زیست بیش از ۵۰۰ راس مرال قرمز در پارک ملی گلستان

شرایط آب و هوایی و بارندگی‌های خوب امسال و حضور کمتر مردم در طبیعت به دلیل شیوع کرونا باعث روند رو به رشد زایش حیات وحش از جمله مارال قرمز در پارک ملی گلستان به عنوان قدیمی ترین پارک ملی ایران و پناهگاهی کم نظیر برای حیات وحش شده است. 

مهدی تیموری در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: هزار و ۹۰۰ تا ۲ هزار و ۱۰۰ راس مارال قرمز بر اساس سرشماری جمعت جانوری در اواخر دهه ۵۰ در پارک ملی گلستان زیست می‌کردند که این آمار در سرشماری اوایل دهه ۹۰ با رسیدن به حدود ۲۰۰ راس ۸۰ درصد کاهش جمعیت را نشان می‌دهد.

وی گفت: با اجرای برنامه‌های مدیریتی مناسب و همکاری مردم، معتمدان و مسوولان ارشد کشوری و استانی در کنار تلاش شبانه روزی محیط بانان، شاهد افزایش جمعیت این گونه ارزشمند و زیست بیش از ۵۰۰ راس مارال در پارک ملی گلستان هستیم.

رییس پارک ملی گلستان افزود: مرال قرمز به عنوان بزرگترین گوزن بومی ایران گونه‌ای‌ شاخص از حیوانات علف‌خوار به حساب می‌آید که برای جنگل‌های هیرکانی بسیار مهم است چرا که این گونه در گذشته در سواحل دریای خزر و ارتفاعات البرز می‌زیست که متاسفانه امروزه نسل آن در شمال غرب و غرب کشور از بین رفته و فقط در چند منطقه تحت مدیریت جنگل‌های هیرکانی زندگی می‌کند.

تیموری اضافه کرد: با توجه به زایش خوب حیات وحش در فروردین و اردیبهشت ماه و بررسی میدانی اولیه محیط بانان، پیش بینی می‌شود در سرشماری پاییزه امسال جمعیت گونه‌های جانواری حیات وحش پارک ملی گلستان به بیش از هفت هزار راس برسد که در مقایسه با آمار پنج هزار و ۴۰۰ راس پارسال افزایش قابل توجهی خواهد بود. 

وی سیاست مردمی کردن حفاظت محیط زیست را عامل مهمی در افزایش جمعیت گونه‌های جانواری در پارک ملی گلستان دانست و از مشارکت جوامع محلی و همیاران طبیعت که همواره پشتیبان محیط‌بانان بودند، قدردانی کرد.

پارک ملی گلستان به عنوان یکی از ذخیره‌گاه‌های زیست کره ثبت شده در میراث جهانی ۱۳۵۰ گونه گیاهی و ۳۰۲ گونه جانوری از جمله نیمی از گونه‌های پستانداران ایران را در حدود ۹۰۰ کیلومتر مربع گستره جای داده است.

پارک ملی گلستان از بهترین زیستگاه‌های پستانداران بزرگی چون پلنگ، خرس قهوه‌ای، گرگ، وشق، مرال، شوکا، گوسفند وحشی و بز وحشی، آهوی ایرانی و گراز است و به ویژه به خاطر جمعیت فراوان قوچ و میش اوریال معروف است.

گلستان در سال ۱۳۵۴ نخستین پارک ملی ایران شد که در فهرست میراث جهانی یونسکو به عنوان یکی از ۵۰ ذخیره‌گاه زیست محیطی کره زمین به ثبت رسیده است.

بیشتر گستره پارک در استان گلستان، حدود ۳۴ درصد آن در استان خراسان شمالی و بخش ناچیزی نیز در سرزمین استان سمنان قرار دارد.