ها و افسانه‌های هالیوود است که برای بیش از نیم قرن پرده نقره‌ای را مزین به هنرنمایی‌های خارق العاده خود کرده است"اما این موضوع برای بازیگر افسانه‌های هالیوود نوعی توهین به شمار می‌رفت و به همین دلیل پاچینو تصمیم گرفت از رفتن به مراسم اسکار خودداری کند. در همان سال مارلون براندو در بخش بهترین بازیگر مرد نقش اول برای همان فیلم پدرخوانده نامزد جایزه اسکار شده بود در حالی که مدت زمان حضور شخصیت پاچینو در فیلم بسیار بیشتر از براندو بود.

این موضوع که علیرغم حضور طولانی در فیلم، نام او از فهرست نامزد‌های کسب جایزه اسکار بخش بازیگر مرد نقش اول حذف شده بود برای او توهین آمیز جلوه کرد. اگر چه پاچینو این مراسم را بایکوت کرد، اما کمتر کسی متوجه غیبت او شد، زیرا مارلون براندو که در بخش گفته شده برنده جایزه اسکار شد نیز در مراسم حضور نیافت و اعلام کرد که به دلیل رفتار نامناسب سینمای هالیوود با بومیان، این مراسم را بایکوت می‌کند. غیبت براندو در اسکار موجب شد که عدم حضور پاچینو تحت الشعاع قرار گیرد و بدین ترتیب پاچینو یک بار دیگر به خاطر براندو نادیده گرفته شد. بازیگری بومی به نام ساشین لیتل فثر به جای براندو در اسکار حاضر شده و جایزه او را دریافت کرد.

به نظر می‌رسید که در سال ۱۹۷۳ جایزه اسکار با پاچینو به شکلی توهین آمیز رفتار شد و او مجبور شد ۲۰ سال دیگر برای در دست گرفتن جایزه اسکار صبر کند.

۱۰- آل پاچینو نقش‌های مشهور بسیاری را رد کرده است

پاچینو در فیلم‌های بلاک باستر زیادی حضور داشته است، اما به همان اندازه نیز پیشنهاد‌های بزرگ را رد کرده است. مشهورترین نقشی که پاچینو رد کرد نقش هان سولو در فیلم Star Wars بود. پاچینو در مصاحبه‌ای که در سال ۲۰۱۳ انجام داد اعتراف کرد این نقش را رد کرده، زیرا سناریو فیلم را نفهمیده است. او همچنین بازی در نقش یکی از مشهورترین فیلم‌های استیون اسپیلبرگ را نیز نپذیرفت. در فیلم Close Encounters of The Third Kind به او پیشنهاد بازی داده شده بود که آن را نپذیرفت و در نهایت این نقش به ریچارد دریفوس رسید.

"با توجه به رویکرد پاچینو نسبت به بازیگری، جای تعجب ندارد که وی ترجیح می‌دهد هویت خود را جدا از نقش هایش نگه دارد"برای فیلم Apocalypse Now نیز پاچینو یک بار دیگر این شانس را داشت که با فرانسیس فورد کوپولا (کارگردان پدر خوانده) همکاری کند، اما همکاری این دو این بار میسر نشد.

پیش از اینکه فیلم Beverly Hills Cop با حضور ادی مورفی مسیری کمیک را در پیش گیرد، این فیلم قرار بود یک تریلر جنایی نیش دار باشد و پیشنهاد بازی در آن به پاچینو داده شد که آن را نیز رد کرد. شاید باورکردنی نباشد، اما آل پاچینو پیشنهاد بازی در فیلم Die Hard را نیز نپذیرفت و وقتی از او در مورد این موضوع سوال شد پاسخش چنین بود: «من به آن پسر [بروس ویلیس]یک حرفه دادم» و حق با او بود، زیرا بروس ویلیس با این فیلم به شهرت رسیده و به یک ستاره تبدیل شد.

