در رسانه‌های آمریکا؛ چرا در نیویورک کرونا سه برابر ووهان کشت؟

حق نشر عکس The New Yorker

شهری که میزبان وال استریت، قلب اقتصاد جهان است و مدعی بهره‌مندی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های بهداشتی در دنیاست چه گونه کانون کرونا شد؟

چرا سیاتل در ایالت واشنگتن که نخستین مورد ابتلا در آمریکا در حومه آن شناسایی شد و برای چندین روز رتبه نخست مبتلایان و جان باختگان کرونا را داشت مانند نیویورک نشد؟

پاسخ به این دو سوال می‌تواند به روشن شدن ابعاد بحران کرونا در آمریکا و شاید برخی از دیگر کشورهای جهان کمک کند.

دو روزنامه‌نگار و نویسنده برنده جایزه پولیتزر، در شماره جدید مجله نیویورکر به دنبال پاسخ این سوال و چگونگی مواجهه آمریکا با اپیدمی کرونا رفته‌اند.

مقام‌ها در سیاتل به اهل علم گوش کردند اما در نیویورک نه!

چارلز داهیگ، نویسنده و روزنامه‌نگار برجسته آمریکایی و برنده جایزه پولیتزر، در تازه‌ترین گزارش خود برای مجله نیویورکر به مقایسه تفصیلی رویکردهای مقابله با کرونا در دو شهر نیویورک و سیاتل پرداخته است.

این دو شهر که در غرب و شرق آمریکا واقع شده‌اند تقریبا همزمان موارد نخست کرونا را شناسایی کردند اما اکنون نیویورک با بیش از ۱۲ هزار و ۵۰۰ جان باخته به آسیب‌دیده‌ترین نقطه جهان بدل گشته ولی سیاتل توانسته یکی از موفق‌ترین شهرهای آمریکا در کنترل این همه‌گیری شود به طوری که آمار جان‌باختگان در این شهر از ایالت واشنگتن تاکنون حدود ۴۳۰ نفر گزارش شده است.

چارلز داهیگ ابتدا تقویم زمانی این دو شهر را کنار هم گذاشته و به ویژه نحوه عملکرد گام به گام متخصصان و مقام‌های سیاسی در ایالت واشنگتن را برجسته کرده و در ادامه سراغ سیر تحولات در نیویورک رفته است.

"توضیحات فراوانی برای درک تفاوت‌های میان سیاتل و نیویورک وجود دارد. این که بافت جمعیتی در نیویورک بسیار متراکم‌تر از سیاتل است و این که در نیویورک مردم شدیدا متکی به استفاده از وسائط نقلیه عمومی (چون مترو و اتوبوس) هستند که خود به خود رعایت فاصله فیزیکی میان آنها را دشوار می‌کند. در سیاتل، راهکار فاصله فیزیکی ممکن است به علت فرهنگ عمومی مردم آنجا تقویت هم شده باشد - معمولا به کسانی که تازه به سیاتل سفر کرده‌اند درباره صفت 'سیاتل منجمد' هشدار داده می‌شود؛ صفتی که یک ستون‌نویس محلی آن را به یک دختر زیبا و پرافاده دبیرستانی تشبیه کرده که همیشه به شما سلام می‌کند و لبخند می‌زند اما در حقیقت هیچ وقت به شما نزدیک نمی‌شود، نه اسم شما را می‌داند و نه برایش اهمیت دارید. در عوض نیویورکی‌ها خیلی زود با شما رو راست و خودمانی می‌شوند و تو صورت‌تان می‌آیند، چه دلتان بخواهد و چه خوش‌تان نیاید. مانند نوشته‌ای که پشت شیشه یک مغازه در نیویورک نوشته بود: 'بابا ۲ متر فاصله رو رعایت کن، این کووید۱۹ جدا بد کوفتی است'. همزمان فقر و اختلاف طبقاتی در نیویورک بسیار بیشتر از سیاتل است و تعداد مسافران بین‌المللی که به این شهر می‌روند هم بسیار بیشتر از سیاتل است. و بالاخره این که به قول مایک فامولار، محقق ارشد موسسه مدل‌سازی امراض در دانشگاه کلمبیا (نیویورک) 'همیشه عنصر بدشانسی یا خوش‌شانسی هم در چگونگی وخامت اپیدمی‌ها دخیل است'."

