آخرین رقص: چرا همه از مستند مایکل جردن و شیکاگو بولز حرف می‌زنند؟

حق نشر عکس Getty Images Image caption مایکل جردن و دنیس رادمن یک قهرمانی دیگر در ان‌بی‌ای را جشن می‌گیرند

مستند "آخرین رقص" داستان تلاش مایکل جردن و سایر غول‌های تیم شیکاگو بولز برای ششمین قهرمانی در لیگ ملی بسکتبال آمریکا است. مجموعه‌ای که شامل تصاویری از فصل ۹۸-۱۹۹۷ "ان‌بی‌اِی" است که تا به حال دیده نشده است.

حتی گزارش‌هایی منتشر شده که این سریال تبدیل به محبوب‌ترین سریال شرکت نتفلیکس در جهان شده است.

نمی‌توان منکر تاثیر قرنطینه در دوران کرونا و در خانه ماندن بسیاری از مخاطبان شد، همان طور که نباید عطشی که بسیاری برای دیدن پشت صحنه عملکرد یکی از نخبه‌ترین تیم‌های تاریخ بسکتبال و یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ ورزش دارند را نادیده انگاشت.

این مطلب به برخی از نکات جالب این سریال مستند می‌پردازد.

جردن باید تلاش می‌کرد

شش قهرمانی ان‌بی‌ای، ۱۴ حضور در آل استار، ۵ بار ارزشمند‌ترین بازیکن ان‌بی‌ای، ۲ مدال طلای المپیک، مارک کفش ورزشی "ایر جوردن" و بازی در فیلم هرج‌ومرج فضایی.

همه ما می‌دانیم مایکل جردن بزرگ‌ترین بازیکن بسکتبال تاریخ (یا دست‌کم یکی از بزرگ‌ترین‌ها) است، اما او برای تبدیل شدن به آن چیزی که بود، سخت تلاش کرد و عرق ریخت.

اول از همه این که مایکل در دوران بچگی بهترین بازیکن خانواده نبود و باید با برادرش لری رقابت می‌کرد. البته ذهنیت پدرش هم نقش پررنگی در سوق دادن او به تلاش سخت داشت.

جیمز، پدر مایکل می‌گوید: "اگر می‌خواهید بهترین عملکرد را از مایکل بیرون بکشید، به او بگویید که نمی‌تواند کاری را انجام دهد."

او تا سال دوم دبیرستان جایی در تیم مدرسه نداشت، اما این برایش فقط به معنی تلاش بیشتر بود. روی ویلیامز، دستیار مربی تیم کارولینای شمالی می‌گوید که جردن به او گفته بود: "من به تو نشان می‌دهم که هیچ کس نمی‌تواند مثل من، سخت کار کند."

یک داستان از دومین فصل حضور در شیکاگو بولز، وجدان کاری جردن را نشان می‌دهد. پس از کسب جایزه سال بهترین تازه‌کار ان‌بی‌ای در فصل ۸۵-۱۹۸۴، پای جردن شکست. سرخورده از خانه‌نشین شدن به دانشگاه‌اش بازگشت و بدون اطلاع مربیان تیم خودش را برای بازگشت آماده کرد.

او می‌گوید: "وقتی به بولز برگشتم، عضلات پشت ساق در پای مصدومم قوی‌تر از عضلات ساق پای سالمم شده بود."

دکتر تیم گفته بود اگر بازی کند، ۱۰ درصد این شانس را دارد که حرفه‌اش را تمام کند، اما جردن مصرانه پافشاری می‌کرد و مربیان به او اجازه دادند تا در هر مسابقه هفت دقیقه بازی کند و به این ترتیب کاری کرد که تیمی متوسط راهی بازی‌های پلی‌آف شود.

سال‌ها طول کشید تا جردن احساس کند عضو تیمی موفق است و در کلاس اسطوره‌های ان‌بی‌ای مانند مجیک جانسون و لری برد، قرار دارد.

سال ۱۹۹۱، شیکاگو بولز با جردن سرانجام توانست دیترویت پیستونز را در کنفرانس شرق کنار بزند و راهی فینال ان‌بی‌ای شود؛ جایی که لس‌آنجلس لیکرز با جانسون در انتظار این تیم بود. جانسون می‌گوید: "جردن دستانش رو دور من حلقه کرد و بلافاصله اشک از چشمانش جاری شد."

حق نشر عکس Getty Images Image caption مایکل جردن و اسکاتی پیپن در سال ۱۹۹۷ اسکاتی پیپن تحقیر شد

اسکاتی پیپن بهترین بازیکن پست دو (شوتینگ گارد) بسکتبال جهان بود؛ هیولایی در بازی همراه با ظرافت‌های تکنیکی.

جردن می‌گوید: "هرجا مردم از مایکل جردن حرف می‌زنند باید از اسکاتی پیپن هم صحبت کنند. من او را بهترین هم‌تیمی‌ام می‌دانم."

در یکی از داستان‌های فرعی مجموعه ما می‌فهمیم که پیپن در مقایسه با سایر بازیکنان چه قرارداد تحقیرآمیزی داشت.

در قسمت دوم، ما متوجه می‌شویم که طی فصل ۹۸-۱۹۹۷، او از نظر کسب امتیاز، ریباند و دقایق حضور در زمین دومین بازیکن شیکاگو بولز و از نظر پاس گل بهترین بازیکن تیم بود؛ در حالی که از نظر حقوق دریافتی در رتبه ششم قرار داشت.

در میان کل بازیکنان ان‌بی‌اِی هم او در آن زمان رتبه ۱۲۲ را از نظردریافت حقوق داشت.