اگر چه آل پاچینو هیچوقت از رد کردن پیشنهاد بازی در نقش‌های بزرگ پشیمان به نظر نمی‌رسد، اما در مصاحبه با لری کینگ در این زمینه صحبت‌های جالبی داشته است: «گاهی اوقات این فقط یک نقش مناسب برای شما نیست. حس می‌کنید که به این نقش تعلق ندارید». حق با اوست و به همین دلایل بود که بازی در فیلم Pretty Woman را نپذیرفت، زیرا تصور رابطه عاشقانه پاچینو با جولیا رابرتس کمی دشوار است هر چند سناریو اولیه بسیار تاریکتر از چیزی بود که در نهایت ساخته شد.

۹- آل پاچینو در میان ارزشمندترین جوایز سینما، تلویزیون و تئاتر تنها جایزه گرمی را کم دارد

بزرگ‌ترین دستاوردی که یک بازیگر می‌تواند به آن دست یابد بدست آوردن چهار جایزه اسکار، امی، گرمی و تونی است. در طول تاریخ تنها ۱۵ نفر وجود دارند که توانسته اند به چنین دستاورد بزرگی برسند؛ از جمله مل بروکس، ووپی گلدبرگ و جان لجند.

آل پاچینو را با نقش‌های موزیکال نمی‌شناسند شاید به همین خاطر باشد که وی تاکنون نتوانسته جایزه گرمی را بدست آورد و به باشگاه موسوم به EGOT راه یابد.

پاچینو اولین جایزه تونی (ارزشمندترین جایزه دنیای تئاتر) را در سال ۱۹۶۹ و برای نقشش در نمایش Does A Tiger Wear A Necktie? بدست آورد، نقشی که توجه کارگردانان سینما را به او جلب کرد و باعث شد وی نقش مایکل کورلئونه در فیلم The Godfather را بدست آورد.

اولین جایزه امی وی نیز در سال ۲۰۰۴ برای بازی در مینی سریال Angels In America بدست آمد، سریالی که جوایز امی آن سال در بخش بازیگران را درو کرد. همچنین پاچینو اولین اسکارش را نیز در سال ۱۹۹۳ برای بازی در فیلم Scent of A Woman بدست آورد و دیگر تا سال ۲۰۲۰ و فیلم The Irishman نتوانست بار دیگر جایی در میان نامزد‌های اسکار داشته باشد. وقتی پای جایزه گرمی در میان باشد بیشتر ما فکر می‌کنیم که این جایزه تنها به خوانندگان و ترانه سرا‌ها می‌رسد، اما این جایزه به پروژه‌های گفتاری مانند کتاب‌های صوتی نیز تعلق می‌گیرد. پاچینو در سال ۲۰۰۱ برای خواندن برخی از غزلیات شکسپیر نامزد جایزه گرمی شد، اما این جایزه را بدست نیاورد.

۸- آل پاچینو هرگز ازدواج نکرده است

بخشی جدایی ناپذیر از روزنامه‌های زرد هالیوود، روابط شخصی و عاشقانه سلبریتی هاست. زندگی زناشویی ستارگان هالیوود یک جذابیت خاص داشته و در برابر چشم انظار است.

"با این وجود کمی داستان خلافکاری او متفاوت بوده و توانسته از آن زمان به بعد خود را از سیستم دادگاهی و بازداشت شدن دور نگه دارد"اما وقتی پای آل پاچینو به میان می‌آید پاپاراتزی‌ها و رسانه‌های زرد همیشه به کاهدان زده اند. اگر چه پاچینو با زنان متعددی قرار گذاشته، اما تمام این روابط پیش از رسیدن به مرحله ازدواج به پایان رسیده اند. او برای روابط زناشویی اش هیچگاه به دادگاه نرفته است، زیرا از بخت بد رسانه‌های زرد، در واقع، او هیچ وقت ازدواج نکرده است. با توجه به این که پاچینو به ۸۰ سالگی نزدیک شده به نظر می‌رسد که وی تا پایان عمر مجرد باقی خواهد ماند.