چارلز داهیگ که کتاب "قدرت عادت" او یکی از پرفروش‌ترین‌های نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۱۲ بود و در ایران هم ترجمه شده در ادامه می‌نویسد: "البته، این حقیقت را هم نباید نادیده گرفت که مقام‌های این دو ایالت در مراحل اولیه آغاز کرونا بسیار متفاوت عمل کردند. مقام‌های سیاتل از همان لحظه اول مردم را تشویق به ماندن در خانه و عمل کردن به توصیه‌های علمی کردند. اما در نیویورک، با وجود برخورداری از سیستم بهداشتی که به آن می‌بالند، مقام‌ها خیلی آهسته گام برداشتند و پیام‌های آنها برای مردم واضح و شفاف نبود. (بر عکس سیاتل) اغلب هم این سیاسیون بودند که صدایشان شنیده می‌شد."

حق نشر عکس The New Yorker Image caption چارلز داهیگ در نیویورکر اختلاف مقام‌های سیاسی با مسئولان بهداشتی را یکی از علل فاجعه‌بار شدن کرونا در نیویورک دانسته

مقایسه تقویم زمانی و کنار هم گذاشتن اظهارات و اقدامات مقام‌های سیاتل و نیویورک در گزارش آقای داهیگ به مخاطب کمک می‌کند که تاثیر متغیرهایی چون علم، اقتصاد، سیاست و شاید "غرور و تکبر" در مواجهه با یک اپیدمی بهداشتی را بهتر درک کند.

"در اوایل ماه مارس، و در هنگامی که داو کنستانتین، فرماندار ناحیه کینگ ایالت واشنگتن (که شهر سیاتل در آن واقع شده) از مایکروسافت، ابرشرکت فناوری می‌خواست که به کارمندانش بگوید از خانه کار کنند و همزمان اطباء و اهل علم را جلوی دوربین می‌فرستاد، در نیویورک بیل دبلاسیو، شهردار، و اندرو کومو، فرماندار ایالت در سخنان خود سعی می‌کردند از تاکید بر خطر این همه‌گیری بکاهند. حتی هنگامی که نخستین مورد ابتلا به کرونا در نیویورک شناسایی شد، شهردار دبلاسیو ابتدا هشدار داد که 'هیچ کس نباید ویروس کرونا را دست کم بگیرد' اما خیلی زود تصریح کرد که نیویورکی‌ها باید به فکر اقتصاد نیویورک هم باشند و گفت: 'به زندگی‌تان ادامه دهید و بروید بیرون در خیابان‌های شهر'. او حتی روز دوم مارس و یک روز پس از آن که نخستین مورد ابتلا در نیویورک شناسایی شده بود در توییتر مردم را ترغیب کرد به سینما بروند... شهردار دبلاسیو، در روزی که سیاتل دستور تعطیلی مدارس را صادر کرد در کنفرانس خبری گفت: 'اگر احساس مریضی نمی‌کنید و جزو طبقه‌بندی افراد پرخطر هم نمی‌شوید، به فعالیت روزانه خود ادامه دهید'. اندرو کومو، فرماندار همزمان به خبرنگاران گفت: 'ما باید ریلکس (آسوده) باشیم'. فرماندار نیویورک حتی گفت که افرادی که به علت کووید۱۹ بسیار بد حال شده‌اند حالشان خوب خواهد شد و تنها چند عارضه گریبان‌شان را خواهد گرفت. او گفت: 'ما حتی فکر نمی‌کنیم که این اپیدمی در اینجا به اندازه سایر کشورها بحرانی شود'."

بیشتر بخوانید

• در رسانه‌های آمریکا؛ آغاز درمان با پلاسما در نیویورک، آیا معجزه نزدیک است؟
• در رسانه‌های آمریکا؛ 'اشتباه' آمریکا کجا بود که اکنون اینجاست؟

نویسنده گزارش نیویورکر پس از مرور اظهارات شهردار نیویورک و فرماندار این ایالت پرانتزی باز کرده و گفته که از نظر او چرایی چنین اظهاراتی از سوی مقام‌های سیاسی قابل درک است چرا که آنها به دنبال دور کردن ترس و امید دادن به مردم و همزمان حفظ اوضاع اقتصادی‌اند.

