شفیعی: ورزشکاری که مهاجرت می‌کند قدم در راه سختی می‌گذارد / از خدا می‌‌خواهم زودتر «کرونا» از بین برود

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، قطعا تک تک روز‌های سال ۱۳۹۸ تلخ و غم بار نبوده است. یکی از همان روزها، روز کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو بود که باعث شادی بسیاری از والیبال دوستان و اهل ورزش شد. با این همه شاید بر اثر تعدد روز‌های تلخی که در این سال داشتیم خیلی‌ها از سال ۱۳۹۸ به عنوان سالی تلخ یاد می‌کنند.

علی شفیعی در گفتگو با دانشجو؛ درباره اتفاقاتی که در سال ۱۳۹۸ برای او، هموطنانش و والیبال رخ داده و مسایلی که پیش روی ورزش کشورمان در سال منتهی به المپیک است حرف زد.متن این پرسش و پاسخ در ادامه می آید:

* سال 1398 چطور سپری شد؟
- در بحث ورزش! خب سال خیلی خوبی برای والیبال بود. توانستیم با تلاش و پشتکاری که همه اعضای تیم داشتند سهمیه المپیک را بدست بیاوریم. اما از نظر اجتماعی خوب نبود.

* بیشتر در این باره توضیح می دهی؟
- از همان روزهای ابتدایی سال، وضعیت بدی در کشور بوجود آمد. هر بار از رادیو و تلویزیون خبر تلخی می شنیدیم. اتفاقات و بلایای طبیعی از یکسو و مسایل دیگر، همه و همه کاری کرده بود که تا می آمدیم مرگ تعدادی از هموطنان مان را هضم کنیم باز خبر تلخ جدیدی می شنیدیم و دائما در حال تسلیت گفتن به یکدیگر بودیم. در مجموع سال 1398 برای مردم ایران سالی بود که بعید می دانم تا آخر از یاد کسی برود!

* حالا هم که درگیر کرونا شده ایم؟
- دقیقا! کرونا، همه مردم را در شبهایی که شور و شوق خرید کردن پس از یکسال تلاش در هر شغلی داشتند را خانه نشین کرده است. امیدوارم هر چه زودتر این معضل بزرگ اجتماعی کنترل شده و از بین برود.

* تأثیر کرونا بر المپیک 2020 توکیو چقدر است؟
- طبیعی است که در شرایط کنونی که همه مسابقات لیگ والیبال تعطیل است همه اعضای تیم ملی از وضعیت خوب بدنی شان دور می شوند. این البته تنها یک بخش از ماجراست.

* بیشتر در این باره توضیح می دهید؟
- ما هر چقدر هم بتوانیم در خانه تمرینات هوازی داشته باشیم در روزهایی که همه سالن های بدنسازی تعطیل هستند نمی توانیم به انجام تمرینات قدرتی بپردازیم. چون کسی در خانه اش وسایل بدنسازی ندارد. انشاالله که هر چه زودتر این کرونا ریشه کن شود و بیش از این به ورزش لطمه نخورد.

* از هم تیمی هایت خبر داری؟
- نه زیاد. در همین اندازه که اگر خبری باشد به هم اطلاع بدهیم. تمرینات باشگاهی و ملی تعطیل هستند و همه در خانه قرنطینه هستیم.

* این وضعیت چابکی تان را هم از بین می برد؟
- چابکی فقط یکی از مسایل مهم ماست. مهمتر از آن تمرینات تاکتیکی است. ما باید اصطلاحا کار با توپ داشته باشیم. برگزاری مسابقات لیگ و درگیر بازی بودن موجب یادآوری دائمی تکنیک ها شده باعث می شود از هر نظر آماده مسابقات باشیم. ولی صرفا تمرین انفرادی و حفظ شرایط بدنی کفایت نمی کند. آن هم برای المپیک که در سطحی بسیار بالاتر از حد تصور برگزار می شود.

* در سال 1398 موجی از مهاجرت بین ورزشکاران براه افتاد. می دانی دلیل این موضوع چه بود؟
- نمی دانم آنهایی که این اقدام را انجام دادند چه انگیزه و دلیلی داشتند. باید این را از خودشان پرسید.

* فکر می کنی این اقدام درست است یا غلط؟
- باز هم نمی توانم درست و غلط بودنش را قضاوت کنم. به هر حال این تصمیمی بوده که برای آینده شان گرفته اند و فکر می کنم باید به آن احترام گذاشت. کسی که برای کشورش مدال امپیک آورده قطعا کار بسیار بزرگی کرده است. پس وقتی تصمیم به رفتن می گیرد قدم در راه سختی گذاشته و باید دلایلش را شنید. من در جایگاهی نیستم که در این باره نظر بدهم.

