همه چیز درباره «اکران اینترنتی» در سینمای ایران؛اوج‌گیری یا شکست؟

خبرگزاری مهر - گروه هنر: خیلی چیزها را تغییر داده است. دیگر در سطح شهرها نه خبری از آیین و مراسم شادباش ازدواج است و نه محفل سوگواری و عزا؛ ویروس «کرونا» نه فقط معادلات جاری در اجتماع را که حتی شمایل زندگی فردی را هم دستخوش عجیب‌ترین و غیرمنتظره‌ترین تغییرات در سده اخیر قرار داده است. سرگرمی و هنر هم از شوک این تغییرات در امان نمانده و آرام‌آرام دومین ماه تعطیلی سراسری سالن‌های سینما هم رو به پایان است.

از روز سوم اسفندماه سال ۹۸ و با اعلام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کلیه سالن‌های سینمایی کشور به حالت تعطیل درآمد. با استمرار شرایط اضطراری حراست از سلامت جامعه در برابر تهدید «کرونا» این تعطیلات تا به امروز ادامه داشته و فعلاً پایانی هم نمی‌توان برای آن متصور بود.

در چنین شرایطی نه فقط چرخه اقتصاد سینما از حرکت بازایستاده که مهمتر از آن عمیق‌تر شدن فاصله میان تازه‌ترین محصولات سینمای ایران با سبد مصرفی مخاطبان بالقوه خود، نگرانی‌هایی را رقم زده است.

هرچند توقع تجویز نسخه‌ای شفابخش از سوی مدیران سینمایی طبق تجربه، از ابتدا انتظاری بی‌جا بود، اما دغدغه‌مندان و فعالان سینمای ایران می‌دانستند این پیکر نیمه‌جان، برای احیای خود در زیر سایه کرونا حداقل نیازمند یک «مسکن» است؛ پیشنهاد «عرضه اینترنتی فیلم‌های اکران‌نشده» با چنین انگیزه‌ای پیش کشیده شد تا شاید بخشی از خسران ناشی از تعطیلات تحمیلی سالن‌های سینمایی در سراسر کشور، جبران شود. ایده‌ای که برای اجرایی شدن و سنجش میزان توفیقش، «خروج» پیش‌قدم شد.

اکران اینترنتی؛ تجربه جهانی

ترکیب «اکران اینترنتی» تا همین چند سال پیش می‌توانست یکی از متناقض‌ترین ترکیب‌ها برای علاقمندان «سینما» باشد؛ تنها هنر از هنرهای هفت‌گانه که نام «مکان» بر خود دارد و تا سال‌ها باور داشتیم که «سینما در سینما» معنا پیدا می‌کند. از زمان فراگیر شدن سایه «دنیای مجازی» بر سر زندگی واقعی اما معادلات تغییر کرد و حالا گویی تهدید «خروج سینما از سالن نمایش» تبدیل به یک فرصت شده است.

چالش بر سر «اکران اینترنتی» و نسبت آن با «هنر سینما» البته چندان تازه نیست؛ فیلمسازان پیشکسوت سینما از استیون اسپیلبرگ گرفته تا داریوش مهرجویی و مسعود کیمیایی در یک دهه اخیر، گاه از سر افسوس و گاه با لحنی تند و صریح بر اصالت «فیلم دیدن در تاریکی سینما» تأکید کردند تا شاید جلوی این تغییر را بگیرند. قدرت فضای مجازی اما بهترین پشتوانه برای عبور از سنت فیلم دیدن در سالن سینما بود.

جریان تغییرات در سطح جهانی با ترک‌تازی پدیده‌ای به نام «نتفلیکس» چنان شتابی داشت که خیلی زود به رغم انتقادات و مخالفت‌ها، آکادمی اسکار هم ناگزیر از تغییر قوانین خود شد تا از سال ۲۰۲۰ فیلم‌های عرضه شده در این سرویس ارائه برخط محصولات سینمایی را هم در کنار فیلم‌های اکران شده در سینماها به رسمیت بشناسد.

نتفلیکس که در آغاز یک شرکت اینترنتی «سفارش فیلم» بود، با بهره‌گیری از تجربه «تلویزیون‌های کابلی» توانست بر بستر اینترنت فضایی را ایجاد کند که مخاطبان در هر نقطه‌ای از جهان بتوانند به جای سفارش فیلم و دریافت نسخه دی‌وی‌دی آن، به‌صورت آنلاین فیلم درخواستی خود را از طریق تلویزیون، رایانه شخصی و یا حتی تلفن همراه به تماشا بنشینند و این شاید چیزی شبیه کابوس برای فیلمسازانی بود که زمانی می‌گفتند «مگر می‌توان لذت وسترن را جز روی پرده نقره‌ای بزرگ درک کرد؟»، اما حکم تحقق یک رویا را برای نوجوانان و جوانان عصر اینترنت داشت!

خیلی زود کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی برای راه‌اندازی سرویس‌های مشابه وسوسه شدند، برندهای قدیمی‌تر جان دوباره گرفتند، شبکه‌های تلویزیونی وارد میدان رقابت شدند و اینگونه صنعت سینمای جهان بیشتر و بیشتر به سمت «خانگی شدن» سوق پیدا کرد.

اکران اینترنتی؛ تجربه ایرانی

«ما پیشگامان این مسیر در سینمای ایران محسوب می‌شویم.» اگر ملاک را ارتباط با مخاطبان عام در نظر بگیریم و دایره آثار را هم به فیلم‌های داستانی محدود کنیم، این اظهارنظر ابراهیم حاتمی‌کیا درباره پیشگامی «خروج» در زمینه تجربه «اکران اینترنتی» در ایران گزاره صحیحی است؛ اما واقعیت این است که علاقمندان فیلم‌های کوتاه و مستند چند سالی می‌شود که از طریق چند سایت تخصصی، با خریداری بلیت به تماشای آنلاین فیلم‌های منتخب خود می‌نشینند.

جدی‌ترین تجربه و شاید مطرح‌ترین آن‌ها در فضای رسانه‌ای هم مربوط به نمایش مستند «توران خانم» به کارگردانی مشترک رخشان بنی‌اعتماد و مجتبی میرتهماسب بود؛ مستندی که از ۲۶ خردادماه سال ۹۷ ابتدا برای ۴۸ ساعت در دسترس علاقمندان قرار گرفت و استقبال از نمایش اینترنتی آن به اندازه‌ای بود که تا چند روز نیز تمدید شد. بلیت‌فروشی برای این مستند حتی از طریق سایت «سینما تیکت» صورت گرفت و مخاطبان بعد از خریداری بلیت کدی را دریافت می‌کردند که با استفاده از آن می‌توانستند در فاصله زمانی ۷ ساعت، برای یک بار به تماشای آنلاین فیلم بنشینند.

افتتاحیه اکران اینترنتی مستند «توران خانم»