"با وجود این، در زمان وقوع یک اپیدمی، چنین رویکردهایی باید کاملا وارونه شود. یعنی وظیفه یک مقام سیاسی دقیقا این است که مردم را بهراساند چرا که اگر بخواهد صبر کند تا ما به چشم خود وخامت بحران ببینیم، کار از کار خواهد گذشت. برای همین هم، کارشناسان همه‌گیرشناسی در نیویورک از شنیدن این اظهارات آرامش‌دهنده مسئولان و کم اهمیت جلوه دادن خطر از سوی شهردار دبلاسیو و فرماندار کومو، وحشت کرده بودند. جفری شمن، متخصص طراحی مدل‌های برآوردکننده وضعیت بیماریها در دانشگاه کلمبیا معتقد است: 'تنها کاری که لازم بود انجام دهند این بود که به کرانه غربی (واشنگتن و کالیفرنیا) نگاه کنند و قبول کنند که بحران در راه است. برای همین بود که سیاتل، سانفرانسیسکو و پورتلند همه جا را تعطیل کردند اما نیویورک به جای توصیه به مردم برای ماندن در خانه‌ها، توصیه به بیرون آمدن می‌کرد'."

پخش این فایل در دستگاه شما پشتیبانی نمی شود. نیویورک بزرگترین کانون کرونا در جهان مخالفت شهرداری با تست‌گیری گسترده

یکی دیگر از عللی که کارشناسان همه‌گیرشناسی در گفتگو با نیویورکر از آن تحت عنوان مشکل مدیریتی در نیویورک یاد کرده‌اند مربوط به اختلاف نظر میان میان سیستم بهداشتی و متخصصان نیویورکی با شهرداری این ابرشهر بر سر تست‌گیری و تشخیص کرونا در روزهایی است که هنوز کیت‌های تشخیصی کرونا نایاب بود.

"در اوایل ماه مارس، اداره بهداشت نیویورک چندین ایمیل به دفتر شهردار فرستاد و به او برای مقابله با اپیدمی پیشنهاد کرد که با توجه به نبود کیت‌های تشخیص کرونا، بیمارستان‌ها شروع به ارسال نمونه بزاق بیمارانی کنند که نشانگان آنفلوآنزا را بروز داده‌اند اما تست آنفلوانزا آنها منفی بوده است. پزشکان این اداره به شهرداری نیویورک توصیه می‌کردند که با استفاده از این روش امکان سنجش وضعیت گسترس ویروس به وجود خواهد آمد اما شهرداری با استناد به قوانین ایالتی گفت چون این بیماران به قصد شرکت در تست کرونا در آزمایشگاه نمونه بزاق نداده‌اند، عملا شهرداری قادر نخواهد بود که آمار ارایه شده از سوی اداره بهداشت را منتشر و به آن استناد کند... این در حالی بود که چنین روشی برای شناسایی میزان گسترش ویروس در گذشته نتایج بسیار قابل اعتمادی داده بود و در لس‌آنجلس (جنوب) و سنتا کلارا (شمال) کالیفرنیا و ایالت هاوایی مقام‌ها در همان موقع آن را به اجرا گذاشته بودند."

به گفته چارلز داهیگ، هزاران نمونه بزاق که اداره بهداشت نیویورک شروع به جمع آوری آنها کرده بود عملا غیرقابل استناد بودند چرا که شهرداری می‌گفت با توجه به قوانین ایالتی نمی‌تواند همزمان به عموم بگوید که مثلا "ما هزاران نفر را مبتلا یا مشکوک به کرونا تشخیص داده‌ایم اما نمی‌توانیم به کسی بگوییم که آنها کیستند چرا که آنها از ابتدا برای تشخیص کرونا تست نداده‌اند و رضایت‌نامه‌شان به بیمارستان‌ها تنها شامل تست آنفلوآنزا می‌شود.

"البته شهردار نیویورک بالاخره در ۲۳ ماه مارس به اداره بهداشت این شهر اجازه داد که از همین روش استفاده کند - یعنی حدود یک ماه بعد از آن که اداره بهداشت شروع به جمع‌آوری نمونه بزاق‌ها کرده بود - اما آن وقت دیگر کرونا حسابی در نیویورک ریشه دوانده بود."

آقای داهیگ همچنین رقابت سیاسی میان اندرو کومو، فرماندار نیویورک (دموکرات) و بیل دبلاسیو، شهردار نیویورک‌سیتی ( باز هم دموکرات) را از دیگر دلایل ناهماهنگی و تاخیر در اقدامات پیشگیرانه در این ایالت پرجمعیت آمریکا دانسته و برای اثبات نظر خود به تعارضات آشکار در اظهارات موازی این دو مقام سیاسی اشاره کرده است.

