چه کسی سفارش دهنده دروغ است؟

چکیده :اما این استعداد را از کجا آورده ایم؟ مثل استعداد شگرف جیب‌بری برخی اقوام آواره است؟ ذاتی است؟ اکتسابی‌است؟ حاصل ناتوانی است؟ تربیت اجتماعی است؟...راستش میتوانیم ادعا کنیم یک پدیده اصیل سیاسی است! این شارلاتانیسم حتی نه شبه علمی، که علمی -تخیلی یک سفارش سیاسی و حاصل و پرورده ساختار سیاسی و مقامات ارشد...

فرض کنید یکی از همین روزها از خواب بلند شوید و در اخبار بشنوید نیروهای مسلح کشور یکی از این کشورک‌های اطراف را با موشک های میانبرد در هم کوفته اند. باز هم فرض کنید ساعتی بعد مطلع میشوید توطئه بین‌المللی شومی در آن کشور علیه مردم ایران‌شکل گرفته بوده و ما هم پیش دستی کرده و حمله همه جانبه را در نطفه از بین برده ایم. مدرک وجود این توطئه بین المللی هم یافته های دستگاهی ابتکاری و تولید داخلی و حاصل هوش دانشمندان جوان و مومن است که با آنتن ابداعی خود مثلا از این سوی خلیج فارس، با اندازه گیری امواج الکترو منیتیک سلولهای مغزی فلان امیر فهمیده آن خبیث چه نقشه‌ای داشته و میخواسته با کدام قدرت استکباری شیطانی متحد شده و به ایران حمله کند. با این‌خبر چه میکنید جز آنکه برای آن دانشمندجوان هورا بکشید و سرشار از غرور آمادگی خودرا برای مشارکت دردفاع از اب وخاک مقدس اعلام کنید؟!…

اگر این ماجرای تخیلی و فرضی شما را به یاد اختراع شگفت ویروس یاب مغناطیسی ۵ثانیه‌ای دارای برد ۱۰۰متر انداخته کاملا دقیق یادآوری شده‌اید: هر لحظه باید منتظر باشید حکومت صاحب اختیار و رسانه کسی را در این کشورمختار سازد ادعای خطرناکی را رونمایی کند. یکی دستگاه سنجش میزان محرمیت زوج‌های درون اتومبیلها را معرفی کند ،برادر دیگری آنتن تشخیص میل به گرانفروشی در ذهن کسبه بسازد، برادر سوم دستگاه ضد ویروس “فان‌وکس”(ویروسی که زیدی گفته آمریکا برای اعتقادزدایی از مسلمانها ساخته است)، و برادر چهارم دستگاه سنجش اعتقاد قلبی به اصول خاص قانون اساسی اختراع کند. همه اینها در کشور ما امکان دارد. کشور کلاهبرداری و شارلاتانیزم علمی هم هستیم!

اما این استعداد را از کجا آورده ایم؟ مثل استعداد شگرف جیب‌بری برخی اقوام آواره است؟ ذاتی است؟ اکتسابی‌است؟ حاصل ناتوانی است؟ تربیت اجتماعی است؟…راستش میتوانیم ادعا کنیم یک پدیده اصیل سیاسی است! این شارلاتانیسم حتی نه شبه علمی، که علمی -تخیلی یک سفارش سیاسی و حاصل و پرورده ساختار سیاسی و مقامات ارشد است!

آن را “دعاوی فوق واقع” تعریف میکنیم که از پدیده های رایج و لازم حکمرانیهای خاص است. ساختارهای سیاسی مبتنی بر حکومت فردی نیازمند اعطای قدرتهای مافوق بشری به خود هستند ؛ سایه خدا بودن شاه مثل محمدرضا ، نظر کرده بودن مثل کیم ایل سونگ، و نیابت داشتن از شخص خدا در جایی دیگر .اما نیاز به فوقالعاده بودن به همین جا ختم نمیشود؛ اینگونه حکومتهای نیازمند به نمایش برخورداری از نیروهای مافوق بشری ، باید جنگجویانی در حد رستم، مستوفیانی در حد ابوذر ، دانشمندانی درکلاس انیشتن ، و مخترعانی در حد مارکونی و جان‌لوگی‌برد نیز در کنار داشته باشند تا مردم هرروز بتوانند سر بر آستان عظمت آنها بسایند و مقهور ومغلوب قدرت لایزالشان باشند. به همین دلیل دستگاه تبلیغات رادیوو تلویزیون کشور در اختیار این شارلاتانها گذاشته میشود.

نیاز به مجموعه این دروغهاحاصل یک شکست محتوم و ازپیش برنامه ریزی شده آگاهانه در ذهن ناتوان از پذیرش واقعیات است؛ حکومت ناکارای نامستظهر به توان عقلا و محاصره شده توسط رندان سودجو، معمولا نقطه قوتی در کارنامه پیشین و چشم‌انداز آتی خود نمییابد و رویای عظمت‌خواهی خود را سترون میبیند. تخیل و سپس باور به آن گام بعدی این مسیر است: همه دشمنان را میتوان با اراده شکست داد، به همه قله های افتخار میتوان صعود کرد، همه نایافته‌های بشر را میتوان کشف کرد، و هروسیله ای را میتوان اختراع کرد… میدان شارلاتانها و کلاهبرداران علمی اینگونه فراخ میشود! البته به آنها ایرادی وارد نیست، قصد بدی ندارند فقط شیادانی‌زرنگ‌اند در بازاری که طالب دارد.

پذیرش دروغ و دعاوی عجیب و غریب در لایه های بالای حکومت علامت بسیار بدی است. آنها طرف تقاضا در بازار شیادان هستند و سفارش دهنده و در واقع بازیگر تعیین کننده بازارند. عرضه کننده ها اهمیتی ندارند ، چون مسئولیت معاش و گذران، حیات و مرگ، و جنگ و صلح دهها میلیون نفر را در دست نگرفته‌اند. اما حکومتهایی که به دروغهایی با مضمون پیشرفت علمی‌خارقالعاده، قدرت اقتصادی بی‌نظیر، و توان رزمی مقهورکننده نیازدارند و برای ساخت این دروغها جایزه میدهند مسئولیت تام و بی خدشه دارند .

مسئول دروغگویی در این کشور، حکومت است./ جامعه نو