بیشتر بخوانید

• ۱۰ فیلم و بازیگری که به اشتباه در لیست برندگان جایزه اسکار قرار گرفتند + تصاویر

۷

- آل پاچینو کار خود را با استندآپ کمدی آغاز کرد

سخت است که پاچینو با آن بازی‌های جدی و پرتنش را روی صحنه استند آپ کمدی دید، اما استندآپ کمدی روزگاری بخشی واقعی از زندگی این بازیگر افسانه‌ای بود. به گفته خودش پاچینو کار بازیگری را از نقش‌های کمدی و به طور خاص به عنوان یک استندآپ کمدین آغاز کرد.

ظاهراً او در زمینه کمدی فیزیکی بسیار بااستعداد بود، اما خیلی زود فهمید که او «نمی خواهد همیشه بامزه باشد و تنها زمانی که آن را دوست داشت» دست به بازی در این نقش‌ها بزند. بدون شک تماشای استندآپ کمدی آل پاچینو می‌تواند تجربه جذابی باشد و او به خوبی نشان داده که از انعطاف بالایی در بازیگری برخوردار است، انعطافی که می‌توانست حرفه او را به سمت کمدی سوق دهد. اگر فیلم Dick Tracy را دیده باشید می‌توانید بر استعداد پاچینو در یک نقش کمیک صحه بگذارید.

۶- صورت زخمی فیلم محبوبی نبود تا اینکه رپر‌ها وارد عرصه شدند

وقتی فیلم صورت زخمی (Scarface) به سینما‌ها آمد آن تاثیر فرهنگی که انتظار می‌رفت را نداشت. در واقع، منتقدان به دلایل متعددی این فیلم را بی ارزش دانسته و آن را تقبیح کرده بودند. بسیاری نداشتن واقعیت و اعتبار در لهجه پاچینو را به تمسخر گرفته بودند و برخی دیگر صورت زخمی را فیلمی سطحی توصیف کرده بودند که کمترین استفاده را از قدرت و استعداد بازیگران برجسته خود برده است.

"پاچینو همراه با دو بازیگر دیگر در راه رفتن به صحنه فیلمبرداری بود که توسط پلیس متوقف می‌شود"به دلایل مختلف، سینمارو‌ها این نقد‌های منفی را نادیده گرفته و به تماشای فیلم رفتند، به ویژه جامعه هیپ هاپ که به فیلم پاچینو علاقه خاصی داشت. در واقع فیلم صورت زخمی پاچینو در حال پاک شدن از ناخودآگاه فرهنگی ما بود که برخی از رپر‌های مشهور وارد عمل شده و به آن اعتبار بخشیدند.

محبوبیت صورت زخمی زمانی رخ داد که چهره‌های مشهور دنیای رپ مانند ناس، دیدی و اسنوپ داگ همگی از علاقه خود به فیلم جنایی صورت زخمی ساخته سال ۱۹۸۳ سخن گفتند. همین موضوع باعث محبوب شدن دوباره صورت زخمی شده تا جایی که در سال ۲۰۰۳ مستندی در مورد طرفداران آن با عنوان Scarface: Origins of A Hip-hop Classic نیز ساخته شد. هنرمندان هیپ هاپ به داستان تونی مونتانا و عزم او برای تبدیل شدن از یک خیابان خواب به یک چهره مشهور و ثروتمند علاقه زیادی نشان دادند. اگر چه او با خونریزی و کشتار به عرش رسید، اما چیزی که مهم به نظر می‌رسید رسیدن به اوج بود.

بدین ترتیب بود که جایگاه فیلم صورت زخمی با بازی آل پاچینو برای همیشه در ناخودآگاه عموم دوستداران سینما و به ویژه مردم ایالات متحده تثبیت شد.