"در هفدهم مارس، بیل دبلاسیو به مردم نیویورک گفت 'آماده اجرای فرمان احتمالی قرنطینه' شوند. اما در همان روز اندرو کومو، فرماندار، به یک خبرنگار گفت: 'قرار نیست اصلا دستور ماندن در خانه صادر شود'. کارمندان دفتر اندرو کومو حتی یواشکی به خبرنگاران می‌گفتند که شهردار دبلاسیو 'روان‌پریشانه' عمل می‌کند. سه روز بعد (بیستم مارس) اندرو کومو با صدور یک فرمان اجرایی همه فعالیت‌ها در نیویورک را متوقف کرد که در عمل همان قرنطینه‌ای بود که مقام‌ها در کالیفرنیا، واشنگتن و جاهای دیگر صادر کرده بودند. سخن‌گوی شهردار د بلاسیو گفت که موضع شهرداری عوض شده چون وضعیت عوض شده. سخنگوی فرماندار هم در اظهاراتی مشابه گفت که آقای کومو آشکارا درباره جدی بودن این همه‌گیری هشدار داده است اما سعی کرده به نحوی عمل کند که مردم را نهراساند."

"امروز در ایالت نیویورک گمان می‌رود که بیش از ۱۵ هزار نفر بر اثر کووید۱۹ جان باخته‌اند. در واشگتن اما این آمار تا هفته پیش کمتر از ۷۰۰ نفر بوده. اکنون نیویورک همان قوانین ماندن در خانه و فاصله اجتماعی را به اجرا گذاشته که سیاتل آغاز کرد. داده‌های گوگل از اطلاعات تلفن‌های همراه افراد نشان می‌دهد که در سیاتل حدود ۲۵ درصد جمعیت از ۶ مارس در خانه ماندند. این در حالی است که در نیویورک این داده‌های گوگل، یک هفته دیرتر به چنین درصدی می‌رسد."

تام فرایدن، مدیر سابق مرکز کنترل بیماری‌های آمریکا (سی‌دی‌سی) به نیویورکر گفته از نظر او اگر نیویورک اقدامات پیشگیرانه و محدودیت‌های کرونا را فقط ۱۰ روز زودتر آغاز کرده بود می‌توانست از مرگ ۵۰ تا ۸۰ درصد قربانیان جلوگیری کند.

نتیجه‌گیری این مقام بهداشتی سابق آمریکا فراتر از مرزهای آمریکا درباره کشورهایی چون اسپانیا، ایتالیا، فرانسه، بریتانیا، ایران، ترکیه و بسیاری از کشورهای دیگر که به اذعان خودشان "دیر متوجه گسترده‌شدن ویروس" شدند یا در وضع محدودیت‌های قرنطینه تعلل کردند هم احتمالا صادق است.

در تصویری بزرگتر، کارشناسان می‌گویند اگر چین درباره ظهور بیماری کووید۱۹ و انتقال انسان به انسان ویروس جدید کرونا دو یا سه هفته زودتر اطلاع‌رسانی کرده بود، احتمالا بین ۷۰ تا ۹۰ درصد قربانیان کرونا در جهان اکنون زنده بودند و به همین نسبت تعداد مبتلایان به این ویروس که روز دوشنبه، ۲۷ آوریل، شمارش از مرز ۳ میلیون نفر گذشت، کمتر می‌‎بود.

بیشتر بخوانید

• نیوزیلند: فعلا کرونا را 'ریشه‌کن' کردیم
• شمار قربانیان کرونا در آمریکا از ۵۰ هزار نفر گذشت

حق نشر عکس The New Yorker کرونا چه طور معایب نظام بهداشتی آمریکا را برملا کرد؟

نیویورکر که بسیاری به آن لقب "سنگ معیار" نشریات آمریکایی را داده‌اند شماره بعدی خود که قرار است هفته آینده، ۴ مه، منتشر شود را به بررسی کاستی‌هایی که آمریکا را به کانون کرونا در جهان بدل کرده اختصاص داده است.

سیدارتا موکرجی، پزشک و نویسنده برنده جایزه پولیتزر، در گزارشی که روی جلد شماره جدید نیویورکر قرار گرفته به این موضوع پرداخته که چه طور همه‌گیری ویروس جدید کرونا معایب سیستم درمانی ایالات متحده را نمایان کرده است.