به عنوان یکی از ۱۲ فرزند خانواده‌ای فقیر که از آرکانزاس آمده بود، او در سال ۱۹۹۱ قراردادی طولانی مدت به ارزش ۱۸ میلیون دلار بسته بود تا آینده‌اش را تضمین کند.

پیپن می‌گوید: "با خودم می‌گفتم تضمینی نیست که مصدوم نشوم و نتوانم پول درآورم و نباید ریسک کنم. باید مطمئن می‌شدم که اطرافیانم تامین می‌شوند."

همان طوری که پیش‌بینی می‌شد این قضیه دردسرساز شد. او در فصل ۹۸-۱۹۹۷ پس از جراحی به جری کراوس، مدیرکل تیم گفت که دیگر هرگز برای بولز بازی نمی‌کند. هرچند که در پایان پیپن به تیم بازگشت.

حق نشر عکس Getty Images Image caption دنیس رادمن در سال ۱۹۹۷ دنیس رادمن گاهی فقط باید به تعطیلات می‌رفت

احتمالا شما در سال‌های اخیر خبرهای زیادی در مورد ارتباط دنیس رادمن و کره شمالی شنیده‌اید.

در دهه ۱۹۹۰ او "پسر بد" بسکتبال بود که به دلیل مدل موی رنگارنگ، لباس‌های نامتعارف و رابطه‌اش با مدونا معروف بود.

و حالا با توجه به آن چه در مجموعه آخرین رقص می‌بینیم، متوجه می‌شویم که او گاهی فقط به تعطیلات نیاز داشت. بنابراین شما باید همواره در گوشه ذهنتان این نکته را در نظر می‌گرفتید که اگر از او بخواهید برگردد، ممکن است این کار را نکند.

در قسمت سوم داستانی حیرت‌انگیز در مورد علاقه رادمن به تعطیلات گفته می‌شود، اواسط فصل بود که اسکاتی پیپن برای مدتی شرایط بازی نداشت و رادمن جای او را پر کرده بود.

جردن می‌گوید: "وقتی که اسکاتی حضور نداشت، دنیس یک شهروند نمونه بود. درست کارش را انجام می‌داد و همین هم عصبانی‌اش می‌کرد. به همین دلیل وقتی اسکاتی برگشت، دنیس درخواست مرخصی کرد."

فیل جکسون، مربی تیم به رادمن ۴۸ ساعت مرخصی در لاس‌وگاس داد. اما جردن شک داشت هم‌تیمی‌اش سر موقع برگردد: "فیل، تو این رفیق را فرستادی تعطیلات، ما دوباره او را نمی‌بینیم. گذاشتی به لاس‌وگاس برود، شک نکن که دیگر او را نخواهیم دید."

اتفاقی که افتاد این بود که رادمن، کارمن الکترا، دوست دختر آن زمانش را ترک موتور نشاند و راهی مهمانی شد. نیازی به گفتن نیست که او پس از ۴۸ ساعت برنگشت.

الکترا می‌گوید: "مسئله‌ای که در مورد دنیس وجود دارد این است که او باید فرار می‌کرد. دوست داشت بیرون برود و اوقاتش را در کلاب‌ها بگذارد. این ماجرا قابل توقف نبود، او روحیه‌ای وحشی داشت."

جردن می‌گوید که برای بیدار کردن او بالای سرش رفت اما نمی‌گوید "چه کسی" یا "چه چیزی" در تختخواب بود.

مربیان و هم‌تیمی‌های سابق رادمن با این وضعیت کنار آمده بودند تا او بهترین بازدهی را داشته باشد؛ شما باید او را به قلاده‌ای با طناب طولانی وصل می‌کردید.

چاک دالی، مربی سابق او می‌گوید: "نمی‌توانید روی موستانگ زین بگذارید."

رادمن که پنچ بار قهرمان بسکتبال آمریکا شده بود، به خوبی از اهمیت خودش برای شیکاگو بولز خبر داشت: "تا حد مرگ عاشق مایکل جردن بودم. اسکاتی پیپن را دوست داشتم، تمام آن بچه‌ها را. اما آن‌ها واقعا کارهایی که من کردم را نمی‌کردند."

حق نشر عکس JEFF HAYNES Image caption فیل جکسون در سال ۱۹۹۷ - او با شیکاگو بولز افتخارات فراوانی کسب کرد فیل جکسون سرمربی تک‌رو

فیل جکسون، مردی بود که شیکاگو بولز را به سوی موفقیت‌هایش هدایت کرد. اما او هم مانند رادمن، کمی تک‌رو بود. راستش را بخواهید او حتی یک کتاب هم در مورد تک‌رو بودن نوشته است.

کتاب "تک‌رو" نوشته فیل جکسون و چارلز روزن در سال ۱۹۷۵ منتشر شد. در این کتاب او در میان سایر مسائل از تجربه‌هایش در دوران جوانی می‌گوید و این که یکبار در اثر مصرف اسید، توهم زده بود که شیر است و "در ساحلی در لس‌آنجس غرش می‌کرد."

جکسون تکنیک‌های ذن بودایی و تاریخچه بومیان آمریکا را وارد تمرینات تیمش می‌کرد.

فیل جکسون از دنیس رادمن به عنوان یک "هکویا" یا "آدمی که عقب عقب راه می‎‌رود" نام برد. در فرهنگ بومیان آمریکا این کلمه‌ای است برای توصیف کسانی که خلاف جریان آب شنا می‌کنند و حرکت و واکنش‌هایشان برعکس اطرافیان است.