خورخه ماسویدال؛ از حیاط پشتی یک رخت‌شوی‌خانه تا 'بدترین' مبارز

حق نشر عکس Getty Images Image caption ماسویدال در ۱۴ سالگی مبارزه خیابانی در میامی را آغاز کرد

خورخه ماسویدال با آرامش به دیوار قفس تکیه داده. در حالی‌که دست‌هایش را پشتش گرفته، با خونسردی به رقیبش در آن‌سوی قفس لبخند می‌زند؛ حال و هوایی کاملا متفاوت با آنچه قرار است تا لحظاتی بعد اتفاق بیفتد.

در مسابقات یو‌اف‌سی ۲۳۹ که ژوئیه گذشته در لاس‌وگاس برگزار شد، وقتی داور شروع مسابقه دسته سبک‌وزن میان ماسویدال و بن ‌اسکرن را اعلام کرد، سکوت سالن را فراگرفت و تنها صدای پچ‌پچ و سوت‌های گاه و بی‌گاه در حمایت از این دو مبارز آمریکایی از میان هواداران به گوش می‌رسید.

اما چند ثانیه بعد، با پیچیدن صدای ضربه‌ای شدید در سالن، اوضاع دگرگون شد.

این صدای ضربه‌ای بود که ماسویدال در حال پرش با زانوی خود به آکرسون زد و او را ناک‌اوت کرد. اکرسون مثل مجسمه‌ای که واژگون شده باشد بی حرکت روی زمین افتاده بود و صدای فریادهای یکپارچه بیش از ۱۸ هزار تماشاچی حاضر در سالن که شوکه شده بودند، گوش را کر می‌کرد.

• مرگ رمزآلود قهرمان بوکس جهان؛ جنایت، هروئین یا سکته؟
• جاشوا- روئیز؛ پشت صحنه ۲۴ ساعتی که بوکس را غافلگیر کرد
• جنگجویی خیابانی با چاقویی بین دندان‌هایش
• مک‌گرگور- نورماگمدف؛ مبارزه در قفس با چاشنی مذهب و سیاست
• از لاغر غیر قابل اعتماد تا 'هیولای' عضلانی؛ ماجرای ظهور آداما ترائوره

خورخه ماسویدال به ۵ ثانیه نیاز داشت تا سریع‌ترین ناک‌اوت تاریخ یو‌اف‌سی را به نام خود ثبت کند. لحظه‌ای سرنوشت‌ساز که این مبارز ۳۵ ساله اهل میامی را به نقطه اوج دوران حرفه‌ای خود رساند. ماسویدال حالا یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های هنرهای رزمی ترکیبی (ام‌ام‌ای) در دنیاست.

تا پیش از آن مسابقه در وگاس، بخش عمده زندگی و حرفه ماسویدال با مبارزه‌هایی کاملا متفاوت در مکانی بسیار دور تعریف می‌شد. داستان دگردیسی این مبارز از ۱۶ سال پیش آغاز شد، از حیاط پشتی یک رخت‌شوی‌خانه در میامی که زیر تیغ آفتاب، پوست انداخته بود.

حق نشر عکس Getty Images Image caption خورخه ماسویدال به ۵ ثانیه نیاز داشت تا سریع‌ترین ناک‌اوت تاریخ یو‌اف‌سی را به نام خود ثبت کند

ماسویدال منتظر است. حیاطی که در آن ایستاده معمولا خالی است، اما حالا لب به لب از آدم پر شده. جمعیتی مشتاق گرداگرد دو مرد با بالاتنه لخت جمع شده‌اند و منتظر شروع مبارزه مشت‌‌زنی بدون دستکش آن‌ها هستند.

یکی از این دو مبارز با نام "ری" شناخته می‌شود. او به خاطر مبارزه‌های خیابانی خوفناکش در میامی معروف بود. ری ۱۸۳ سانتیمتر قد و ۹۰ کیلوگرم وزن دارد. مبارزه شروع می‌شود و او خیلی زود ماسویدال را با ضربه شدید دست راست خود نقش زمین سیمانی حیاط می‌کند.