* برخی بر این باور هستند که ضعف مشهود در تأمین آینده قهرمانان در رشته های مختلف موجب این نگرانی ها شده و تمایل به مهاجرت را تشدید می کند؟
- مطمئنا دغدغه مالی یکی از مهمترین دلایلی است که هر ورزشکاری می تواند به خاطرش دست به هر کاری بزند. وقتی ورزشکار، بهترین سالهای زندگی و سلامتی اش را در راه کسب افتخار برای مملکتش می گذارد باید نسبت به آینده و زندگی که برای خودش متصور است مطمئن باشد، وگرنه نمی تواند همه تمرکزش را روی آن بگذارد. ولی این را می دانم که هر زمان ورزشکار دغدغه مالی نداشته باشد می تواند با تمرکز بیشتر به جای یک یا دو بار، بارها برای کشورش افتخارات بزرگ بیافریند. بارها گفته ام مسایل مالی می تواند تمرکز ورزشکار حرفه ای در سطح قهرمانی را کم کند.

* برخی مسایل از جمله رقم قراردادهای ورزشکاران در رشته های مختلف موجب شده تا اتحاد میان ورزشکاران کمتر به چشم بیاید. دلیل اصلی این موضوع چیست؟
- اتفاقات بین ورزشکاران هم نمونه کوچکتری از اتفاقاتی است که در سطح اجتماع رخ می دهد. وقتی می بینیم در اجتماع شرایط زندگی به گونه ای شده که اغلب مردم بیش از هر چیز به فکر سیر کردن شکم اعضای اصلی خانواده شان هستند و فکر و ذکرشان به 3، 4 نفر اصلی محدود می شود در ورزش هم اینگونه است. در روزهایی که زندگی سخت و سخت تر می شود ورزشکار هم به این فکر می کند که گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.

* مثال می زنید؟
- نمونه اش فوتبال است. الان در خیلی از رشته های انفرادی، قهرمانان بیش از هر چیز با انگیزه شخصی یا توان مالی که دارند باقی می مانند چون درآمد حرفه ای چندانی برایشان ندارد. یا مثلا در همین رشته والیبال که ما هستیم می بینیم با اینکه جایگاه والیبال از نظر جهانی به مراتب بالاتر از فوتبال ایران و در رده هشتم جهان است ولی چون اقبال عمومی بیشتر به سوی فوتبال است اسپانسرها دوست دارند در مسابقات فوتبال که بیننده بیشتری دارند سرمایه گذاری کنند. این دیگر از عهده ما خارج است.

* چرا رسیدگی به قهرمانان رشته های انفرادی کمتر است؟
- این را هم باید مسئولان پاسخ بدهند. قبول دارم! چون بارها دیده ایم در بحث اهدای پاداش گفته شده فلان تعداد سکه به قهرمانان اول تا سوم اهدا می شود بعد چون قیمت سکه از 3 میلیون تا 6 میلیون بالا رفته به جای همان تعداد، معادل قیمت سکه در روزی که وعده پاداش می دادند، پولش را دادند. این خوب نیست و باعث ایجاد ناامیدی بین اهالی ورزش می شود. این نه تبعیض است نه چیزی دیگر. این فقط به مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ربط پیدا می کند. البته این را هم می دانیم که کشور در شرایط اقتصادی بدی قرار دارد ولی در مجموع می توان با مدیریت بهتر لااقل مانع از بروز چنین مسایل خنده داری شد که باعث تأسف همه می شود.

* حرف باقیمانده ای داری؟
- امیدوارم در سال جدید شرایط معیشتی به گونه ای رقم بخورد تا آنهایی که در دهه های پنجم و ششم زندگی شان هستند و باید از زندگی که عمر و جوانی شان را برایش گذاشته اند بیشتر لذت ببرند، لااقل بتوانند استفاده بهتری از وضعیت شان ببرند. متأسفانه هر روز قیمت اجناس بیشتر می شوند و این موضوع زندگی را برای همه دشوار کرده است. ضمنا از این طریق فرا رسیدن سال جدید را به همه هموطنانم تبریک می گویم و آرزو می کنم در سال 1399 برعکس سال قبل هر روز اخبار شاد و خوشحال کننده بشنویم.