آموزش آنلاین را به نمایش کمدی تبدیل نکنید!

به این خبر دقت کنید: «با اینکه خبر مرگ ناگهانی نوجوانش را به او دادند خانم معلم هرمزگانی حاضر نشد کلاس مجازی خود را ترک کند. او با چشم‌هایی اشک‌بار اما با صلابت و استوار آن روز کلاس و تدریس مجازی خود را به پایان رساند و بعد از تدریس خود بود که عازم سوگواری و خاک‌سپاری جوانش شد».

نمونه دیگر، عکس خانم معلمی است که روی تخت بیمارستان مشغول تدریس مجازی است و وزیر آموزش وپرورش تصادفی! باخبر می‌شود و تلفنی با او گفت‌وگو می‌کند. کاری به درست و غلط این خبرها ندارم. وجه اغراق‌آمیز و باورناپذیر و تبلیغاتی انتشار این اخبار مورد نظرم است. توئیت‌های آقای وزیر هم تبلیغاتی است. از همان اول وزیر توئیت کرده: «90درصد مدارس اپلیکیشن شاد را نصب کرده‌اند و فقط 10 درصد مدارس مشکل دارند که آنها هم اینترنت و ابزار کار برایشان فراهم می‌شود». حرف مرد هم یکی است! این تبلیغات که گاهی با چاشنی‌های خاصی همراه است، معمولا با واکنش منفی اکثر معلمان مواجه می‌شود. واقعیت این است که گذار از آموزش حضوری به آموزش آنلاین کاری دشوار و پیچیده است و با اشکالات متعددی همراه است.

این اشکالات با تبلیغات حماسی یا دادن آمار ساختگی و رئیس‌پسند و اجبار حل نمی‌شود، فقط باعث می‌شود مشکلات دیده نشوند و راندمان کار پایین بیاید. وظیفه وزارتخانه سازماندهی و فراهم آوردن امکانات و لوازم آموزش آنلاین است. شما حتی اگر یک کارگر ساده را برای کار ساختمانی استخدام کنی باید بیل و کلنگ و فرغون و... در اختیارش بگذاری. نمی‌توان معلم و خانواده دانش‌آموز را مکلف به فراهم آوردن امکانات تحصیل کرد. حتی اگر فرض کنیم اپلیکیشن کارآیی داشته باشد، نمی‌توان از گوشی پدر و مادر و خاله برای آموزش دانش‌آموزان استفاده کرد. گوشی تلفن همراه یک وسیله شخصی است و اجبار معلم و مدیر و خانواده به نصب اپلیکیشن شاد روی ابزار شخصی از نظر حقوقی و تربیتی ایراد دارد.

در این میان تکلیف خانواده‌هایی که گوشی پیشرفته ندارند چه می‌شود؟ لااقل وزیر به وجه تربیتی قضیه توجه کند. دانش‌آموز باید از تبلت آموزشی اختصاصی استفاده کند. این تبلت را باید وزارتخانه در اختیار همه معلمان و دانش‌آموزان بگذارد. درست مثل تامین فضای آموزشی و میز و صندلی و تخته سیاه و.... مدیریت این کار باید در دست افرادی باحوصله و دارای اطلاعات فنی باشد. با این وضعیتی که وزارتخانه در پیش گرفته، عجیب نیست اگر آموزش آنلاین به نمایش کمدی تبدیل شود.

قابل پیش‌بینی است که آمارهای ساختگی از مدرسه به منطقه از منطقه به ادارات کل و از ادارات کل به ستاد روانه می‌شود، وزیر هم از موفقیت بالای 90 درصد طرح حرف می‌زند! نتیجه نهایی هم این می‌شود که احتمالا آموزش آنلاین در 10 درصد مدارس با موفقیت پیش می‌رود و در 90 درصد مدارس یا اصلا اجرا نمی‌شود یا به صورت فرمالیته انجام می‌شود و آموزش آنلاین در فرهنگ مدرسه، معنایی معادل ولشدگی و رفتن به کلاس بالاتر بدون زحمت، پیدا می‌کند.

* کارشناس مسائل آموزش و پرورش
* منتشر شده در روزنامه آرمان ملی | شنبه ششم اردیبهشت ۹۹