جمعیت از هیجان نعره می‌کشد. مبارزه خیلی زود به پایان می‌رسد. ری برنده مسابقه است اما کارش هنوز تمام نشده. او به ماسویدال که مویش را دم‌اسبی بسته نگاهی می‌اندازند و از او می‌خواهد داخل حیاط بازگردد. رویداد اصلی همچنان ادامه دارد.

ماسویدال می‌گوید:‌ "هیچ خصومتی در کار نبود. این فقط رقابت شدید میان دو مرد بود که با هم دعوا می‌کردند. وقتی می‌باختم سمت رقیب می‌رفتم، با او دست می‌دادم و بغلش می‌کردم. "

ماسویدال در ماشین خود در حال خرید غذا از رستوران مک‌دونالد بود که به او زنگ زدند و پرسیدند دوست دارد با ری مبارزه کند. تماس از سوی کیمبو اسلایس بود. بوکسور و مبارز فقید ام‌ای‌ای که سال ۲۰۰۳ با انتشار مبارزه‌های خیابانی خود در یوتیوب محبوب شد. ماسویدال تا آن طرف شهر رانندگی کرد تا همان روز با ری ملاقات کند.

ماسویدال می‌گوید: "من و کیمبو در یک باشگاه تمرین می‌کردیم. او من را موقع تمرین دیده بود . چند بار با هم حرف زده بودیم و کمی همدیگر را می‌شناختیم. همان موقع بود که از من پرسید دلم می‌خواهد در حیاط پشتی‌اش مبارزه کنم. بقیه داستان هم که دیگر معلوم است."

ماسویدال مبارزه خیابانی را از ۱۴ سالگی شروع کرد. سال ۲۰۰۴ وقتی با ری مبارزه کرد، ۱۸ سال داشت و حدود یک سال بعد از آن هم دوباره از او شکست خورد.

• از جنگل سیاه تا لیورپول؛ ماجرای سفر رویایی یورگن کلوپ
• مگان راپینو: ستاره‌ای که با ترامپ جر و بحث می‌کند
• پپ گواردیولا؛ تکلیف سیتی و مربی‌اش چه خواهد شد؟
• پشت صحنه یک روز تاریخی؛ چگونه یک انسان ماراتن را زیر دو ساعت دوید؟
• داستان زنی که وارد دنیای بی‌رحم ورزش شد

این نوع از مبارزه که طرفین با رضایت خود در آن شرکت می‌کنند و آسیبی به تماشاچیان و ساختمان‌ها وارد نمی‌شود، طبق هیچیک از قوانین رسمی در فلوریدا ممنوع نیست. اما ابهاماتی قانونی زیادی در رابطه با آن وجود دارد و شرکت کنندگان بسته به مورد ممکن است به جرایم مختلف متهم شوند.

ماسویدال می‌گوید، هرگز به قانونی بودن این نوع مبارزه اهمیت نمی‌داد اما از ماهیت غیرقابل پیش‌بینی آن هم کاملا آگاه بود: "هیچ‌وقت نگران نبودم که به دردسر بیافتم چون هر دو طرف مبارزه بر سر آن توافق داشتیم. "

" هیچ‌وقت نمی‌خواستم به کسی آسیب جدی وارد کنم اما اصلا نمی‌توانی روی مبارزه‌ای که در حیاط پشتی یک ساختمان اتفاق می‌افتد کنترل داشته باشی و چیزهایی که ممکن است بعد از آن پیش بیاید، ترسناک هستند. ممکن است رفیق یکی از طرفین از کوره در برود و احتمال دارد چاقو یا اسلحه با خود داشته باشد و هیچ دکتر یا پرستاری هم آن دور و بر نیست. "

" در مبارزه‌های حرفه‌ای امنیت بیشتری وجود دارد چون ذهنت در جایی کاملا متفاوت است."

حق نشر عکس Josh Hedges Image caption ماسویدال در حال تمرین در ویرجینیا سال ۲۰۱۵

ماسویدال نوامبر ۱۹۸۴ در میامی به دنیا آمد. پدر و مادرش هر دو مهاجر بودند.

