کاش می‌‌شد تن‌ آنچنان بتکانم از غبار ِ طریق که جان ِ خسته سرانجام بیارمد ز هجوم حوادث ، و سترده شود              ز بایگانی ذهنم به تمامی نقوش ِ سیه پوش ِ خاطره‌ها .

 
کاش می‌‌شد تن‌ آنچنان بتکانم از غبار ِ طریق

که جان ِ خسته سرانجام

بیارمد ز هجوم حوادث ،

و سترده شود

             ز بایگانی ذهنم به تمامی

نقوش ِ سیه پوش ِ خاطره‌ها .



[ هان !

   اگرت تلخ می‌‌آیم

                   - این زمان -

                            به مذاق ِ کام ،

ای هم زبان

          - خدای را -

                     مرا مخوان ! ]

***

کلام ِ من اما ،

به جستن ِ نام نیست

                که سینه به فریاد می‌‌درد ،

بل در برابرت حضور ِ آینه‌یی ‌ست

تا تو خود

       به قضاوتِ خویشتن

                      عادلانه بنشینی

و جهان را به پیرامن خود

هم آن چنان که هست ببینی .



[اگر از سلاله‌ی گلبرگِ لاله نیستی‌،

نه -

    دگر مرا مخوان ! ]



من از تبار ِ اندهان ِ جهانم ،

نطفه بسته در اشکافِ زخم ِ خونی انسان ؛

و بر بالیده ام

                - به ناچار -

                              در پرندِ پیله‌ی احساس ؛

و میلادم را با د

                در آن شبانه‌ی نحس

                                     به تسلیت مرثیه ساز کرده بود ....

و ز آن سپس

هسی‌ام آزمون ِ تحمل ِ درد می‌‌نمود.

***

کاش می‌‌شد ،

         ‌ای کاش

تا جان بتکانم از مصیبتِ فاجعه ها

و خانه تکانی دل‌ را

به تهنیت

         سرودی بسازم از سر ِ رغبت .

                                           **********

جهانگیر صداقت فر

تیبوران - ۲۰ آگست ۲۰۱۳

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: