علی جلالیان: دلیل انتقال زینب را به زندان قرچک ورامین نمی‌دانیم

علی جلالیان، پدر زینب جلالیان، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد، می گوید دخترش را بدون اطلاع قبلی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین در جنوب تهران منتقل کرده‌اند.

مسئولان قضایی و امنیتی تاکنون توضیحی درباره انتقال خانم جلالیان به زندان قرچک نداده‌اند. پیشتر گزارش‌هایی از انتقال او به محلی نامعلوم منتشر شده بود.

آقای جلالیان گفت: "ما نمی‌دانیم برای چه زینب را منتقل کرده‌اند. به او گفته بودند دادگاه کرمانشاه تو را خواسته، می‌بریم دادگاه و دوباره برمی‌گردانیم. سرش کلاه گذاشتند، بردند کرمانشاه، زندان آنجا قبول نکرد، برده‌اند قرچک."

"زندان خوی که بود ما می‌توانستیم گاهی او را ملاقات کنیم البته چند ماه بود که در زندان خوی هم نمی‌گذاشتند زینب را ببینیم. اما الان که او را برده‌اند حتی اگر ده سال یا بیست سال هم بگذرد ما نمی‌توانیم برویم برای ملاقات. من مریض هستم، ۷۵ سال سن دارم مادرش مریض است و ۸۰ سال سن دارد و هیچ امکانی نداریم."

زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد، متولد ۱۳۶۱ است و از آذر سال ۸۶ در زندان به سر می‌برد، او سنگین‌ترین حکم (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن در ایران دارد.

خانم جلالیان سال ۸۸ به اتهام خروج غیرقانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه با عضویت در پژاک به اعدام محکوم شده بود؛ حکمی که با یک درجه تخفیف و به گفته وکیلش، با عفو رهبری تبدیل به حبس ابد شد.

• 'حکم اعدام زینب جلالیان به حبس ابد تقلیل یافت'
• 'خودزنی وخوردن مشت‌مشت قرص'؛ تصویری از زندان زنان قرچک
• سازمان ملل خواهان آزادی 'فوری' زینب جلالیان، فعال سیاسی کرد، شد

خانم جلالیان بیش از ۱۳ سال است بدون مرخصی زندانی است و خانواده‌اش می‌گویند که پی گیری‌های آنها برای مرخصی فرزندشان تاکنون بی‌نتیجه بوده است. او به بیماری "ناخنک چشم" مبتلا است که نیاز به درمان و رسیدگی دارد.

براساس قوانین ایران، سازمان زندان‌ها موظف به انتقال زندانیان به نزدیک‌ترین زندان به محل سکونت خانواده آنها است. تبصره یک ماده ۲۳۴ آئین نامه سازمان زندان‌ها می‌گوید که این سازمان "باید ترتیبی اتخاذ نماید که محکومان با درخواست شخصی در نزدیک‌ترین زندان محل سکونت خانواده خود تحمل کیفر نمایند."

آقای جلالیان گفت او و خانواده‌اش نگران ابتلای زینب به کرونا در زندان قرچک هستند: "زینب دیروز به تلفن مادرش زنگ زده بود و گفته بود وضعیت زندان خیلی خراب است، همه معتادند، کرونا هم هست، همه مریض هستند. زینب گفته او را از این زندان به جای دیگری منتقل کنند اما قبول نکرده‌اند. خیلی ناراحت بود گفت وضعیت خیلی بد است. غذای درست و آب سالم نیست."

در حالی که براساس آئین نامه سازمان زندان‌ها، محکومان بیش از پانزده سال و حبس ابد با گذراندن حداقل سه سال از مدت محکومیت می‌توانند از مرخصی استفاده کنند، زینب جلالیان بیش از سیزده سال است از مرخصی محروم است.

پدر او گفت: "گفتند آدم سیاسی است برای همین مرخصی نمی‌دهیم، بعد خودشان چند بار گفتند سند آماده کن برای مرخصی. آماده کردیم اما دروغ گفتند و مرخصی ندادند. می‌رویم دادگاه پیگیری، می‌گویند برو به جهنم، چرا آمدی. دختر را از بیست سالگی تا الان، سیزده سال است در زندان نگه داشته‌اند و یک روز هم مرخصی ندادند خب حالش خراب می‌شود دیگر. حالش خیلی خراب است."

امیرسالار داوودی، وکیل خانم جلالیان که اکنون خودش هم زندانی است پیش از بازداشت به کمپین بین‌المللی حقوق بشر گفته بود مرخصی موکلش را منوط به مصاحبه تلویزیونی کرده‌اند و افرادی از وزارت اطلاعات و سپاه، همچنان از موکلش می‌خواهند مقابل دوربین بنشیند و علیه خود مصاحبه کند.

به گفته آقای داوودی مسئله این است که "نگاه‌شان به زینب نگاه امنیتی است و فکر می‌کنند که احتمالا باید امتیازات لازم را از زینب بگیرند. فکر می‌کنند به قدر کافی باید زینب را خلع سلاح کنند به زعم خودشان و بعد موجبات آزادی‌اش را فراهم کنند."

سازمان ملل و سازمان‌های حقوق بشری بارها خواستار آزادی زینب جلالیان شده‌اند.

براساس گزارش این نهادها، "زینب جلالیان طی دوران حبس به بیماری ناخنک چشم مبتلا شده و هم‌اکنون با از دست دادن توانایی دیدن دور در هر دو چشم در معرض نابینایی قرار دارد. او همچنین طی سال‌های بازداشت به عفونت شدید روده و خونریزی داخلی مبتلا شده و نیاز به درمان فوری و تخصصی دارد."

"با وجود اعلام آمادگی خانواده زینب برای تقبل هزینه درمان، ماموران امنیتی تاکنون با انتقالش به خارج از زندان برای درمان موافقت نکرده‌ و در آخرین اقدام اسفند سال ۱۳۹۴ اعزام او به بیمارستان را مشروط به گروگان نگه‌داشتن یکی از اعضای جوان خانواده‌اش کردند."