مادر او از پرو به آمریکا مهاجرت کرده بود و پدرش در ۱۴ سالگی با قایقی ساخته شده از لاستیک تراکتور بعد از طی مسیری ۱۵۰ کیلومتری روی آب، خود را از کوبا به آمریکا رساند.

ماسویدال سال‌های کودکی و نوجوانی خود را با مادرش گذراند. آن‌ها به نقاط مختلف کشور نقل مکان کردند اما بخش عمده دوران جوانی‌ او در میامی سپری شد. او پدرش را زیاد ندیده بود چون وقتی چهار ساله بود به جرم قاچاق مواد مخدر به ۱۸ سال زندان محکوم شد.

مادر ماسویدال به او گفته بود پدرش از طرف ارتش به ماموریت رفته و ۹ سال تنها از طریق تلفن با هم ارتباط داشتند. ماسویدال در ۱۳ سالگی تازه واقعیت را فهمید و از آن به بعد به طور مرتب برای ملاقات پدرش به زندان می‌رفت.

با این وجود او می‌گوید به خانواده‌اش بسیار نزدیک بوده و خاطرات پر از عشق و محبتی از دوران کودکی‌ خود دارد: "خیلی خوش می‌گذشت، پسر. کودکی فوق‌العاده‌ای داشتم. شاید به اندازه بقیه بچه‌های مدرسه پول نداشتیم اما اصلا مهم نبود. دوران کودکی و نوجوانی‌ام واقعا هیجان‌انگیز بود. "

ماسویدال در کودکی بیش فعال بود و به اندازه‌ای انرژی داشت که مادرش اجازه نمی‌داد در جشن تولدهای پسرخاله‌هایش شرکت کند چون دردسر زیادی درست می‌کرد.

ماسویدال می‌گوید برای خالی کردن این انرژی سرشار، سراغ مبارزه خیابانی رفته است. او عاشق رقابت بود و این تنها ورزشی بود که دوست داشت. وقتی به گذشته نگاه می‌کند، اتفاقی را به یاد می‌آورد که به اولین مبارزه‌اش منجر شد: "حدود ۹ سالم بود و داشتیم با چند تا از دوستانم دوچرخه سواری می‌کردیم که چند پسر بزرگ‌تر از خودمان جلویمان را گرفتند. "

" یکی از آن‌ها به جلو خم شد، پیراهنم را کشید، چاقویی درآورد و تهدید کرد دوچرخه‌ام را به او بدهم. ترسیده بودم. او چاقو داشت. اما بین‌مان حصار بود بنابراین خودم را عقب کشیدم، شرایط را سنجیدم و در رفتم. "

"۵ یا ۶ ماه بعد، یکی از دوستانم را در مدرسه کتک زدند. پرسیدم چه کسی این کار را کرده و او از اتفاق به همان پسری اشاره کرد که رویم چاقو کشیده بود. کنار کافه با هم درگیر شدیم. فیلم‌های کونگ‌فو را تماشا کرده بودم و می‌دانستم چطور باید مشت بزنم. پشت سر هم به او مشت می‌زدم و بعد هم با ضربه سر بینی‌اش را شکستم. "

ماسویدال وقتی ۱۴ ساله شد، تمرینات جدی در باشگاه بوکس را آغاز کرده بود. او علاوه بر این در کلاس‌های کاراته و کشتی مدرسه هم شرکت می‌کرد و با این که برای شروع کار در تیم کشتی دبیرستان خود به اندازه کافی خوب بود اما امتیاز لازم را کسب نکرد.

در ۱۸ سالگی در اولین مبارزه هنرهای رزمی ترکیبی خود شرکت کرد و با ناک‌اوت حریف در راند اول برنده شد. در همان زمان بود که با پائولینو ارناندس ملاقات کرد. او یکی از تاثیرگذارترین افراد در زندگی ماسویدال بود.