۵- آل پاچینو تنها یک جایزه اسکار دارد، اما ۹ بار نامزد دریافت این جایزه شده است

دوران حرفه‌ای آل پاچینو در سینما، تلویزیون و تئاتر برای نسل‌ها مورد تمجید قرار گرفته است. اما اوج موفقیت در هالیوود با در دست گرفتن آن مجسمه طلایی در مراسم اسکار سنجیده می‌شود. پاچینو، اما علیرغم اینکه تاکنون ۹ بار (و آخرین بار همین امسال برای The Irishman) نامزد دریافت جایزه اسکار شده، اما تنها یک بار توانسته مجسمه طلایی اسکار را در دستان خود ببیند. تا سال ۲۰۲۰ پاچینو بعد از اولین و تنها جایزه اسکارش در سال ۱۹۹۳ برای بازی در فیلم Scent of A Woman نامزد دریافت جایزه اسکار نشده بود. این تنها جایزه اسکار نیز بسیار دیر بدست پاچینو رسید، زیرا وی بعد از ۸ بار نامزدی بالاخره توانست به آن دست یابد.

اگر چه ۹ بار نامزدی اسکار چیزی نیست که به سادگی از کنار آن گذشت، اما این نکته جالب است که چطور وی تمام این مدت با آن بازی‌های ماندگار و با این همه نامزدی نتوانست به اسکار دست یابد؛ و وقتی رکورد اسکار او را با بازیگری هم سن و مشابه مانند جک نیکلسون که نامزدی‌ها و برد‌های اسکار بیشتری دارد، مقایسه می‌کنیم به یک نتیجه ناخوشایند می‌رسیم که شاید حق پاچینو دستکم در اسکار بار‌ها خورده شده است.

۴- آل پاچینو برنده جایزه تمشک طلایی نیز شده است

هر فعالیتی در دنیای سرگرمی بدون شک با مقداری از انتقاد روبرو خواهد شد و حتی بزرگان این عرصه نیز گاهی اوقات با نقد‌های گزنده منتقدان روبرو می‌شوند و بدین ترتیب آل پاچینو نیز از این قاعده مستثنی نیست.

"ظاهراً پلیس به خاطر دور دور کردن ماشین پاچینو در محله به او و همراهانش مشکوک می‌شود"برای مثال به مراسم موسوم به اهدای جوایز تمشک طلایی که با عنوان Razzies شناخته می‌شود نگاه کنید. این جایزه که در اوایل دهه ۱۹۸۰ و توسط یک فعال رسانه‌ای در اتاق نشیمن خانه اش آغاز شد، به بدترین فیلم‌ها و بدترین نقش آفرینی‌های سال تعلق می‌گیرد. اهدای جایزه تمشک طلایی در واقع از جوایز اسکار در جهت مخالف الهام گرفته شده است و بدست آوردن آن در واقع یک افتخار محسوب نمی‌شود.

با کارنامه درخشانی که پاچینو دارد کمتر کسی باور می‌کند که نام در میان برندگان جایزه تمشک طلایی دیده شود، اما در کارنامه بازیگری او فیلمی مانند Jack And Jill در سال ۲۰۱۱ نیز دیده می‌شود. این فیلم که توسط آدام سندلر ساخته شد یک شکست هنری و تجاری مطلق بود و آل پاچینو در آن نقش خودش را بازی می‌کرد. این نقش اگر چه از بهترین نقش‌های او به شمار نمی‌آید، اما دستکم یکی از منحصربفرترین آن‌ها بود.

۳- آل پاچینو بعد از یک فیلم ناموفق ۴ سال از بازیگری فاصله گرفت

پاچینو نیز در مقابل شکست ایمن نیست.

