سالاد کارگزارانی (آقای قوچانی)، تقی رحمانی - Gooya News

محمد قوچانی در مقاله دلقک ها چریک می شوند. دنیایی از مفروضات بی ربط با ربط را به هم وصل کرده است تا بگوید که ترامپ ،ایرانی در حال ظهور است.

البته قوچانی خوش قلم است . یعنی درس فارسی اش خوب است البته فارسی خوب ، درست بینی نمی آورد.حتی گاه خوش قلمی، بد فهمی می آورد.

روز نامه نگاری ایرانی مانند روشنفکرش طراح و خلاق نیست مقلد غرب یا التقاطی است شاید هم تقصیر ندارد.اما مشکل قوچانی در تبلیغات چی شدن مضاعف شده است.چرا که تبلیغات چی باید شکست را به گردن چریک ها یا دلقک ها بیندازد. اما گاه محصولش به دلقکهای چریک شبیه می شود که در ادامه توضیح می دهم.

قوچانی و تیم کارگزارانی نمی دانند که آنها نقش سالاد ساز در نظام را داشتند نه آشپز اصلی را.این اشتباه را ساده نگیرید. پس ترامپ ایرانی را ساز کردن توهم آشپز بودن در خود دارد.

روزی در جلسه ای مهندس سحابی گفت ملی-مذهبی سالاد هستند نه آش. گفت اگر بگذارند آش شویم، بعد خورشت هم می شویم.

برداشت من از این سخن مهندس این بود که ملی-مذهبی تعیین کننده نیستند اما تاثیر گذار هستند. سالاد می تواند سر سفره نباشد اگر چه سفره را بی فروغ می کند اما آش غذا است باید باشد. در دید دولت محور به این دو نیاز است و هم رابطه شان با هم. با عطف این نگاه، قوچانی با قلمش به دنبال آش است اما متوجه نیست که امکاناتش در حد سالاد سازی است .

او با امکانات مالی کرباسچی با روشنفکران مذهبی در افتاد، سروش را در برابر شریعتی قرارداد. اما برنامه این بود که تعهد روشنفکری نسبت به مردم با برساختن و عمده کردن و دو گانه سازی تعهد در برابر حقیقت ،تهعد را به نان نقد ایدئولوژی هدف قرار دهد.البته سروش بعدها انصاف بیشتری به شریعتی نشان داد اما قوچانی کار خودش را کرد.