ماسویدال مبارزه خیابانی بدون مجوز و مبارزه‌ حرفه‌ای را در کنار هم انجام می‌داد و پائولینو، که مربی بود اعتقاد داشت این ممکن است به توانایی‌هایش ضربه بزند. او به ماسویدال گفت باید مبارزه خیابانی را کنار بگذارد و همه تمرکزش روی مبارزه حرفه‌ای باشد.

در ۲۰۰۳، ام‌ام‌ای به اندازه امروز گسترده نبود و افراد خارج از دایره طرفداران این ورزش، اغلب آن را "بسیار خشن" تلقی می‌کردند.

پرفروش‌ترین مسابقات یو‌اف‌‌سی در آن سال که پول آن به صورت جداگانه از مشترکین تلویزیون گرفته می‌شد، یو‌اف‌سی ۴۴ بود و ۹۰ هزار نفر پول دادند تا مبارزه تیتو اورتیز و رندی کوچار را تماشا کنند. این در حالی است که ژانویه امسال بیش از یک میلیون نفر برای تماشای مبارزه کانر مک‌گرگور و دونالد سرونی پول پرداخت کردند.

ارناندس هنوز هم مربی ماسویدال است و با او در خانه‌اش در فلوریدا زندگی می‌کند.

حق نشر عکس @gamebredfighter Image caption ماسویدال ( پایین تصویر سمت چپ) بارها در شبکه‌های اجتماعی به کیمبو اسلایس ( بالای تصویر سمت چپ) ادای احترام کرده است

ماسویدال می‌گوید: "پائولینو به من گفت 'در مبارزه خیابانی فقط می‌توانی همین‌قدر پیشرفت کنی و نمی‌خواهم بخشی از این مسیر باشم.' او گفت 'اگر به سبک زندگی حرفه‌ای ادامه دهی و در مبارزات قانونی رقابت کنی، می‌توانی قهرمان شوی. من هم از تو حمایت خواهم کرد و در تمام مسیر کنارت خواهم ایستاد.' این یکی از مهم‌ترین روزهای زندگی من بود."

۱۷ سال بعد، ماسویدال به مبارزی حرفه‌ای تبدیل شده که در کارنامه خود نزدیک به ۵۰ مسابقه حرفه‌ای برای تعداد زیادی برگزارکننده دارد. او سال ۲۰۱۲ به یو‌اف‌سی پیوست و در این سازمان صاحب رکورد ۱۲ پیروزی و ۶ باخت است.

او در حال حاضر سه پیروزی متوالی در کارنامه دارد که اولین آن‌ها به مارس ۲۰۱۹ در لندن بازمی‌گردد، وقتی با ناک‌اوتی فوق‌العاده دارن تیل بریتانیایی را مغلوب کرد. جدیدترین مبارزه ماسویدال نوامبر گذشته در یو‌اف‌سی ۲۴۴ به میزبانی نیویورک بود؛ رقابت با نیت دیاز بر سر کمربند "بدترین حرامزاده" (بی ام اف) که برای اولین بار به او رسید و بنابر گزارش‌ها ۴۰۵ هزار دلار هم نصیبش کرد.

ماسویدال در حالی با بی‌بی‌سی گفت‌و‌گو می‌کند که بیرون خانه آفتاب‌گیر خود در فلوریدا نشسته و لباس صورتی رنگ گران‌قیمتی به تن دارد. این طور که پیداست او از بودن در مرکز توجه لذت می‌برد. اعتماد به نفس بالایی دارد اما متکبر به نظر نمی‌رسد. ماسویدال هنوز قهرمان دسته سبک‌وزن یو‌اف‌سی نشده اما ادا و اصول قهرمان‌ها را دارد.

او الان در جایگاهی است که تا حد زیادی می‌تواند روی مبارزه‌هایش قیمت بگذارد و رقیبش را انتخاب کند. موقعیتی که فقط مبارزهای با‌ثبات و سخت‌کوش‌ به آن دست می‌یابند.