برای مثال صورت زخمی چندان مورد استقبال قرار نگرفته و فیلم بعدی او انتقاد‌های حتی تندتری را نیز در پی داشت. در سال ۱۹۸۵ پاچینو در فیلم ناموفق Revolution بازی کرد که از هر لحاظ یک فاجعه بود. منتقدان به خاطر لهجه نیویورکی نامناسب پاچینو او را سرزنش کرده، تدوین ناخوشایند فیلم را به باد انتقاد گرفته و آن را روایت بی احساس و بی جانی از اتفاقات تاریخی دانستند. این فیلم که با بودجه قابل توجه ۲۸ میلیون دلاری ساخته شده بود در نهایت تنها ۳۵۰،۰۰۰ دلار فروش داشت. بعد از انتقادات شدید نسبت به دو فیلم پشت سر هم پاچینو، وی به مدت ۴ سال از بازیگری کناره گرفت، اما خوشبختانه در اوایل دهه ۹۰ بازگشت و همچنان تا به امروز از فیلم Revolution دفاع می‌کند.

۲- آل پاچینو در یک سال برای دو فیلم متفاوت نامزد دریافت جایزه اسکار شد

بعد از دوره‌ای سخت در اواخر دهه ۸۰، پاچینو دهه ۹۰ را با بازی در فیلم Dick Tracy آغاز کرد که نامزدی اسکار را برای وی در پی داشت.

"از آنجایی که پاچینو و همراهانش در آن زمان چندان اسم و رسمی نداشتند نمی‌توانند وثیقه تعیین شده را بپردازند و بدین ترتیب به مدت ۳ روز در زندان باقی می‌مانند"بازی او در نقش یک خلافکار کمیک که به بحران وجودی می‌رسد چنان جذاب و تاثیرگذار بود که تا به امروز نیز از آن صحبت می‌شود. اما پاچینو همانجا متوقف نشد و همان سال در نقشی متفاوت بازی کرد که استعداد او را به رخ می‌کشید. وی در سال ۱۹۹۳ نه برای یک بلکه برای دو جایزه اسکار نامزد شد، افتخاری که کمتر کسی توانسته به آن دست یابد، به ویژه در میان بازیگران مرد. وی آن سال برای بازی در فیلم Scent of A Woman در بخش بهترین بازیگر مرد نقش اول و برای فیلم Glengarry Glen Ross در بخش بهترین بازیگر مرد نقش مکمل نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او در نهایت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول را بدست آورد تا بازی او در نقش یک افسر بازنشسته ارتش که نابینا شده است برای همیشه ماندگار شود.

۱- آل پاچینو و رابرت دنیرو تا سال ۱۹۹۵ در هیچ سکانسی در کنار هم قرار نگرفتند

چندین بازیگر هستند که دوستی بسیار نزدیکی داشته و بسیار آن‌ها را در فیلم‌ها در کنار هم دیده ایم، مانند بن افلک و مت دیمون یا کریستین ویگ و بیل هیدر یا جانی دپ و هلنا بونهام کارتر.

به نظر می‌رسد که آل پاچینو و رابرت دنیرو نیز باید چنین شرایطی می‌داشتند. آن‌ها هر دو فعالیت بازیگری به طول دهه‌ها دارند، در یک دوره به شهرت رسیدند، دوران نوجوانی مشابهی داشتند و از همه مهم‌تر که با ایفای نقش در فیلم‌های مافیایی و جنایی با تنش و جدیت خاص خود به شهرت رسیدند. اگر چه هر دوی آن‌ها در فیلم The Godfather Part II حضور داشتند، اما هیچ سکانس مشترکی بین آن‌ها رخ نداد. این دو چهره افسانه‌ای سینما تا سال ۱۹۹۵ و بازی در فیلم Heat به کارگردانی مایکل مان که یک شاهکار فراموش نشدنی است در یک قاب دیده نشدند. پاچینو و دنیرو یک بار دیگر نیز در سال ۲۰۲۰ و در فیلم The Irishman این تجربه خوشایند را تکرار کردند.

منبع: روزیاتو

انتهای پیام/

.