امید، هراس و نبود آلترناتیو، داریوش مجلسی - Gooya News

قبل از هر چیز باید یاد آور شوم وسعت، عظمت و پایداری جنبشی که در کشورمان، با وجود جنایت حتی کشتن تظاهر کنندگان، جریان دارد تاکنون بی نظیر بوده. برای اولین بار بعد از انقلاب، زنان و دختران بصورتی چشمگیر، بخشی از روحانیت، بازار و حتی تعدادی از ارتش و نیروی انتظامی به جنبش پیوستند حتی اگر نخواهیم این حرکت را انقلاب بنامیم ولی بطور مسلم یک شبه انقلاب است. خواسته‌ها و مطالبات خیلی بیش از دادخواهی اولیه بخاطر قتل مهسا به زمینه‌های دین، روحانیت و تمامیت رژیم سرایت کرده و خسته نا پذیر به جلومیرود. تمجید و تحسینی که برای این جنبش نوین در سرزمینمان قائلم مانع از آن نیست که تدریجا نگران آینده این جنبش، خون‌های بسیاری که سبعانه بوسیله رژیم بزمین ریخته میشود، عدم وجود مرکزیت (که گاهی یک پدیده مثبت به نظر میرسد) و عدم وجود یک هدف روشن و غیبت یک آلترناتیو، نباشم. هر چه به جلو تر میرویم نقاط ضعف (که خوشبختانه در حاشیه قرار دارند) آشکارا تر به چشم میخورند.

"قبل از هر چیز باید یاد آور شوم وسعت، عظمت و پایداری جنبشی که در کشورمان، با وجود جنایت حتی کشتن تظاهر کنندگان، جریان دارد تاکنون بی نظیر بوده"در اینجا باید فورا اضافه کنم این تضاد‌ها در حاشیه تمام جنبش‌های وسیع و خودجوش در هر کجای دنیا به چشم میخورند. منتها ما با تجربه تلخی که ازانقلاب ۵۷ داریم باید آگاهانه هوشیار باشیم که دوباره مرتکب خطاهای گذشته نگردیم. یکی این درد بی درمان در جامعه ما میباشد که چنانچه حرکتی تقریبا یکصدا و متحد به پیش میرود همیشه در گوشه و کنار لجن پراکنی و حذف فعالان نامدار آغاز میگردد. بطور مثال حتی شاعرمبارز و نامدارمان در درون کشور یعنی، هالو، نیز به صدا در آمد و از این که عده‌ای حامد اسماعیلیون را میزنند شکوه و اعتراض نمود. اسماعیلیون کاری میکند کارستان، او نه ادعای رهبری و یا خواستار جاه و مقامی برای خود درآینده میباشد.

ما (و ازجمله من) در طول سالهای گذشته قادر نبودیم حتی یک صدم سازماندهی امروز این مرد و یارانش را انجام دهیم. شعار دموکراسی خواهی سر میدهند ولی در گوشه و کنار شعار هائی را حمل میکنند که روی آن نوشته: نه به جمهوری اسلامی نه به پادشاهی در حالی که بخشی از سر دهندگان این شعار در کشور‌های هلند، بلژیک، سوئد وووو از مواهب همان سیستم پادشاهی بهره میبرند. در هلند و چند کشور دیگر پرچم‌های تجزیه طلبان الاحواز حمل میشد. پرچم کردستان نیز حمل میشد در حالی که مبارزان درونمرز فریادشان و شعارشان، بدرستی، در جهت همبستگی با و حمایت از قربانیان سیستان بلوچستان و ایذه و سقز میباشد.