چهارشنبه سوزی و مهاجمان حرم

تصاویر بعضی ها را دیدم که عمیقاً متأثر شدم که چرا باید چنین باشد آنهم در شرایطی که ویروس کرنا دارد بی رحمانه می تازد و از ملت قربانی می گیرد و مسئولان سردرگم گاهی می گویند قرنطینه نداریم و گاهی به گونه ای حرف می زنند که انگار از حرف خود برگشته اند. همزمان اخبار مهاجمان به حرم امامان و امامزادگان از طرف عده ای جاهل هم گوشه ای دیگر از حوادث این چند روز مردم مصیبت زده ایران بود. واقعاً جای تأسف دارد که عده ای به نام مدافعان حرم جان خود را فدا کنند و این گروه برای آلوده کردن جان مردم به شعار متوسل شوند و فریاد وا اسلاما سر دهند!

جهالت و تعصب حد و مرز ندارد و در هر گروه و قشری آن را می توان دید. من نمی دانم این جوانان و یا نوجوانان که البته در بین آنها بزرگسال هم مشاهده می شد با چه منطق و استدلالی دل به این خوشی های لحظه ای می سپارند و مگر چه لذت زائد الوصفی به آنها در این پریدن  بر روی آتش همراه با انفجارات مهیب با عنوان خالی کردن هیجان به آنها دست می دهد؟ به ویژه که گفته شد بعضی از مصدومان اصلاً در متن ماجرا نبوده و عابرانی بوده اند که با هزار امید به سمت خانه می رفته اند. در همان حالی که اخبار این وقایع را بیان  می کرد باز در اطراف منزل صدای انفجار ترقه های خمپاره مانند می آمد، گویی گوش بعضی ها بدهکار نیست یا تعمدی در کار است. کجای آئین زردشت یا سنت ایرانی اجازه ایجاد رعب و وحشت و خودسوزی و خودکشی می دهد! به نظر من نه تنها اینها مقصرند بلکه پدران و مادران و خانواده هایی که آنها را تشویق می کنند تا بچه هاشان به اصطلاح دلی از عزا در آورند، یا به آنها لبخند رضایت می زنند بیشتر مقصرند. آخر این جوانان و نوجوانان چرا فکر نمی کنند که با یک لحظه خوش گذرانی واهی یک عمر باید با نقص عضو زندگی کنند و از لذات آتی زندگی خود آنهم برای هیچ محروم باشند.

در مقابل، آنهایی که با بی خردی از کیان امامان و امامزادگان ناشیانه دفاع می کنند و با حمله به این اماکن متبرک می خواهند از حریم آنان پاس دارند، طرف دیگر این مصیبت اند. این گروه هم جاهلانی بیش نیستند و با استدلالات واهی می خواهند چهره دین را مشوه کنند. آخر کسی نیست به این افراد ساده لوح بی خرد بگوید اگر در حریم این بزرگان عوامل طبیعی کار نمی کند خوب خودشان که با همین عوامل طبیعی از دار دنیا رفتند و سیره آنها هم هرگز چنین خرافاتی را توجیه نکرده است.

اینها نشنیده اند که ابی الله ان یجری الامور الا باسبابها. سرایت ویروس و نجات از آن هر دو باید با وسیله و آنهم زیر نظر متخصص باشد. آن جاهلی که می گفت ما به این اماکن می آییم و می گوییم «رب ادخلنی مدخل صدق» چه بی ربط سخن می گفت. به اینان از قول مولوی باید گفت

آن یکی در وقت استنجـــا بگفت     که مرا با بـوی جنت دار جفت

گفت شخصی خوب ورد آورده‌ای     لیک سوراخ دعا گم کرده‌ای

در واقع، این دو گروه هر دو گرفتار جهل اند؛ البته ممکن است جهل دومی را جهل مقدس هم نامید که خطرش به مراتب بیشتر است ولی در ماهیت با هم تفاوتی ندارند. در همه جا وقتی به جاهلان میدان داده شود یا آموزگارانشان آنها را درست هدایت نکنند، همین آش و کاسه هست. به همان اندازه که سنت چهارشنبه سوری این چنین بی مایه و خرافی است اعتقاد به اینکه در هنگام بروز بیماری مسری اجتماع در اماکن مقدس شفا دهنده است هم واهی و بی اساس است. 

  بنابراین هر دو گروه، اگر مغرض نباشند و از جانب مغرضانی تحریک نشده باشند، جاهلانی هستند که باید آگاه شوند و بزرگان هر دو قوم باید به فکر تربیت و آگاه کردن آنها باشند. البته شاید در رسانه های خارجی نسبت به گروه دوم بیشتر حساسیت نشان داده شود و آنها را بیشتر محکوم  کنند چون آنها با این کار با یک تیر دو نشان را می زنند یکی دین را و دیگر حکومتی را که مدعی دینداری است هدف قرار می دهند.  

* عضو هیئت علمی و استاد دانشگاه تهران