استوار در حق‌طلبی؛ حسین(ع) از اتهام فتنه‌گری و خروج از دین نهراسید

چکیده :شکل‌گیری این سه ضلعی، در هر مقطع دیگری از تاریخ کمابیش محتمل است. همواره کسانی هستند که عمیق و آگاه به سرنوشت مردمان و ارزش‌ها فکر کنند و برای اصلاح امور، آنچه در توان دارند را در طبق اخلاص بگذراند. در میان این آگاهان نیز هستند کسانی که شجاعت بورزند، از مرگ نهراسند، با خودسازی مؤمنانه به وارستگی والایی رسیده باشند و درنتیجه بر سر حقیقت و شرافت به معامله ننشینند، حتی اگر بدانند «که در این راه چه رنج‌های بزرگی در انتظار» آنهاست. کسانی که از اتهام خروج از دین و فتنه‌گری و دیگر بهتان‌ها نهراسند و «بر سر دوراهی انتخاب میان زندگی لذت بار یا ایستادگی برای حق‌خواهی» ایستادن را برگزینند....

کلمه – گروه سیاسی:

راز و رمز ماندگاری نهضت حسینی را می‌توان در سه عامل خلاصه کرد. عامل اول، کمال رفتار عاقلانه، واقع‌گرا و سنجیده به معنای جستجوی هر راه شرافتمندانه و نتیجه بخشی که کار به خشونت و حذف نکشد. این واقعیتی است که خشونت‌طلبان اقتدارگرا در روایت‌های خویش از عاشورای حسینی نسبت به آن تغافل و تجاهل می‌کنند، به‌نحوی‌که اگر روایت رایج محافل آنها به فردی بی‌طرف منتقل شود، به خود حق می دهد که عاشورا را حرکتی افراطی و کنشی کور و بی تعهد به نتیجه ارزیابی کند. درحالی‌که این‌گونه نبود. حسین بن علی (ع) سال‌ها سکوت و مماشات با بنی‌امیه را به دلایلی ازجمله عهدنامه برادر بزرگوارش امام مجتبی (ع) با معاویه از سر گذرانده بود و حتی پس از عهدشکنی معاویه و فرزندش یزید و سلطنتی موروثه کردن خلافت، بی‌گدار به آب نزد. امام حسین به‌تنهایی احساس تکلیف فردی برای امری جمعی نکرد. بی دعوت و رعایت محاسبات عقلانی به‌سوی کوفه نرفت و هنگام بدعهدی کوفیان و مواجهه با لشگر عمر سعد، باز هم راه بر گفتگو برای یافتن راه‌حل شرافتمندانه و نتیجه‌بخش را نبست و همواره در این مرحله به مطالباتی «محدود» بسنده کرد.

عامل دوم، الهی و عاشقانه بودن این حرکتی است که نقطه عزیمتش چنانچه اشاره شد، از عقل برخاسته بود. امام حسین (ع) پس از طی تمام راه‌های عاقلانه و بن‌بست آن، عافیت‌طلبی را به نام نتیجه گرایی پیشه نکرد. او نوبت به عاشقی داد. اینجا نکته‌ای بود که حرکت امام را تکمیل کرد. امام و یاران گران‌قدرش در این مقطع، مؤمنانه تن به‌کاری عاشقانه دادند.

سیاست ورزی حسینی، فراتر از نتیجه گرایی کوتاه‌مدت، معاش اندیش و رفع تکلیفی، سرشار از کنش‌ها و احساسات مؤمنانه و عاشقانه بود. سرمایه‌هایی که به امام و یارانش هنر و توان رقصی چنان میانه ارزانی کرد و همین عامل، قرن‌هاست که دل‌های بی‌شماری را به تعظیم و تکریم و احترام محض به آن حرکت بی‌نظیر تاریخ کشانده است. امام در نوبت عاشقی، مقاومتی نامحدود بر سر شعارهای محدودش را انتخاب کرد.

عامل سوم اما، عاملی بیرون از جبهه حسین (ع) و در میان دشمنان آن حضرت بود. این عامل به مست شدن در قدرت، اصالت قدرت برای قدرت و درنتیجه بی‌رحمی و بی قاعدگی حاکمیت وقت بازمی‌گشت. یزید در برابر شریف‌ترین، عاقل‌ترین، شجاع‌ترین، اصیل‌ترین، مؤمن‌ترین، و عاشق‌ترین فرد زمانه‌ی خود، ابلهانه‌ترین روش ممکن را به‌صورتی بی‌رحمانه به کار گرفت تا هر آن کس که از این صفات والای حسین (ع) و همراهان دلاورش بی‌خبر بود، باخبر شود. یزید، مستظهر به ‌قدرت سخت، نیروی نظامی و سرنیزه و پول چنان بدمستی کرد و آنچه در توان داشت برای دشمنی با امام حسین به‌کار گرفت که بی‌آنکه بداند فرصتی تاریخی را برای شکل‌گیری بزرگ‌ترین حرکت الهام‌بخش آزادی خواهان جهان برای همه‌ی تاریخ رقم زد و ازقضا خود او نقش نفرت‌انگیز این ماجرا را برعهده‌گرفت.

شکل‌گیری این سه ضلعی، در هر مقطع دیگری از تاریخ کمابیش محتمل است. همواره کسانی هستند که عمیق و آگاه به سرنوشت مردمان و ارزش‌ها فکر کنند و برای اصلاح امور، آنچه در توان دارند را در طبق اخلاص بگذراند. در میان این آگاهان نیز هستند کسانی که شجاعت بورزند، از مرگ نهراسند، با خودسازی مؤمنانه به وارستگی والایی رسیده باشند و درنتیجه بر سر حقیقت و شرافت به معامله ننشینند، حتی اگر بدانند «که در این راه چه رنج‌های بزرگی در انتظار» آنهاست. کسانی که از اتهام خروج از دین و فتنه‌گری و دیگر بهتان‌ها نهراسند و «بر سر دوراهی انتخاب میان زندگی لذت بار یا ایستادگی برای حق‌خواهی» ایستادن را برگزینند.

قدرتی که در مواجهه با چنین وضعیتی تنها به‌زور سرنیزه و پول و تبلیغات پوچ و اتهام‌پراکنی اموی بپردازد، خواهی‌نخواهی در مسیر شکل‌دهی شبه عاشورایی دیگر قدم برداشته است و البته که در این مناسبت ظالم و مظلوم ، حق و باطل ، سنت الهی تاریخ کار خود را خواهد کرد.