کلام آخر با ف. ‌م. سخن (طنزنویس انتقامجو؟)، رضا یزدی - Gooya News

رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز

تــا داد خود از کهتر و مهتر بستانی

روایت است جاحظ در "کتاب التاج" یادآور شده است که در عصر ساسانیان در دوره‌ی پادشاهی خسرو، طنزگویی بود به نام مازیار که پس از چندی مورد بی مهری قرار گرفت. وی برای جلب عطوفت پادشاه، روزی چند به تقلید آواز حیوانات مختلف مشغول شد و سرانجام دراین کار استاد گردید که همانند شیر نعره می‌زد و مثل اسب شیهه می‌کشید. یک روز که شاه دربستر راحت غنوده بود، طنزگو صداهای گوناگون حیوانات را تقلید کرد. شاه با شگفتی بسیار غلامان را به اطراف فرستاد تا بالاخره مازیار طنزپرداز را نیمه برهنه کنجی خزیده یافتند. وی را بی درنگ نزد شاه بردند. چون خسرو از حال او پرسید، با زیرکی جواب داد: آن روز که شاه بر من خشم گرفت، خدای نیز مرا مسخ کرده. هدف او گرفتن انتقام بود، ولی... بقیه ماجرا را اجازه بدهید تعریف نکنم تا سخن در مورد هنر طنز و طنزپردازان به درازا نکشد.