کرونای سیاسی خیز بر می‌دارد…

چکیده :ممکن است چند صباح دیگری هم بر سروکله هم بزنیم و به این دلخوش باشیم که با داشته‌های‌مان و با ضرب و زور و امید بستن به شیوه‌های گذشته و روش‌های تند و خشن بتوانیم همین راه را به پیش برویم؛ اما آخر آن، به جایی می‌رسیم که دیگر حتی بازگشت و اصلاح مسیر هم ممکن...

مجید یونسیان

هنوز سایه‌های سنگین کروناویروس کمرنگ نشده و خطر در کمین است که رقبای روحانی عجله دارند کار را یکسره کنند و خمیری را که به تنور مجلس زده‌اند؛ خام‌خام به خورد مردم بدهند. ترسی هم از سوءهاضمه احتمالی مردم و جامعه ندارند.

نزاع پنهانی برای ریاست مجلس آینده حتی اصولگرایان را هم نگران و سراسیمه کرده است. صف‌بندی‌ها، یارگیری‌ها، خط‌ونشان کشیدن‌ها، همه‌وهمه نشان می‌دهد که هنوز بحران کرونا خیلی‌ها را سرعقل نیاورده است.

فعالان و بازیگران این جریان تصور می‌کنند که می‌توان به گذشته بازگشت و زیر چتر شعارها و آرمان‌هایی که سال‌ها نادرستی آن تجربه شده، جامعه را اداره کرد.

حداقل کروناویروس باید به اهالی سیاست‌پیشه این درس را داده باشد که بدون همبستگی اجتماعی، بدون اتکای به مردم، بدون اصلاح ناکارآمدی‌ها و بدون تجدیدنظر در سیاست‌های گذشته، ادامه اداره جامعه ممکن نیست.

اینکه تصور کنیم که با جنگیدن با همه دنیا و نادیده گرفتن ضرورت منطقی همکاری و تعامل با دیگر کشورها می‌توانیم همچنان پشت حصارهای ضخیمی که دور خود کشیده‌ایم، به پیش برویم؛ خیال باطلی است.

ممکن است چند صباح دیگری هم بر سروکله هم بزنیم و به این دلخوش باشیم که با داشته‌های‌مان و با ضرب و زور و امید بستن به شیوه‌های گذشته و روش‌های تند و خشن بتوانیم همین راه را به پیش برویم؛ اما آخر آن، به جایی می‌رسیم که دیگر حتی بازگشت و اصلاح مسیر هم ممکن نیست.

تجربه نشان داده که هیچ‌کدام از جناح‌های سیاسی موجود در ایران، قادر و توانا برای حل مشکلات جامعه نیستند و باز، تجربه نشان داده که این جناح‌ها همکاری و تعامل با یکدیگر را هم بلد نیستند.

چرا؟ چون قادر به گذشت نیستند. چون مرغ همه آنها یک پا بیشتر ندارد. چون سال‌ها وقت خودشان و سرمایه مردم را به هدر داده‌اند. چون یاد نگرفته‌اند که حکمرانی و اداره یک جامعه نیازمند علم، گذشت و کاربلدی است.

دوره منم‌منم‌های فردی و جناحی گذشته است. دوره اثرگذاری چهره‌ها و شخصیت‌های کاریزماتیک نیز گذشته است. اکنون دوره کار جمعی، منطقی، واقع‌گرایی و کاربلدی است.

دوره‌ای است که مردم دیگر زینت‌المجالس نباید باشند. باید مردم را به متن جامعه کشاند. باید مدیریت را به‌دست مردم سپرد. بدون مردم (“همه مردم” و نه اقلیتی که خود را همه‌کاره مردم می‌دانند)، هیچ موفقیتی حاصل نخواهد شد.

اگر کرونا ویروس را با همبستگی ملی شکست بدهیم که حتما اینگونه است؛ اما حاملان و شیوع‌دهندگان ویروس سیاسی جنگ‌طلبی و فرقه‌گرایی و گروه‌بازی و باندبازی با این خیزی که برداشته‌اند؛ جامعه را به نابودی خواهند کشاند…