او گزارش خود را با مثالی از ژاپن در فوریه سال ۱۹۹۷ شروع کرده است که کارخانه آیشین ساییکی، بزرگترین تولید‌کننده یک قطعه کوچک تویوتا، دچار حریق می‌شود و خط تولید این ابرگروه خودروسازی جهان -که فقط برای چند روز دیگر این قطعه را در اختیار داشته- با خطر تعطیلی روبرو می‌شود اما مدیران تویوتا تنها ظرف سه روز موفق می‌شوند با ارایه جزییات نحوه تولید این قطعه، چند شرکت دیگر را آماده تولید آن کنند و تویوتا از سقوط به یک بحران بزرگ نجات می‌یابد.

"پزشکی فقط یک پزشک با کیف چرمی سیاه نیست. پزشکی شامل زنجیره‌ای پیچیده از سیستم‌ها و فرآیندهای بهداشتی و سلامتی است. پزشکی یک نظام پویا است که خدمات بهداشتی ارایه می‌کند؛ از قرص آنتی بیوتیک به کودکی که گلودرد عفونی گرفته تا کلیه جدید به بیماری که کلیه آن جوابش کرده. پزشکی همچنین برنامه تحقیقاتی و تهیه دستورالعمل‌هایی است که از آزمایشگاه شروع و به تخت بیمار ختم می‌شوند. پزشکی شامل تدوین پروتکل‌ها، سنجش کیفیت خدمات کلینیکی و کارآیی و تایید داروها و نسخه‌هاست. نظام سلامت و پزشکی همچنین شامل چگونگی گردش اطلاعات و مرتبط کردن اطباء و کادر درمان و پرستاری است تا کیفیت خدمات بهداشتی را به طور مداوم بهبود بخشد. اپیدمی کرونا، به ما نشان داد که در برخی از این حوزه‌ها چه توانایی‌های ارزشمندی داریم. اما همزمان نمایان کرد که در چه حوزه‌هایی ضعیف و حتی شکننده هستیم... نظامی که تصور می‌کردیم هم ایستایی دارد -پایدار و با ثبات است- هم توان تنظیم و اصلاح خود را دارد و مانند بدن ما، حالش خوب است. اما اپیدمی کرونا ثابت کرد که این سیستم به چالش‌ها بزرگ بسیار حساس است، دقیقا مانند بدن که ممکن است به بیماری‌های جدی واکنش شدید نشان دهد. حالا همه می پرسند که کی به حالت عادی باز می‌گردیم. اما من به عنوان یک پزشک و محقق، نگرانم که بازگشت به وضعیت نرمال ما را از یادگیری درباره کاستی‌های این سیستم غافل کند. نباید به دنبال بازگشت باشیم باید به فکر بازبینی باشیم."

حق نشر عکس The New Yorker Image caption مجله نیویورکر در شماره جدید خود به کاستی‌های سیستم پزشکی آمریکا در خلال اپیدمی کرونا پرداخته است

دکتر موکرجی در ادامه این گزارش مفصل به نقایصی چون کمبود ماسک و اقلام محافظت‌کننده پزشکی در آمریکا اشاره کرده و این که چه طور بی‌توجهی دولت فدرال به حمایت از تولید داخلی محصولاتی چون ماسک ان۹۵ (در دوران باراک اوباما) و وابستگی آمریکا به واردات این ماسک‌ها از چین، بیمارستان‌های آمریکا را با بحران جدی از زمان آغاز اپیدمی کرونا روبرو کرده است. او این پرسش را مطرح کرده که چرا ابرکارخانجات آمریکایی نتوانستند مانند تویوتا ژاپن به سرعت خود را با وضعیت اضطراری تطبیق دهند.

"در هنگام وضعیت اضطراری، ارایه خدمات بهداشتی نیازمند تامین اقلام محافظتی برای کادر درمان، شامل ماسک، دستکش و روپوش پزشکی، و تجهیزات مورد نیاز بیماران، یعنی کپسول اکسیژن و دستگاه تنفس مصنوعی برای بیماران است. در فقدان داروی شفابخش، خدمات بهداشتی بیشتر جنبه حمایتی و نگهدارنده دارد. وقتی که اپیدمی ادامه می‌یابد، رساندن این تجهیزات و پشتیبانی از بیمارستان‌ها مانند اعزام نیروی تازه نفس به خط مقدم جنگ است که نیاز به برنامه‌ریزی با دقت و هماهنگ دارد. تویوتا توانست ظرف چندروز خط تولید در آتش نابود شده را جایگزین کند اما در عوض در اینجا (آمریکا) زیرساخت‌های سیستم بهداشتی یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان از هم پاشید، مانند خانه یکی از آن سه بچه خوک که با کاه ساخته بود و با فوتی از هم پاشید."