حق نشر عکس Josh Hedges Image caption ماسویدال بعد از پیروزی مقابل نیت دیاز در نوامبر کمربند بدترین حرامزاده ( بی‌ام‌اف) را گرفت

ماسویدال معتقد است باید زودتر از این به چنین جایگاهی می‌رسیده: "در بیشتر دوران حرفه‌ایم برچسب مبارز خیابانی رویم بود. "

"حالا یو‌اف‌سی همه کار برایم می‌کند اما صادقانه بگویم وقتی تازه به این سازمان ملحق شده بودم برایم تبلیغ خاصی نمی‌کرد. الان همه می‌گویند 'اوه، عجب، پس تو مبارز خیابانی بوده‌ای' اما قبلا برگزارکننده‌ها از چنین چیزی اصلا خوش‌شان نمی‌آمد. "

" چون مبارز خیابانی بودم برگزارکننده‌ها علاقه‌ای نداشتند برایم تبلیغ کنند. من برای سازمان‌ها و برگزارکننده‌هایی مسابقه‌ داده‌ام که هیچ‌وقت نمی خواستند به من پول بدهند یا موقعیت در اختیارم بگذارند."

"وقتی مبارزه حرفه‌ای را شروع کردم همیشه افرادی بودند که بگویند، وای یک مبارز خیابانی، یعنی می‌تواند خودش را با سیستم وزن‌کشی مسابقات حرفه‌ای تطبیق دهد؟ احتمالا نمی‌تواند به موقع سر وزن برسد. اما من هرگز وزن‌کشی یک مبارزه را از دست ندادم. هیچ وقت به این دلیل از یک مبارزه کنار نکشیدم."

" هیچوقت کارهای مبارزهای خیابانی غیرمتمدن را انجام ندادم. مثلا در مبارزه‌ها هیچوقت خطایی نکردم که به خاطرش از من امتیاز کم شود".

ظفیر هریس، ملقب به "دادا ۵۰۰۰"، سلطان مبارزه‌های خیابانی زیرزمینی در میامی بود و در حیاط پشتی خانه‌اش صدها مبارزه برگزار کرد.

ماسویدال هیچ‌وقت زیر نظر هریس مبارزه نکرد اما به عنوان تماشاچی چند بار به حیاط پشتی او رفت.

حق نشر عکس Getty Images

هریس می‌گوید مبارزه خیابانی از نظر بسیاری از افراد موقعیتی برای فرار از محله‌های فقیرنشین شهر بود: "برای آن‌ها حکم راه خروج را داشت. آن‌ها موفقیت کیمبو اسلایس را دیده بودند. شعار من هم این بود 'آهای، اگر او می‌تواند، شما هم می‌توانید.' ما بچه پولدار نبودیم و فرصت‌هایی که مردم در سایر نقاط آمریکا داشتند را نداشتیم. حیاط پشتی برای ما جایی بود که می‌توانستیم در آن کار کنیم. "

هریس معتقد است مبارزه‌ خیابانی مزایایی داشت که به خطرهایش می‌ارزید. ممکن بود به مصدومیت شدید یا زندان ختم شود اما زندگی‌ها زیادی را هم نجات می‌داد. او می‌گوید این مبارزه‌ها جلوی دعواهایی که ممکن بود به خونریزی ختم شود را می‌گرفت: " گلوله‌ای که شلیک شده دیگر داخل اسلحه برنمی‌گردد و کار تمام است."

" تمرکز ما هم روی همین بود. این که راه حلی برای مشکلات مردم باشیم. همه مردم مشکل دارند اما مهارت‌ حل مشکل، چیزی نیست که در همه ما پیدا شود."

هریس به موفقیت ماسویدال در یو‌اف‌سی افتخار می‌کند. او می‌گوید: "همیشه گفته‌ام اگر ماسویدال را در حال مبارزه با یک خرس دیدی، به داد آن حیوان برس. خورخه مهارت‌های لازم برای رسیدن به این جایگاه و تبدیل شدن به یک مبارز بزرگ را کسب کرد."

" پسری از حیاط پشتی، رکورد سریع‌ترین ناک‌اوت تاریخ یو‌اف‌سی را به نام خود ثبت کرده و این ارزش کار او را نشان می‌دهد."