بیشتر بخوانید

• کارخانجاتی که توانستند با هوشمندی از رکود ایام کرونا فرار کنند

دکتر موکرجی در ادامه این گزارش مفصل به ماجرای کارخانه پرستیژ آمریتک (Prestige Ameritech) در تگزاس اشاره کرده که چه طور مدیرعامل آن بارها تلاش کرده بوده به کاخ‌سفید و بیمارستان‌ها و مرکز کنترل بیماری‌های آمریکا گوشزد کند که باید از خط تولید ماسک‌های ان ۹۵ در داخل کشور حمایت کنند تا به هنگام وقوع یک اپیدمی کشور دچار بحران نشود. اما آن طور که در گزارش نیویورکر آمده صدها نامه و ایمیل مایکل بوئن، مدیر این کارخانه، چه در سال ۲۰۱۰-۲۰۰۹ که برای کاخ‌سفید تحت امر باراک اوباما ارسال شد و چه در سال ۲۰۱۷ که برای دولت دونالد ترامپ فرستاده شد، بی‌جواب مانده و همه او را "پارانویید و دچار وسواس فکری درباره خطر اپیدمی‌ها" خوانده‌اند.

حرف‌های برنی سندرز حالا بیشتر با عقل جور می‌آید

همزمان با انتشار گزارش‌های تحقیقی-انتقادی درباره کاستی‌های سیستمی و مدیریتی در نحوه مواجهه آمریکا با اپیدمی کرونا، برنی سندرز، سناتور ترقی‌خواه که با کناره‌گیری از رقابت‌های درون حزبی دموکرات‌ها، عملا نامزدی جو بایدن را قطعی کرده، همچنان در شبکه‌های اجتماعی چون فیسبوک، اینتساگرام و توییتر به تلاش‌هایی که خود آن را "یک انقلاب" برای اصلاح آمریکا خوانده، ادامه می‌دهد.

بگذر از پست اینستاگرام شماره از berniesanders View this post on Instagram

A post shared by Bernie Sanders (@berniesanders) on Apr 28, 2020 at 6:44pm PDT

پایان پست اینستاگرام شماره از berniesanders

کپی‌رایت تصویر berniesanders berniesanders

او در ویدیوی که روز سه‌شنبه، ۲۸ آوریل، منتشر کرده یک بار دیگر بر نیاز به اصلاح ساختاری نظام بهداشتی و بیمه درمانی آمریکا را تاکید می‌کند و می‌پرسد: "چرا باید کشوری که مردم آن سالانه به طور متوسط دو برابر دیگر مردمان جهان برای بیمه درمانی و خدمات بهداشتی هزینه می‌کنند به هنگام یک همچنین اوضاعی حتی پزشکان آنها ماسک و دستکش نباید داشته باشند؟"

برنی سندرز که ایجاد بیمه همگانی و مشترک برای همه آمریکایی‌ها را یکی از ارکان اصلی کارزار انتخاباتی خود و همچنین انقلاب اجتماعی که رهبری‌اش را دارد توصیف می‌کند، در این ویدئو وعده داده که همچنان در مقام یک سناتور و جلودار جنبش ترقی‌خواهی چپ‌گرا برای ایجاد این تغییرات تلاش کند.

بیشتر بخوانید

• کرونا در رسانه‌های آمریکا؛ بازار 'روغن‌بنفشه‌فروشان' آمریکایی رونق گرفت
• کرونا در رسانه‌های آمریکا؛ 'لیسنده' آمریکایی هم بازداشت شد
• چرا تئوری آغاز کرونا از آزمایشگاهی در چین بالا گرفته؟
• در رسانه‌های آمریکا؛ قرنطینه کرونا چه موقع باید لغو شود؟
• کرونا؛ چرا بعضی رسانه‌ها پخش زنده کنفرانس‌ خبری ترامپ را متوقف کردند